Didymi in Demosthenem commenta () || Frontmatter

DIDYMI

IN DEMOSTHENEM COMMENTA

EDIDERVNT

LIONEL PEARSON ET SVSAN STEPHENS

STVTGARDIAE IN AEDIBVS B.G.TEVBNERI MCMLXXXIII

Brought to you by | provisional accountUnauthenticated | 129.187.254.47Download Date | 7/3/14 5:19 PM

Gedruckt mit Unterstützung der Förderungs- undBeihilfefonds Wissenschaft der VG WORT GmbH,GoethestraBe 49, 8000 München 2

CIP-Kurztitelaufnahme der Deutschen Bibliothek

Didymus {Chalcenterus):[In Demosthenem commenta]Didymi in Demosthenem commenta / ed. LionelPearson et Susan Stephens. - Stuttgardiae :Teubner, 1983.

(Bibliotheca scriptorum Graecorum etRomanorum Teubneriana)ISBN 3-519-01269-3

NE: Pearson, Lionel [Hrsg.]

Das Werk ist urheberrechtlich geschützt. Die dadurch begründeten Rechte, besonders desNachdrucks, der Wiedergabe auf photomechanischem oder ähnlichem Wege, der Speicherungund Auswertung in Datenverarbeitungsanlagen, bleiben, auch bei Verwertung von Teilendes Werkes, dem Verlag vorbehalten. Bei gewerblichen Zwecken dienender Vervielfältigungist an den Verlag gemäß § 54 UrhG eine Vergütung zu zahlen, deren Höhe mit dem Verlagzu vereinbaren ist.©B.G.Teubner, Stuttgart 1983Printed in GermanySatz: Krebs-Gehlen Druckerei GmbH & Co. KG, Hemsbach/Bergstr.Druck und Bindung: Passavia Druckerei GmbH Passau


PRAEFATIO

Huius commentationis editionem principem, Berliner Klassikertex-te /, anno 1904 protulerunt viri doctissimi Hermannus Diels et Gu-lielmus Schubart, dein eodem anno editionem alteram in Biblio-theca Teubneriana quam minoris ambitus et ambitionis vocave-runt, ubi novas lectiones aliquot addiderunt, nonnulla correxeruntvel mutaverunt. Adiuverunt in textu restituendo multi doctrina etingenio insignes viri, inter quos nominandi von Arnim, Blass, Bü-cheler, Gercke, Keil, Usener, Wendland, Wilamowitz. Annis inse-quentibus instabant investigando alii, in primis Foucart et Crönert,novas lectiones coniecerunt aut oculis distinxerunt multas, supple-menta quae temptaverant Diels et Schubart partim confirmave-runt, partim reiecerunt aut correxerunt, Multis autem locis ne divi-nari quidem potest Didymi sententia, latent adhuc in tenebris etverba et argumentum.

Editionem novam comparare credimus nunc oportere quod hisseptuaginta annis tantum progress! sunt qui huic opusculo student,ut textus offerri possit iam melior, plenior, accuratior, cui plusconfidere liceat quam illis prioribus. Novarum lectionum quas no-stro Marte temptavimus paucas tantum in textum admisimus, quascertiores vel veri similiores esse ausimus affirmare. Coniectura ta-rnen locos aliquot sanare conati sumus; speramus enim, etsi auda-cius aliquando quam decet coniciendo periclitemur, fore ut auda-cia nostra incitentur alii ad eas quaestiones expediendas de quibusdesperavimus.

Papyrus Berolinensis (P. Berol, 9780), in qua inscriptum hocopus, Hermoupoli in ruinis antiquae cuiusdam domus una cumduobus aliis voluminibus reperta est; anno 1901 Cahirae empta


IV PRAEFATIO

nunc Berolini asservatur in Museo Bode, ubi textum inspeximus.Locos obscuriores ope luminis infra-rubri investigavimus, nihil ta-rnen quod maioris esset momenti hoc modo reperiri poterat. Habe-mus autem exemplar phototypicum novum, quod cum illo vetereanno 1904 facto per omnia constat.

Anno 1902 volumen evolverunt illius negotii artifices et fragmen-ta quae prima apparuerunt ita ordin re potuerunt ut nunc habea-mus decem columnas quasi integras et quinque aliarum paries. Vo-lumen in fronte et a tergo scriptum est; in recta facie Didymi de De-mosthene Commenta, cuius litterae secundum fibras scriptae sunt,in aversa facie Hieroclis Elementa Stoicorum litteris contra fibrasscriptis. Contrario autem cursu quam Didymus incedit Hierocles,itaque huius finis sed Didymi initium deest. Amborum operum tex-tus secundo p. C. saeculo tribuendus esse videtur, Didymus ineun-ti, Hierocles exeunti.

