Gastone Ventura · που=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον...

Gastone Ventura

Ναΐτες και Ναϊτισμός

Μετάφραση: Π.Λιβιεράτος (c)


1

Gastone Ventura

«Ναΐτες και Ναϊτισμός»

(c) 2018 Παναγιώτης Λιβιεράτος

Μετάφραση, επιμέλεια: Παναγιώτης Λιβιεράτος

e-mail: [email protected]

«Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος του μεταφραστή».

Το παρόν δεν πωλείται.

Διατίθεται δωρεάν

www.misraimmemphis.com.gr Εκτυπώθηκε για χρήση εκπαιδευτικών σχετικών συναντήσεων.

mailto:[email protected]

http://www.misraimmemphis.com.gr/

Gastone Ventura

2

Πρόλογος

Oι Ιππότες του Ναού την ημέρα των Χριστoυγέννων τoυ 1119

μ.Χ. στo ναό τoυ Αγίoυ Τάφoυ της Ιερoυσαλήμ (Holy Sepulchre)

ενώθηκαν με τρεις κλασσικoύς μoναστικoύς όρκoυς για:

✓ πενία,

✓ αγνότητα,

✓ υπoταγή και

✓ πρoστασία των πρoσκυνητών,

Οι Υπoχρεώσεις τους ήσαν:

✓ Υπoχρέωση τέλεσης καθημερινών λειτoυργιών.

✓ Απαγόρευση της συναναστρoφής των Ιππoτών με αφoρισμένoυς

Ιππότες, αν όμως ένας από αυτoύς έρθει ικέτης στo Ναό

oφείλoυν να τoν δεχθoύν Χριστιανικά.

✓ Η ενδυμασία τoυ τάγματoς είναι λευκoί μανδύες, απλoί και χω-

ρίς γoύνα, εκτός και αν είναι από αρνί ή κριάρι, απαγoρεύoνται

τα λεπτά υπoδήματα με τις ανασηκωμένες μύτες πoυ ήταν τότε

της μόδας.

✓ Oι Ιππότες επιβάλλεται να κoιμoύνται με τo πoυκάμισo και τα

εσώρoυχα, σ'ένα στρώμα, με ένα σεντόνι και μία κoυβέρτα.

✓ Τo φαγητό των Ιππoτών διεξάγεται με σιωπή, σε κoινή γαβάθα

για δύο. Σίτιση με κρέας 3 φoρές την εβδoμάδα.

✓ Μετάνoια τις Παρασκευές.

✓ Εγερτήριo τα ξημερώματα, αν η δoυλειά τoυς ήταν κoπιαστική

τoυς παραχωρείται μία ακόμα ώρα ύπνoς, όμως σε αντάλλαγμα

πρέπει να πoυν 13 Πάτερ ημών από τo κρεβάτι τoυς.

Τί απ’όλα αυτά απέμεινε σήμερα; Σε όσους ενδύονται έναν

μανδύα, ή φορούν ένα κόσμημα στο πέτο ή τη γραβάτα, και αυτο-

αποκαλούνται «Ιππότες» τί έμεινε από εκείνους τους σκοπούς που

καθόριζαν κυρίως έναν τρόπο ζωής; Από τα χρόνια που δύο Ιππό-

τες ίππευαν το ίδιο άλογο και φορούσαν τον ίδιο μανδύα, στην

σημερινή εποχή της επίδειξης ισχύος των Ταγμάτων, της επίδειξης

εγωϊσμού και της ματαιοδοξίας κάποιων αυτοαποκαλούμενων

διαδόχων του Τάγματος, χάθηκαν πολλά.


3

Η περίφημη ιαχή των Ιπποτών του Ναού «Non nobis

domine, sed nomini tuo da gloriam» Δηλ. «Όχι σε μας Κύριε, όχι

σε μας αλλά στο όνομά Σου η Δόξα!» συνοδεύει και πρέπει να

συνοδεύει κάθε σκέψη, λόγο και πράξη των απανταχού αναζητη-

τών της Αλήθειας. Εκείνης της Αλήθειας που ενυπάρχει εντός

μας, και την οποία ο Άνθρωπος αναζητά από την εποχή των Αρ-

χαίων Μυστηρίων.