Charta quae olim claro colore erat curiose confecta nunc fuscafacta est et fragilis, multis locis abrasa et tineis comesa, ita ut mag-na pars columnarum I - V perierit. Fortasse hoc conspectu clariusillustrabitur papyri condicio:

(Vide p. K)

Altitude libri 30 cent., longitudo eius partis quae columnasVI-XV continet 90 cent., voluminis totius 134 cent, esse videtur.Columnae quae supersunt integrae versus prope septuaginta ha-bent. In superiore parte columnarum singuli versus habent 35 - 40litteras, in inferiore parte, litterarum numero diminuto, 25-30.Tot ligaturis utitur librarius ut saepe, ubi litterae mutilae sunt, sin-gulas litteras pro certo dinoscere non possimus. Compendiis autemutitur talibus qualia inveniuntur apud papyrum illam AristotelisReipublicae Atheniensium. Compendia interdum etiam in medioverbo adhibet, e. g. alio loco γενομένου alio γενομοΰ, alias α)μμα-%iac, alias έμαχιαΰ. Verborum quoque singulorum abbreviationesapparent nonnumquam, e.g., πολε pro πολεμον, νομι^ pro vo-μιζων.


PRAEFATIO

:>.,:-. '· χ££·κ£.?"~^*··· ..'. vs·. ""™:·™·:: i.;,,;.;-;·

'

•

M »·i

Λ» ί••^ΐ-̂ * „T• .· ·· ·'

..-^••^-^•'ii.


VI PRAEFATIO

Columnis quarum superior pars servata est, excepta columnaquinta, superstant tituli. Indicat coronis ubi de quaque oratione ar-gumentum finiatur. Citationes auctorum in ecthesei ponuntur,nonnumquam paragrapho in initio et in calce addita. In primisquattuor columnis, ubi omnia incerta sunt, citationes semper hocmodo distinguere non possumus. Lemmata per diplen distingu-untur. Ad lectorem iuvandum scribit interdum librarius punctum,tremata quoque quae verbi primam syllabam distinguunt (e. g. ϊδη)vel ultimam (ουτωα); spiritus autem et accentus et apostrophosnumquam. Crebrius iota mutum addit, interdum per errorem (e. g.γινωιοκοντα). Errores orthographicos correxit librarius vel lineolatransversa vel puncto superimposito, verba omissa in margine su-periore addit, antisigmate in margine sinistra posito ubi locumemendare vult. Manent tamen complures quos non correxit erro-res. At itacismi error, ε pro αϊ (cf. infra p. IX de col. 13.33), ει proι, η pro ει, tarn frequenter occurrit ut omnia exempla in apparatuindicare non convenire arbitrati simus.

In his quindecim columnis habemus finem commentationis deorationibus Philippicis Demosthenis, adnotationes de orationibusnona, decima, undecima, et tertia decima, quam Didymus duode-cimam vocat, quod Philippi epistulam inter orationes non nume-ral. In fine ultimae columnae stat subscriptio, quae nos certioresfacit in hoc volumine de his quattuor orationibus eum egisse et hocesse tertium volumen commentationis de Philippicis, Διδύμου περίΔημο^ένοικ ΚΗ, Φιλιππικών Γ. Θ Ι ΙΑ IB. Nisi prolixius inhoc volumine de oratione nona disseruit, videtur voluminis mensu-ra fuisse non plus quam viginti quinque columnarum, et apparet induobus prioribus de reliquis Philippicis eum egisse, scilicet in utro-que volumine quattuor.

At quid vult dicere illud KH, quod per errorem pro KH scriptumesse videtur? Volumen hoc esse vicesimum octavum (fortasse nonultimum) totius operis an de orationibus viginti octo eum egisse autacturum esse? Didicimus ex Harpocrationis lexico eum de multisorationibus Demosthenicis et publicis et privatis opera vel opuscula


PRAEFATIO VII

edidisse. Sed scire non possumus quern ordinem vel scribendi veledendi secutus sit neque quot volumina cuique quaestioni tribuerit.Res in incerto relinquenda neque magni momenti esse videtur, nisicatalogum librorum de quibus parum cognitum habemus libetcompilare.

Multo magis interest decernere quas res quasque quaestionescommemoratione dignas existimaverit Didymus ille Chalcenterus.Antequam innotuit haec papyrus, nihil de commentariis eius De-mosthenicis notum erat nisi quae ex us excerpsit Harpocratio, vo-cabulorum et paroemiarum explicationes, quales e grammaticis so-lemus exspectare. In papyro insunt certe explicationes aliquot vo-cabulorum, ut de verbis όρρωδεΐν (11.19) et ςκορακίζειν (11.56),όργάο (14.2 sqq.) et de paroemia ic κόρακαο (11.56 sqq.). Et si-cut erat moris Alexandrini disputare utrum genuina an spuria es-sent opera quaedam, monet lectorem Didymus orationem undeci-mam a compluribus pro spuria habitam, ab Anaximene composi-tam quae in historiam eius Philippicam insereretur (11.7 sqq.).Quod nihil huiuscemodi de oratione decima vel tertia decima suspi-catur, non est cur miremur. Nostris temporibus hae orationes prospuriis a nonnullis habentur; ex particulis vere Demosthenicis easconstare fatentur multi, tales quales in codicibus exstant eas esselocutum Demosthenem vix quisquam nostratium credit. At hancdubitationem, quod scimus, neque sensit neque commemoravitquisquam inter Alexandrinos. Didymo certe, qui constituere cona-tur quo tempore eas locutus sit Demosthenes, ne in mentem qui-dem venit non eodem tempore omnes partes orationis esse compo-sitas.

Quod in hac re non perspicacior quam aequales erat, non licetmirari. Illud autem praeter exspectationem evenit virorum docto-rum qui hanc papyrum primo decennio saeculi vicesimi perlege-runt, diligentius et maiore cura Didymum de rebus historicis quaes-tiones exercere visum esse quam de grammaticis et litterariis. Nole-bant credere nonnulli ita neglexisse res grammaticas hominemgrammaticum. Verisimilius arbitrabantur aut in hac papyro excerp-


VIII PRAEFATIO

ta tantum ex opere Didymi exstare aut in alia parte eiusdem operisde aliis quaestionibus eum dilatasse.

Huic sententiae adversabantur inter alios Blass et Leo. Commo-nuit quoque Diels de scholiis ad Sophoclis Oedipum Coloneum,ubi saepius Didymi fit mentio, ita ut facile crederes ab eo materiemaliorum scholiorum esse derivatam. Ibi, sicut hie, citantur Philo-chorus et Androtion, et si Didymus eo animo de Sophoclis fabulacommentaries scripsit ut illustraret res sacras Atheniensium ex auc-toribus Atthidographis, fieri potuit ut existimaret in hac commenta-tatione debere se testibus uti historicis et ostendere quibus causiscontra Philippum impelleretur Demosthenes et quo modo bellumortum esset. Harpocratio quoque multis in locis ubi mentio nullafit Didymi eosdem auctores citat quos (ut docet papyrus) solebatcitare Didymus, et eodem modo quo Didymus ipse vel de personishistoricis et mythicis, vel de locorum nominibus, vel de diebus fe-stis, poetarum et historicorum testimonium invocat. Nunc igiturquicumque Harpocrationem legit, facile sibi persuadebit eum velsententias vel ipsa verba Didymi in lexico usurpare solitum esse.Monuit etiam Leo Asconium aetate Neroniana in commentariissuis de orationibus Ciceronis ad dissensionem civilem animum in-tendere visum esse potius quam ad artem Ciceronis. Huic opericonferendum esse arbitrabatur opus Didymi.

Scholia in Demosthenem eiusdem generis scripsisse videnturetiam alii auctores, quorum fragmenta in papyris habemus. In pri-mis nominandus est Anonymus ille Argentinensis (B. Keil, Anony-mus Argentinensis [1902], H. T. Wade-Gery - B. D. Meritt, He-speria 26 [1957] 163 - 197). Atque inter alia fragmenta lexicorum etcommentationum in orationes Demosthenicas quorum mentioneminvenies apud R. S. Pack, The Greek and Latin literary texts fromGreco-Roman Egypt (in editione altera, 1965), est fragmentum le-xici in orationem Aristocrateam e papyro Berolinensi 50008 (Fr.Blass, Hermes 17 [1892] 148 -163), quod Diels et Schubart una cumpapyro Didymea in editionibus prioribus imprimendum curave-runt. Nos autem fragmentum illud iterum hie edere non convenire


PRAEFATIO IX

arbitramur. Denuo investigandum esse censemus hunc textum etcum aliis scholiorum et commentation um fragmentis in monogra-phia edendum.

Maximi pretii multis lectoribus esse videbitur Didymi commenta-tio, quod libentissime ex historicis Graecis verba citat quorumopera perierunt. Haec nova fragmenta, prius incognita, locumnunc habent una cum reliquis eorum auctorum fragmentis apud F.Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker. Etsi textumpraebet ille nonnumquam quem probare non possumus et lectionesquas suppleverant Foucart et Cr nert complures in textum nonsemper bono iudicio, ut opinamur, recipit, multa e commentarioeius didicimus.