Η έννοια της Ιπποσύνης, συνδέθηκε πάντοτε με κατορθώματα,

υλικά και «εξαγοράσιμα». H πραγματική της έννοια απείχε πά-

ντοτε από αυτήν τη θεώρηση. Η πνευματικότητα του θεσμού συν-

δέεται με την Αρχέγονη πηγή μας. Η προστασία που προσέφεραν

οι απανταχού Ιππότες, προστασία που συνδέθηκε με την έννοια

του Ιπποτισμού ως ευγενική, προστατευτική και φιλάνθρωπη συ-

μπεριφορά στους ενδεείς και όχι μόνον, έδωσε τη θέση της δυστυ-

χώς σήμερα, σε επίδειξη εγωϊστικής ισχύος, και σε ανταγωνιστική

αντί της αλληλέγγυης συμπεριφορά, καλυμμένης κάτω από κά-

ποια στολίδια, τα οποία, ούτε οι αυθεντικοί Ιππότες φορούσαν.

Η έννοια της Ιπποσύνης είναι έννοια «αποστολής», το άλογο

που ιππεύει ο Ιππότης δεν είναι παρά ο ίδιος του ο εαυτός τον ο-

ποίο οφείλει να καθοδηγεί, αντί να καθοδηγείται από τα πάθη του,

και το ξίφος του είναι το όπλο ενάντια σε όσους απεργάζονται

προς όφελός τους τις λίγες αξίες που έμειναν στην σημερινή «ε-

ποχή του σιδήρου», και τις οποίες ο αληθινός Ιππότης αναζητά.

Gastone Ventura

4

Ο συγγραφέας Gastone Ventura αποτυπώνει με τον πλέον α-

ντικειμενικό ιστορικά τρόπο την διαδρομή του Τάγματος των Ιπ-

ποτών του Ναού, διαδρομή στην οποία βλέπουμε και πάλι ότι κά-

θε προσπάθεια αναβίωσης παραδοσιακών αξιών χρησιμοποιήθηκε

για σκοπούς αλλότριους της πραγματικής αποστολής της. Αυτό

βεβαίως «βοήθησε» τους τυχάρπαστους και αριβίστες των Ταγμά-

των, που αναζητούσαν απλά να φορέσουν άλλη μία στολή. Ευτυ-

χώς μάταια. Και ευτυχώς, όπως πάντα δίπλα σε κάθε μύηση υπάρ-

χει αντιμύηση, έτσι και ο κανόνας αυτός πανηγυρικά επιβεβαιώ-

νεται και αντιστρόφως.

Παναγιώτης Λιβιεράτος

2018


5

Γενικά

Ιστορικά, ουδέποτε υπήρξε Τάγμα παρόμοιας δόξας, ισχύος

και πλούτου, όπως το Τάγμα του Ναού (Militia Templi). Ακόμη

και σήμερα, 650 χρόνια μετά την εκθεμελίωσή του1, υπάρχουν

στην Ευρώπη και την Αμερική Τάγματα που διεκδικούν την α-

πευθείας διαδοχή τους από τους Ναΐτες της Ιερουσαλήμ αναφερό-

μενα πάντοτε στους Τύπους2 και τα έργα τους, στο διάσημο Τάγ-

μα.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο προκάλεσε από τον 14ο

αιώνα μία άνθιση μύθων, ψευδο-διαδοχών, κλικών, ακόμη και

ισχυρών, τα οποία μέσα στον συνεχή εκφυλισμό τους δημιούργη-

σαν μία ατμόσφαιρα απόκρυφη γύρω από αυτό το ευγενικό Τάγ-

μα, ενθαρρύνοντας την κερδοσκοπία πολλών ανθρώπων και προ-

καλώντας την δημιουργία ομάδων λίγο ως πολύ μυστικών. Οι ο-

μάδες αυτές φτιάχτηκαν από μεγαλομανείς καλής ή κακής πίστης,

πολιτικά στελέχη με δυναστικές, θρησκευτικές και ενίοτε ανατρε-

πτικές ιδέες, και έγιναν το επίκεντρο πολλές φορές σοβαρών ανα-

ταραχών, βασίζοντας τη δράση τους και την προπαγάνδα τους πά-

νω σε ένα αίτημα «Ναϊτικής εκδίκησης 3» κληρονομημένης από

τον Jacques de Molay, τελευταίο Μεγάλο Διδάσκαλο των Ναϊ-

1 Σ.τ.Μ. : Το βιβλίο γράφτηκε το 1974 2 Σ.τ.Μ. : H λέξη «Τύπος» με «Τ» κεφαλαίο, αφορά την έννοια του Τύ-