Ubi Didymus ex alio quodam auctore verba citat, sive ex aliquopoeta vel historico sive ex ipso Demosthene, discrepat nonnum-quam papyri textus a codicibus auctoris illius. Quod cum accidit,statuendum est utrum Didymo ipsi tribuenda sit haec discrepantia(sive error sive varia lectio ex antiquo libro desumpta) an librariinostri sit error. Nostrum enim est cuiusvis auctoris offerre textumtalem qualem exscripsit Didymus. Apud papyrum 13.33, ubi lem-ma ex Demosthene 13.7-8 exscribitur, lectionem περιειργάζεΰΟεinvenimus, cum in codicibus stet περιεργάζεσαι. Haudquaquaminepta haec lectio, quam coniecerat olim Blass nondum inventapapyro. Fieri potest ut ex libro suo accurate exscripserit Didymus,sed aeque fieri potest ut aliquis, aut Didymus aut scriba, per erro-rem soni περιειργάζεΰθε pro περιεργάζεσαι scripserit. In eodemlemmate, ubi codices omnes habent ούτε κατεΰκεύαΰ9ε ούτε κα-τοκκευάζεΰθε, αλλ' επί κτλ., habet papyrus ου.ε κατεΰκευοκθεαλλ' επν κτλ. Statuerunt Diels et Schubart Didymum ex libro suoaccurate ουδέ κατεΰκεύαΰ&ε exscripsisse nee quicquam omisisse,accurate quoque περιειργάζεΰ&ε exscripsisse. Nos aliter sentimus;statuimus per errorem librarii has leciiones ortas esse, textum re-ceptum restituendum. Hanc enim regulam nobis proponimus, cre-dendum esse Didymum accuratum fuisse in exscribendo nee sinecausa errores ei tribuendos, sed non sine causa lectiones novas et


X PRAEFATIO

inusitatas recipiendas in textum, si veri similius est aut eum aut li-brarium inaccurate scripsisse.

Potest autem nonnumquam dubitari utrum papyri verbis an no-bis ipsis confidere debeamus. Ubi citantur poetarum versus, regu-las metricas interdum neglegere videtur papyrus. Incipit enim 10.1trimetros Timoclis comici cum verbo άντιπροθύμωο. Apud comi-cos in dialogo non solet longa fieri syllaba ante litteras πρ, et acci-pimus emendationem Wilamowitzii αν ήι πρόθυμου. Et in versuqui sequitur pro χαριζόμενοϋ γαρ Άρκττομήδηι legendum metrigratia χαριζόμενόΰ γ'. Sed dubitationem maiorem praebet Aristo-telis Paean (6.22 sqq.). Regulas metri dactylo-epitritici a Pindaro ettragicis Atticis didicimus. At quo modo confidere possumus legi-bus iisdem parere solere Aristotelem et aequales eius, cum ne frag-mentum quidem carminis in hoc metro compositi, excepto hocPaeane, ex hoc saeculo exstet? Et quid dicamus de Didymo?Etiamsi leges antiquas observavit Aristoteles, num pro certo licetaffirmare etiam Didymum eas agnovisse? De Aristotele nihil affir-mare audemus, sed de Didymo habemus testimonium papyri, nisilibrarium culpare volumus. Hoc carmen citant etiam DiogenesLaertius 5.8 et Athenaeus 15.696 B —D. Nunc huius, nunc illiuslectiones in papyro invenimus, et interdum lectionem quae ab utro-que discrepat. Praebet aliquando papyrus lectionem plane corrup-tam, unam solam meliorem quam codices, icaSavatov (6. 27),quod olim coniecerat Wilamowitz.

Alteram emendationem, quam metri gratia proposuerat Wila-mowitz, Άίδα δόμον, non confirmat papyrus, sed idem habetquod codices, Άίδαο δόμουΰ (6. 31). Sic scripsisse Didymum nega-re non possumus. In initio autem carminis, ubi codices habentΆρετά πολύμοχθε γένει βροτείωι, habet papyrus βροτέωι, cumserie dactylorum trium, rhythmo sane inusitato. Et post aliquotversus legimus in papyro, post dactylos duo, Ήρακ.. c Ληδαΰτε κ.ροι. Audemus affirmare, inspecta papyro, scriptum esseΗρακλή c, ut apud Athenaeum, non Ήρακλεηΰ, ut apud codicesDiogenis Laertii. Legendum est igitur βροτείωι, ut postulat lex me-


PRAEFATIO XI

trica quam cognovimus, nee credendum Didymum regulas metricasneglexisse.

Illud quoque non licet credere, ita scripsisse aut eum aut aliquemcuius verba citat, ut intellegi non possit aut rationem et ordinem inarguendo confundere videatur et ignarus esse rerum in Graecia ge-starum. Hanc condicionem iudicandi si accipimus, reicienda suntnonnulla quae temptant Diels-Schubart et alii in restituendo velemendando textu.

In fragmento Callisthenis quod citat Didymus de cruciatu Her-miae Atarneitae (5. 66 sqq.) legimus Darium mirari fortitudinemhominis et, cum vetuissent Bagoas et Mentor eum dimittere libe-rum, ταύτην μεν πάλιν μετεβάλετο την γνώμην. Narrationemquae sequitur sic restituunt Diels-Schubart, isdem verbis retinet Ja-coby (FGrH 124 F2): δικάεων δε των γιγνομένων παρ' αύτώικακοπα&ιών άμοιρον αυτόν έποίηεε δια την άρετήν. ή μεν ούντοιαύτη μετριότηε υπήρξε παρά των εχτρών παραδοξοτάτηκτλ. Quae sic interpretari volunt: «In iudicium vocaturus exper-tem eum cruciatus (vel mutilationis) illius fecit qualis apud eumexerceri solebat,» scilicet statim eum occidi iussit. At hie usus quasiLatinus participii futuri contra morem Graecorum esse videtur ne-que insignis esse dementia ilia quae morte hominem iam semiani-mem donat neque expers cruciatus potest vocari ille qui diu saevi-tiam tortoris passus erat.

Turn 6.13-15 sic restituit Cr nert, quem sequitur Jacoby: όδ'ούν τελευτή εειν μέλλων Φίλιετον πρόε εαυτόν εΐεκαλεεάμενοεδλλο μεν ουδέν είπεν, έπέεκηψε δ' αύτώι πρόε τούε φίλουε καιτούε έταίρουε έπιετέλλειν cbc ουδέν άνάξιον είη φιλοαχρίαε ούδ'άεχημον διαπεπραγμένου. Libenter accipimus τελευτήεειν (velτελευταν) μέλλων et άλλο μεν ουδέν εϊπεν κτλ., sed is qui securiε3ΓηίίίεΪ8 stat periturus non potest amieum vel eomitem domousque ad Susa invitare. Infra (6. 50-59) εεηΐοΓεβ nos faeit Didy-mus alia alios de morte Hermiae narravisse, alios eum in eaptivitatediem obisse, alios a Dario post tormenta crucifixum, οι δε αυτόνε μηδέν των Φιλίππωι ευνεγνωεμένων όμολογήεαντα,


XII PRAEFATIO

καθάπερ ό Καλλιοθένηο. Quid coniciamus narravisse Callisthe-nem? In honore Hermiam expertem miseriae custoditum a rege ansua manu periisse an securi percussum? Conicere licet quaecumquevolumus, sed sibi constare debet narratio historic!. Hermias si sta-tim regis iussu occisus est, non potuit amicum vel amicos arcessere;si licuit amicos arcessere, non ilico eum occisum esse dicere potuitCallisthenes, sed aliquot post menses vel annos sive morbo sive suamanu sive manu carnificis periisse. Lineas 6. 8-10 aut corruptasaut lacunosas esse suspicamur, sed de loco desperavimus.

Longius de Hermia disserit Didymus. Neque possunt sine con-iectura audaci restitui ea quae de eo e Theopompo citat, e Philippi-cis et exEpistula adPhilippum (4. 68 sqq., 5. 21 sqq.). Dissentimusab us qui credunt aequius de Hermia iudicare Theopompum inEpistula quam in Philippicis. Id autem monendum est ne oblivisca-mur opus in primis Oratorium scripsisse Theopompum, arti et figu-ris rhetoricis eum videri magis consuluisse quam aequitati aut veri-tati.

Philochorum, quem saepius citat Didymus, auctorem magis so-brium fuisse constat. Res quae quemque in annum incidunt narraresolet. In 10. 54 sqq. citatur narratio eius anni 340 — 39, ubi impe-tum facit Philippus in naves onerarias quae ad Sacrum Promuntu-rium colliguntur, postquam discessit Chares triremibus ad custo-diam relictis. Sequitur in papyro litteris Claris: Φίλιππου δ'αίϋθόμενοΰ ου παρόντα τον Χάρητα το μεν πρώτον έπειρατοπέμψαι τάΰ vaOc τα πλοΐα καταγαγεΐν. Quid his verbis narratur?Qui hoc loco Tac vaoc dicit, dicere vult triremes Atheniensium,non Philippi - sic narrare impetum Philippi nemo potest. Emen-dationes quas temptavimus non arrident, malumus suspicari lacu-nam inesse. Aliis in locis non sine causa suspicabantur Diels-Schubart librarium aliquid omisisse, sive lineam totam (1.9) siveverba singularia (10.39; 11.51 et 56; 12.18 et 42; 14.28 et 39). Nonubique videntur nobis recte iudicasse, sed certe fuit obnoxius huicerrori librarius. Hie igitur, et etiam 12.23, ubi papyri lectionem ac-cipiunt Diels-Schubart, lacunam indicavimus.