που=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον ορισμό ενός συνόλου ενεργειών οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να επιτυγχάνουν την «επαφή του άνω με το κά-

τω», εις τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο από τον Μυητικό Οργα-

νισμό αποτέλεσμα. Ο κάθε Τύπος (Rite) έχει δικά του Τυπικά (Rituals) τα οποία

εάν αλλοιωθούν, τότε ακυρώνεται και η επιδιωκόμενη «επαφή του άνω με το κάτω». 3 Σ.τ.Μ. : Ένας Οργανισμός με ιερούς σκοπούς, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, να

παρακινεί μέλη του, ή διαδόχους της γραμμής του, να επαναλάβουν αρνητική

συμπεριφορά που ταλαιπώρησε τον ίδιο τον Οργανισμό. Ένας μυημένος δεν πράττει ποτέ κάτι που δεν θέλει να υποστεί. Μάχεται το κακό με το δικό του πα-

ράδειγμα μόνον.

Gastone Ventura

6

τών, εναντίον των τότε κυβερνώντων και της τότε ηγεσίας του

Βατικανού 4.

Αυτό είναι ακριβώς, το φαινόμενο των «Ναϊτιζόντων», που δεν

έχουν καμμία σχέση με τους Ναΐτες, ένα φαινόμενο που δεν είναι

ακόμη πλήρως αδρανές, και πάνω στο οποίο θα εντρυφήσουμε

όσο είναι δυνατόν, μέσα από μία σύντομη ιστορική και τεκμηριω-

μένη ανασκόπηση.

Επισήμως, το Τάγμα του Ναού αναδύεται το 1118, όταν ένας

Σταυροφόρος Ιππότης, ο Hugues de Payens, της ομώνυμης οικο-

γένειας από την περιοχή Nocera dei Pagani της Basilicata 5 (περι-

φέρεια στη Νότια Ιταλία), μαζί με τον Γάλλο Ιππότη Godfrey de

Saint-Omer, συγκέντρωσε μία ένοπλη ομάδα εννέα Ιπποτών, και

έλαβε από τον Πατριάρχη Wormond της Ιερουσαλήμ και τον Βα-

σιλέα Baldwin 2ο της Ιερουσαλήμ την εξουσιοδότηση να εκκαθα-

ρίσει τους Αγίους Τόπους από τις ληστείες που γινόντουσαν και

4 Στις 18 Μαρτίου 1314, ο Jacques de Molay, τελευταίoς Μεγάλoς Μάγιστρoς

τoυ Τάγματoς των Ναϊτών, καιγόμενoς στην πυρά, καταδικασμένoς σε θάνατo

από τoν Πάπα Κλήμη 5ο και τoν Βασιλέα Φίλιππo 4ο τoν Ωραίo, ξεψύχησε λέγο-

ντας τα εξής ιστoρικά λόγια: «Αυτήν την στιγμή πoυ καίγoμαι στην πυρά, σας ε-γκαλώ Πάπα Κλήμη και Φίλιππε Ωραίε, να εμφανισθείτε ενώπιoν τoυ Δικαστηρίoυ

τoυ Υπέρτατoυ Δημιoυργoύ, Μεγάλoυ Δικαστή όλων μας! Κύριε, δείξε τo Έλεός

Σoυ σε μένα και απόδωσε Δικαιoσύνη». Η κλήτευση παρήγαγε τα ανάλoγα

απoτελέσματά της... O Φίλιππoς Δ’ o Ωραίoς και o Πάπας Κλήμης Ε’, έδωσαν σύντομα λόγo για τα εγκλήματά τoυς, μπρoστά στoν Υπέρτατo Δικαστή όλων

μας! 5 Η Γαλλική Παράδοση βεβαιώνει ότι πρόκειται για τον Hugues de Payens, έναν

Ιππότη της Champagne (Σ.τ.Μ.: περιοχή Νοτιοανατολικής Γαλλίας, απ’όπου προήλθε το ομώνυμο κρασί) προερχόμενο από την περιοχή Troyes και μακρυνό

συγγενή του Κόμη της Champagne. Γάλλοι της Provenza και της Linguadoca τον

αναφέρουν ως Hugo de Pagan. Η Ιταλική παράδοση, η οποία φαίνεται πιο ασφα-

λής, αναφέρει ότι το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ (μετέπειτα της Μάλτας) δημιουργήθηκε κατ’αρχήν από τους κατοίκους του Amalfi (Νότια Ιτα-

λία) και πιθανόν η ιδέα δημιουργίας ενός δεύτερου παρόμοιου Τάγματος να προ-

έρχεται από την ίδια πηγή. Η θεωρία επιβεβαιώνεται από την ύπαρξη την ίδια

εποχή, στην Nocera dei Pagani (σήμερα λέγεται Κάτω Nocera), μιάς οικογένειας των Pagani των οποίων το στέμμα είχε τρείς μαύρες κεφαλές, όπως εκείνο του

ιδρυτή του Τάγματος του Ναού.


7

να υπερασπισθεί την πίστη του Χριστού 6. Ενστερνίσθηκαν τον

κανόνα του Αγίου Αυγουστίνου κάνοντας επίσημες υποσχέσεις

περί συζυγικής αγνότητας, πενίας και πειθαρχίας, αναλαμβάνο-

ντας την τιμή και το καθήκον της υπεράσπισης των προσκυνητών.

Ο Βασιλέας Baldwin 2ος της Ιερουσαλήμ παραχώρησε στους

εννέα Ιππότες και τους υπηρέτες τους τη χρήση ενός κτιρίου επο-

νομαζομένου «Palazzo», δίπλα στην περιοχή όπου θεωρείτο ότι

χτίσθηκε ο Ναός του Σολομώντα.

Ο Βασιλέας της Ιερουσαλήμ Baldwin ο 2οςμε τους

Hugues de Payens και Geoffrey de Saint Omer,

ιδρυτές του Τάγματος του Ναού.

Το 1128 ο Ποντίφηκας Onorio ο 2ος δέχθηκε στη Ρώμη τον

Hugues de Payens μαζί με άλλους Ιππότες, που είχαν αποσταλλεί

από τον τότε Πατριάρχη Στέφανο της Ιερουσαλήμ για να ζητή-

σουν την αναγνώριση του Τάγματος και την χορήγηση εγγυήσε-

ων. Με ειδικό διάταγμά του τους απέστειλε στην Εκκλησιαστική

Σύνοδο «Concilio di Troies» στη Γαλλία, όπου ο Καρδινάλιος

Matteo Albanese εξουσιοδότησε τον Αβά Saint Bernard να δια-

μορφώσει τους κανόνες του Τάγματος.

6 Σ.τ.Μ. : Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων, η αστυνόμευση είχε χα-λαρώσει και διάφορες ομάδες ενεργούσαν ληστείες και λεηλασίες του άμαχου

πληθυσμού.

Gastone Ventura

8

Σύμφωνα με τον Francesco Menneno, το Τάγμα αναγνωρίσθη-

κε καθώς και το δημοσιοποιημένο Σύνταγμά 7 του «Διατηρώντας

την εξουσία του Onorio του 2ου του Βατικανού, του Αυτοκράτορα

της Ανατολής Giovanni Angelo Flavio Commeno, της Δύσης En-

rico του 5ου, του Baldwin του 2ου Βασιλέα της Ιερουσαλήμ 8, του

Βασιλέα της Castiglia & Leon Alfonso του 7ου, της Aragona &

Navarra Alfonso, του Enrico της Πορτογαλίας, Ludovico il Grasso

της Γαλλίας, του κυβερνήτη της Δημοκρατίας της Βενετίας

Dominico Michiel, του Boleslav του 2ου στη Πολωνία, του Ingel-

do του 4ου στη Σουηδία, Enrico του 1ου στην Αγγλία, Nicolo στη

Δανία και Alessandro του 1ου στη Σκωτία».