PRAEFATIO XIII

Ut historicos, ita ipsum Didymum contra accusationem malescribendi defendere debemus. Citat 4.2 sqq. decretum Amphictyo-nicum anni 345-44 de Megalopolitis et Messeniis, quos non statiminter Amphictyonas numerare constituit concilium, monendo remin proxima Pylaea explorandam. E tertia columna papyri quaepraecedit modo verba aliquot singularia servata sunt, et occasiohuius decreti citandi non apparebit nisi prioris columnae argumen-tum restituere possumus. At Gulielmus Dittenberger, qui hoc de-cretum in suam Syllogen Inscriptionum recepit (SIG3 224), ne coni-cere quidem conatus quid in ilia columna stetisset, censuit Didy-mum «mirum quoddam 'quiproquo' commisisse», quod hoc de-cretum per errorem attulisset, cum decretum de Philippe inter Am-phictyonas recepto citare debuisset.

Nobis iniusta esse haec accusatio videtur. Textum sic restituuntDiels-Schubart (4.1-2): [των Ά]μφνκτυόνων καν μεταΰχών tfjcΆ[μφ]ικτυο[νε]ίαΰ [κατά ψ]ήφΐΰμα τόδε. Eum qui iam particepsAmphictyoniae factus est apparet esse Philippum; in decretoautem nihil de Philippe dicitur et restituendo κατά ψήφΐΰμα τόδεerrorem Didymi creant. Malumus restituere και το ψήφΐΰμα τόδε(«et ecce decretum»), et conicere decretum de Philippe cum hocdecreto Didymum contulisse, hoc autem non illud citavisse, quodharum civitatum iniuriae minus cognitae sunt quam Philippi interAmphictyonas potentia.

Disserit in his columnis Didymus de oratione decima, quam an-no 342-41 dictam esse arguit. Quod nunc de rebus anni 345-44loquitur, videtur excursum facere quemdam, fortasse orationemdecimam confert cum quinta. Nam in oratione quinta monet De-mosthenes (5.25) ne Athenienses in periculum se induci patianturmaioris belli propter 'umbram Delphicam'. Memorat querelas Ar-givorum et Megalopolitarum et Messeniorum (5.18), decernit nonmagnum esse periculum Atheniensibus etiam si urbes singularespropter suas iniurias pugnare voluerint, modo caveant Atheniensesne propter res minoris momenti belli maioris occasio fiat, iubetόραν ncoc μη προαξόμεθα τούΰ ΰυνεληλυθόταΰ τουτοικ: καΐ


XIV PRAEFATIO

φάοκονταο Άμφικτύοναο νυν είναι eic ανάγκην και πρόφαανκοινού πολέμου πρόο ήμαο (5.14), φυλάξαοθαι ... μη κοινήνπρόφααν καί κοινον έγκλημα ό μέλλων πόλεμοο πρόο δπανταολάβηι (5.17). Superest verbum πρόφααο inter reliquias tertiae co-lumnae (3.43), sed lemma ex oratione quinta, qu le ex oratione DeCorona in prima columna, nusquam hie invenire possumus. Faciletarnen credat aliquis, cum tempora duarum orationum conferat,argumentum eum orationis percucurrisse quintae.

Non huius est loci de huiusmodi quaestionibus longius disserere.Collegis amicissimis, quorum ope et consilio et benevolentia usi

sumus, multum debemus et gratias agimus maximas, in primis Gu-lielmo Mueller et Guenthero Poethke et comitibus eorum ex MuseoBode, Erico Handley Londiniensi, Ludovico Koenen Michiganen-si, Antonio Raubitschek Stanfordiensi.

Stanfordiae, Mense Octobri 1978 LIONELLUS PEARSONSUSANNA STEPHENS


CONSPECTUS STUDIORUM

Editiones

Ediderunt H. Diels et W. S c h u b a r t :(1) Berliner Klassikertexte I. Berlin 1904. (D-S1)(2) Bibliotheca Teubneriana, Volumina Aegyptiaca IV, 1. Lipsiae 1904.

<D-S2)

De editionibus iudicia critica

Fr. Blass, Archiv für Papyrusforschung 3 (1906) 284-292.A. D e u e r l i n g , Neue Philologische Rundschau 1905, 433-437.K. F u h r , Berliner Philologische Wochenschrift 24 (1904), 1120-1131.P. W e n d l a n d , Göttingische Gelehrte Anzeigen 168,1 (1906) 356-366.