Ο Ανώτατος Ποντίφηκας όρισε για τους Ιππότες μία αμφίεση:

Ένα λευκό λινό μανδύα που θα καλύπτει τον οπλισμό. Ο Πα-

τριάρχης Στέφανος της Ιερουσαλήμ τους εξουσιοδότησε να φέ-

ρουν διπλό Πατριαρχικό σταυρό χρώματος ερυθρού κινναβάρι-

νου. Όταν το Τάγμα κατέστη ανεξάρτητο και Κυρίαρχο σε συνέ-

χεια της Παπικής βούλας με την οποία καθοριζόντουσαν τα προ-

νόμιά τους, ο σταυρός αυτός καθιερώθηκε στο 1163 ως έμβλημά

τους, και οι Ιππότες τον έφεραν κεντημένο στο ύψος της αριστε-

ρής πλάτης.

Το Τάγμα, το οποίο είχε αποκτήσει κυριαρχικά δικαιώματα

προκειμένου να διοικήσει τα καταληφθέντα εδάφη και να μπορεί

να εκλέγει τους αξιωματούχους και ιερείς του, απέκτησε πλούτο

με τα πολλά προνόμια και εγγυήσεις που είχε λάβει από την Αγία

Έδρα (Βατικανό), τον βασιλέα της Ιερουσαλήμ, τους Άρχοντες

Σταυροφόρους, και από Κυρίαρχους Χριστιανούς Πρίγκηπες. Αρ-

7 Σ.τ.Μ. : Με τον τίτλο «Σύνταγμα» ορίζονται οι γενικές αρχές λειτουργίας ενός

Οργανισμού, ενώ με τον τίτλο «Κανονισμοί» ορίζονται οι κανόνες εφαρμογής

τους. 8 Σ.τ.Μ. : Ο Βαλδουίνος Β΄ των Ιεροσολύμων, (1060 - 1131) από τον Οίκο του Ρετέλ ήταν δεύτερος κόμης της Έδεσσας (1100 - 1118) και τρίτος βασιλιάς των

Ιεροσολύμων (1118 - 1131). Ήταν γιος του Ούγου, κόμητος του Ρετέλ και της

Μελισσάνθης.


9

θρώθηκε σε διάφορες επαρχίες, και όρισε Μεγάλους Πριόρους

(Ηγούμενους) ανάλογα με τη γλώσσα της περιοχής. Κάθε επαρχία

χωριζόταν σε περιοχές υπό την διακυβέρνηση ενός Φροντιστή,

και σε οχυρά με Πύργους (Μοναστήρια ή Ναούς) απευθείας διοι-

κούμενα από Ταξιάρχες ή Ηγούμενους (Priors). Επίσημη γλώσσα

του Τάγματος ήταν η Λατινική. Είναι σαγηνευτικά τα λόγια με τα

οποια ξεκινούσαν οι κανόνες του Τάγματος: «Omnibus in primis

sermo noster dirigitur, quicumque proprias volutates sequi con-

temnunt, e summon ac vero Regi militae animi puritate cupiunt, ut

obedientiae praeclaram assumere intesissima cura implendo praep-

tent, e perseverando impleant». Δηλαδή: «Ο λόγος μας απευθύνε-

ται κυρίως σε όλους εκείνους που παραιτούμενοι από τη θέλησή

τους, επιθυμούν να ακολουθήσουν με καθαρότητα στρατιωτικού

πνεύματος προς τον υπέρτατο και αληθινό Βασιλέα, διότι φέρουν

τη διακεκριμένη πανοπλία της υπακοής, και την εκπληρώνουν με

πολύ ιδιαίτερη φροντίδα, και την τελειοποιούν με επιμονή.»

Η ονοματολογία των βαθμών του Τάγματος, παρόμοια με εκεί-

νη των Κωνσταντινιτών Ιπποτών του Αγίου Γεωργίου και των

Οσπιτάλιων του Αγίου Ιωάννη 9, καθορίσθηκε ως εξής: Μεγαλό-

σταυροι, Ιππότες, Ιερείς-Στρατιωτικοί, Υπηρέτες όπλων και εργα-

σίας, με καθήκοντα Ηγεμόνων, Ταξιαρχών, Διδασκάλων και Ε-

μπιστευμένων σε Ιππότες Ομολογητές.

Σύνθημα του Τάγματος ήταν το «Non nobis, Domine, non

nobis sed Nomini Tuo da gloriam» («Όχι σ΄ εμάς Κύριε, όχι σ ́

εμάς, αλλά στ΄ Όνoμά Σoυ πρόσφερε τη δόξα»). Το σύνθημα αυτό

υπήρχε στο Λάβαρο του Τάγματος, το οποίο ήταν δίχρωμο, ά-

σπρο-μαύρο, με τον Σταυρό σε χρώμα κόκκινο κινναβάρινο. Αρ-

9 Σ.τ.Μ. : η λέξη «Οσπιτάλιος» προέρχεται από τον επίσημο τίτλο του Τάγματος

των Ιωαννιτών Ιπποτών που είναι «Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani» («Τάγμα του Ξενώνα ή Νοκοκομειακό του Αγίου Ιωάννη του

Ιεροσολυμίτη), ενός Ρωμαιοκαθολικού μοναχικού-Ιπποτικού τάγματος, που ι-

δρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α ́Σταυροφορίας. Το Τάγμα μετεξελί-

χθηκε και υφίσταται πλέον ως Supremus Ordo Militaris Hospitalis Sancti Ioannis Hierosolymitani Rhodius et Melitensis (Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Νο-

σοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας).

Gastone Ventura

10

γοτερα υιοθετήθηκαν κι άλλα συνθήματα. Για τους ένοπλους Ιπ-

πότες που ήσαν υποχρεωμενοι να μάχονται εναντίον τριών εχθρών

«Vincere aut mori» (Νίκη ή Θάνατος), για τα ανώτερα αξιώματα

«Nemo me impune Lacessit» (Ουδείς προκαλεί ατιμώρητα), «Nec

predictor nec proditus impune foret» (Ούτε ο προδότης ούτε ο

προδομένος θα μείνουν ατιμώρητοι), «Justitia et veritas in corde

tuo» (Δικαιοσύνη και Αλήθεια στην καρδιά σου), «Deus vult»

(Θέλημα Θεού).

Από τους 23 Διδασκάλους του κανονικού Τάγματος (αναφερό-

μαστε έτσι για να διαχωρίσουμε τους Ναΐτες από τον Ναϊτισμό),

επτά χάθηκαν σε μάχες, πέντε υπέκυψαν στα τραύματά τους, και

ένας χάθηκε από την κακία απίστων. Πέντε ήσαν οι μεγάλες ιστο-

ρικές μάχες που αποτελέσαν ορόσημα της δόξας των Ναϊτών: Η

υπεράσπιση της Γάζας στην Παλαιστίνη (1171), η μάχη της Τιβε-

ριάδας στο Ισραήλ (1187), η θυσία της Δαμιέτης στην Αίγυπτο

(1219), η εποποιία της Μανσούρα στην Αίγυπτο (1250), και το

μαρτύριο της Σεφέτ (1262).

Μετά την απόσυρση των Σταυροφόρων στον Άγιο Ιωάννη του

Acri (Νότια Ιταλία), οι Ναΐτες μετέφεραν την Μεγάλη Διδασκα-

λία τους στην Κύπρο, και αργότερα στο Παρίσι, όπου η ισχύς

τους, ο υπερβολικός συσσωρευμένος πλούτος, η κυριαρχία επί ε-

δαφών και κάστρων, τα ενέχυρα, τα εμπόρια με το Levante (ήσαν

οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν πιστωτικές επιστολές) προκάλεσαν

το μίσος και την απληστία του Φίλιππου 4ου του Ωραίου Βασιλέα

της Γαλλίας 10, ο οποίος, αφού ανέβασε στον Ποντιφηκό θρόνο

τον Bertrando de Goth Αρχιεπίσκοπο του Bordeaux, και ελπίζο-

ντας στην στήριξή του, ξεκίνησε μία δυσφημιστική εκστρατεία

εναντίον των Ναϊτών εφαρμόζοντας βαρειά φορολογία στα αγαθά

τους στη Γαλλία, παραβιάζοντας τις εφαρμοσθείσες ασυλίες.