Commentationes variae

G. Arr ighe t t i , Hypomnemata e scholia: alcuni problemi, MuseumPhilologum Londiniense 2 (1977) 49-67.

L. Bl iquez , A note on the Didymus papyrus XII 35, Classical Journal 67(1972)356-357.

I. A. F. Bruce, Athenian embassies in the early fourth century B. C.,Hisioria 15 (1966) 272-281.

L. C a n f o r a , Per la cronologia di Demostene. Bari 1968.W. Cröner t , Neue Lesungen des Didymospapyrus, Rheinisches Museum

62 (1907)380-389.-, (recensuit) P. W e n d l a n d , Anaximenes, Göttingische Gelehrte An-

zeigen 1907, 267-276.W. Flor ian , Studia Didymea historica. Diss. Leipzig 1908.M. P. Foucar t , Etudes sur Didymos, Memoires de l'Academie des In-

scriptions et Belies-Lettres 38 (1909) 27-218.-, Note sur un passage de Philochoros, Journal des Savants 1910,

368-371.K. F u h r , Demosthenica, Berliner Philologische Wochenschrift 30 (1910)

1142-1144.


XVI CONSPECTUS STUDIORUM

H. van Herwerden , Varia, Mnemosyne 33 (1905) 219-220.F. Jacoby, Die Alexandergeschichte des Anaximenes, Hermes 58 (1923)

457- 458.-, Atthis, the local chronicles of ancient Athens. Oxford 1949.U. K a h r s t e d t , Zu Didymos VIII 7ff., Klio 10 (1910) 508.A. K rte, Zu Didymos' Demosthenes-Commentar, Rheinisches Museum

60(1905)388-416.-, Zum Orakel ber die ιερά οργάς, Klio 5 (1905) 280-282.- , Anaximenes von Lampsakos als Alexanderhistoriker, Rheinisches Mu-

seum 6l (1906)476-480.R. Laqueur , Ephoros. II, Hermes 46 (1911) 331 -333.C. F. L e h m a n n - H a u p t , Didymos zum Jahre 344-3, Klio 10 (1910)

391-393.G. Lehner t , Bericht ber die rhetorische Literatur 1907- 1914, Jahres-

bericht ber die Altertumswissenschaft 248 (1935) 78- 79.M. Lenchan t in de Gube rna t i s , Frammenti Didimei di Filocoro,

Aegyptus 2 (1921) 23 - 32.Fr. Leo, Δίδυμος περί Δημοσθένους, Nachrichten von der K nigl. Ge-

sellschaft der Wissenschaften zu G ttingen. Phil.-hist. Kl. 1904,254-261. (= Leo, Ausgew hlte kleine Schriften 2, 387-394. Roma1960.)

M. J. Los sau, Untersuchungen zur antiken Demosthenesexegese. BadHomburg 1964. (Palingenesia 2.)

E. Macher , Die Hermiasepisode im Demostheneskommentar des Didy-mos. GProgramm Lundenburg 1914.

G. Mas t romarco , Esegesi demostenica in Didimo, Annali delta Facoltadi Lettere e Filosofia deli' Universita di Bari 14 (1969) 281-287.

-, Note al papiro Berlinese di Didimo, ibid. 15 (1972) 241-252.Ed. Meyer , Isokrates' zweiter Brief an Philipp und Demosthenes' zweite

Philippika, Sitzungsberichte der Preussischen Akademie der Wissen-schaften zu Berlin. Phil.-hist. Kl. 1909, 758- 779.

E. Or t h, Varia critica, Helmantica 4 (1953) 389-390.L. Pearson, The local historians of Attica. Philadelphia 1942. (American

Philological Association monographs 11.)-, The lost histories of Alexander the Great. New York 1960. (American

Philological Association monographs 20.)


CONSPECTUS STUDIORUM XVII

M. Pohlenz, Der Ausbruch des zweiten Krieges zwischen Philipp undAthen, Nachrichten von der Gesellschaft der Wissenschaften zu Göt-tingen. Phil.-hist. Kl. 1924, 38-42.

-, Philipps Schreiben an Athen, Hermes 64 (1929) 41 - 62.F. S tähe l in , Die griechischen Historikerfragmente bei Didymos, Kilo 5

(1905) 55-71; 141-154.Ch. Theodor id is, Drei übersehene Bruchstücke des Apollodoros von

Athen, Glotta 50 (1972) 29-34.C. W a c h s m u t h , Das Hafenwerk des Rhodiers Timosthenes, Rheinisches

Museum 59 (1904) 471-473.P. W e n d l a n d , Die Schriftstellern des Anaximenes, Hermes 39 (1904)

419-443; 499-542.-, Anaximenes von Lampsakos. Berlin 1905.S. West , Chalcenteric negligence, Classical Quarterly N. S. 20 (1970)

288-296.U. von W i l a m o w i t z - M o e l l e n d o r f f , Aristoteles und Athen. Berlin

1893.-, Lesefrüchte, Hermes 61 (1926) 289-291.U. W i l c k e n , Die Subskription des Didymus-Papyrus, Hermes 55 (1920)

324-325.D. Wormel l , The literary tradition concerning Hermias of Atarneus, Yale

Classical Studies 5 (1935) 57- 92.

Fragmentorum collectiones

Austin C . A u s t i n , Comicorum Graecorum Fragmenta in papyrisreperta. Oxford 1973.

Baiter-Sauppe J. B a i t e r - G. Sauppe, Oratores Attici II. Zürich 1850,250-257 (Demosthenis fragmenta).

Coll. Alex. J. U. Powel l , Collectanea Alexandrina. Oxford 1925.Conomis N. C. Conomis , Dinarchus, Orationes cum fragmentis.

Lipsiae 1975.FGrH F. Jacoby , Die Fragmente der griechischen Historiker.

Berlin & Leiden 1923-58.Jensen C. Jensen , Hyperidis Orationes VI, cum ceterarum frag-

mentis. Lipsiae 1917; reimpr. Stutgardiae 1959.Kock T. K o c k , Comicorum Atticorum Fragmenta. Lipsiae

1880-88.


XVIII CONSPECTUS STUDIORUM

Mette H. J. Mette, Die Fragmente der Tragödien des Aischy-los. Berlin 1959.

Page, Ep. Gr. D. L. Page, Epigrammata Graeca. Oxford 1975.Page, PMG D. L. Page, Poetae Melici Graeci. Oxford 1962.Pfeiffer R. P f e i f f e r , Callimachus I (Fragmenta). Oxford 1949.Preller L. Prel ler , Polemonis Periegetae Fragmenta. Berlin

1898, reimpr. 1964.Schmidt M. Schmid t , Didymi Chalcenteri Grammatici Alexan-

drini Fragmenta. Lipsiae 1854; reimpr. Amstelodami1964.

Supp. Hell. H. L loyd - Jones - P. Parsons , Supplementum Hel-lenisticum. Berlin (1982).

TGF S. Rad t, Tragicorum Graecorum Fragmenta IV (Sophoc-lis fragmenta). Gottingae 1977.

Thalheim T. Tha lhe im, Lysiae Orationes, editio maior. Lipsiae1901.

Wehrli F. W e h r l i , Die Schule des Aristoteles2. Basel 1967-69.


CONSPECTUS SIGLORUM ET COMPENDIA

Conspectus Siglorum

[...] lacuna in papyro sive spatium oblitteratum, saepe sinepunctis sed cum litterarum perditarum numero [10], baudsane certissima computatione

< > lacuna in contextu ab editoribus divinata[a] littera in papyro non servata et per coniecturam suppletaα littera incerta (litteram certam quamvis mutilam non nota-

vimus)<a> littera a librario omissatttj littera in papyro non servata sed alio fonte tradita(α α α) litterae compendii ab editoribus suppletae

Compendia in papyro reperta

Supra versusαχ ανά μ μενγ γαρ μχ μετά (μετ)δ δε ο ουνδχ δια (δι) οι οίονε επί (επ) πχ παρά (παρ)κ και π περίκχ κατά (κατ) c cuv (ουγ, α>μ)


XX SIGLA ET COMPENDIA

supra litteram significat -r\c vel -ac (gen. sing.),supra litteram significat -ην (ace. sing.) vel -ac, -uc (ace.pi.),supra litteram significat -ων (gen. pi.), etiam γραφχ

= γράφων (1. 70).

/ έΰτίν

νομιζ νομίζων

ν νυν

Inter versus\ είναι // eiciv

νΟ

uΟ

. υ.Ο

Litteralia

-OVTOC

οοτω

οοτακ

.υ...01

πολε

Φιλιπ

ωαθ

ουτωα

πόλεμον

Φίλιππου

Xpovoc

ω άνδρεΰ Αθηναίοι

Nominum compendia

Bl(ass), B ch(eler), Cr( nert), D(iels)-S(chubart), Fouc(art),G(renfell)-H(unt), Jac(oby), K r(te), Mein(eke), Pear(son, A. C.),Schub(art), Wil(amowitz), Wend(land).


Didymi in Demosthenem commenta () || Frontmatter

Documents

Transcript of Didymi in Demosthenem commenta () || Frontmatter