10 Σ.τ.Μ. : Ο Φίλιππος 4ος της Γαλλίας ή Φίλιππος ο Ωραίος (Philippe IV, Απρί-

λιος/Ιούνιος 1268 - 29 Νοεμβρίου 1314), βασιλέας της Γαλλίας (1285 - 1314) ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του Φίλιππου Γ΄ του Τολμηρού και της Ισαβέλ-

λας της Αραγωνίας.


11

Ο Μεγάλος Διδάσκαλος διαμαρτυρήθηκε. Όμως ο Βασιλέας

επέμενε. Το παιχνίδι του ήταν να κάνει τους Γάλλους Ναΐτες να

εξεγερθούν, το οποίο και πραγματοποιήθηκε. Μία μεγάλη διαδή-

λωση που οργανώθηκε από πράκτορες προβοκάτορες και στην

οποία συμμετείχαν από λάθος και Ιππότες, έδωσε στον Βασιλέα

Φίλιππο τον Ωραίο την δικαιολογία να κατηγορήσει τους Ναΐτες

για εσχάτη προδοσία. Οι διαμαρτυρίες του Μεγάλου Διδασκάλου

δεν απέδωσαν τίποτα. Δύο Ναΐτες πήραν το μέρος των κατηγόρων

τους και κατηγόρησαν τους Αδελφούς τους ως αιρετικούς, ομολό-

γησαν μίσος στις αποκτηθείσες ισχείς, τοκογλυφία, σαδομισμό,

και ήλθαν σε συμφωνία με τους απίστους.

Σχεδόν εβδομήντα Ιππότες με τον Μεγάλο Διδάσκαλο φυλακί-

σθηκαν και υποβλήθηκαν στα πλέον αποτρόπαια βασανιστήρια,

με τα οποία αποσπάσθηκαν τερατώδεις ομολογίες, τις οποίες αρ-

γότερα οι καταδικασμένοι ανακάλεσαν κατά τη διάρκεια της ζω-

ντανής τους καύσης. Ο Φίλιππος 4ος ο Ωραίος έψαχνε άλλοθι για

να απαλλαγεί από τους ισχυρούς και επικίνδυνους υπηκόους του

που αντιπροσώπευαν ένα Κράτος εν Κράτει, και να οικοιοποιηθεί

τα πλούτη τους.

Οι δίκες έγιναν στη Γαλλία χωρίς την εξουσιοδότηση της Πα-

πικής ηγεσίας, η οποία δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να καταδικά-

σει ένα Τάγμα δοξασμένο που είχε προστατέψει, είχε ανακηρύξει

Gastone Ventura

12

κυρίαρχο, και είχε υπερασπισθεί τον Πάπα Κλήμη τον Ε’ 11, που

ήταν Γαλλικό και συνδεδεμένο με τον Φίλιππο εξ αναγνωρίσεως,

τόσο που του είχε παραχωρήσει την δεκάτη 12 του Βασιλείου για

μία πενταετία και, έχοντας μεταφέρει την Αγία Έδρα στην Αβι-

νιόν 13 δεν είχε το κουράγιο να τις προσυπογράψει.

Ακολούθως όμως, ακόμη και η Παπική ηγεσία της Avignon,

βλέποντας το γενικό ενδιαφέρον που είχε υποκινηθεί από τις δίκες

στη Γαλλία, διέταξε να ανακριθούν οι Ναΐτες σε όλες τις Επαρχίες

του Τάγματος. Όμως οι δίκες που έγιναν από τις Παπικές επιτρο-

πές εκτός Γαλλίας απέδειξαν ότι οι Ιππότες ήσαν αθώοι από τις

τρομερές κατηγορίες. Οι κατηγορίες από τον Φίλιππο τον Ωραίο

ότι λατρεύουν το είδωλο του Baphomet 14, δεν απέφεραν ούτε μία

καταδίκη.

11 Σ.τ.Μ. : Πάπας Κλήμης Ε΄ (Clément V, 1264 - 20 Απριλίου 1314), γεννημέ-

νος ως Ρεϊμόν Μπερτράν ντε Γκοτ, ήταν Πάπας από τις 5 Ιουνίου του 1305 έως

τον θάνατό του το 1314. 12 Σ.τ.Μ. : φόρος 10% 13 Σ.τ.Μ. : Στο διάστημα μεταξύ 1309 και 1377 η Παπική έδρα είχε μεταφερθεί

από τη Ρώμη (Βατικανό) στην Αβινιόν της Γαλλίας. Στην ιστορία της Ρωμαιοκα-

θολικής Εκκλησίας ονομάσθηκε «περίοδος της Αβινιόν» ή …«Αιχμαλωσία της Αβινιόν». Επτά Πάπες, όλοι Γάλλοι, ανήκουν στην περίοδο αυτή: Πάπας Κλήμης

Ε΄: 1305-1314, Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄: 1316-1334, Πάπας Βενέδικτος ΙΒ΄: 1334-

1342, Πάπας Κλήμης ΣΤ :́ 1342-1352, Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ :́ 1352-1362, Πά-

πας Ουρβανός Ε΄: 1362-1370, Πάπας Γρηγόριος ΙΑ΄: 1370-1378. 14 Σ.τ.Μ. : Άσχετα από τις ανυπόστατες κατηγορίες οφείλουμε να διευκρινήσου-

με ότι η εικόνα του Baphomet που βρίσκουμε στο «Dogme et Rituel de la Haute

Magie» (1855) του αποκρυφιστή Eliphas Levi δεν είναι ο διάβολος όπως πολλοί

ισχυρίζονται, παρασυρόμενοι από την κεφαλή τράγου που φέρει. Για τον E.Levi παριστάνει την ισορροπία που είναι απαραίτητη για να μπορέσει κανείς να χειρι-

στεί το Αστρικό Φως, ισορροπώντας ανάμεσα στις δυνάμεις-πολικότητες που

τον περιβάλουν. Ο τράγος συμβολίζει τη χονδροειδή μας φύση με αγγελικά όμως

φτερά, που παραπέμπουν στην ουράνια φύση. Έχει γυναικεία στήθη και ανδρικό φαλλό. Τα 4 στοιχεία δηλώνονται με τις οπλές του οι οποίες ακουμπάνε την υ-

δρόγειο (γη), τα λέπια ψαριού στην κοιλιά (νερό), τα φτερά (αέρας) και τον πυρ-

σό στο κεφάλι (φωτιά). Το σκοτάδι και το φως, εμφανίζονται στην μαύρη και τη

λευκή σελήνη, αλλά και τα δίχρωμα ερπετά που τυλίγονται στο φαλλό, σχηματί-ζοντας το ερμητικό Κηρύκειο. Στην κατεύθυνση των χεριών βρίσκουμε το αλχη-

μικό Solve και Coagula (διάλυσε και επανασύνθεσε). Στη θέση του τρίτου μα-


13

Στο μεταξύ δε, ο Βασιλέας της Γαλλίας, ο οποίος είχε ήδη αρ-

πάξει τον θησαυρό των Ναϊτών και τα αγαθά τους, και δεν σκό-

πευε να τα επιστρέψει, άλλο τόσο δε να αποσύρει τις κατηγορίες

εναντίον τους αναγνωρίζοντας τες ως ανυπόστατες, κατάφερε να

πείσει τον Πάπα να επικυρώσει την διάλυση του Τάγματος.

Στις 22 Μαρτίου 1312 με Παπική Χάρτα «Vox in Excelsis» 15

η οποία κατόπιν μετατράπηκε σε «Considerantes dudum» 16, ο

πρώτος Πάπας της Αβινιόν (Κλήμης ο 5ος) που μέχρι τότε δεν είχε

το κουράγιο να δράσει ευθέως θέτοντας στη κρίση του Συμβουλί-

ου της Βιέννης την κρίση των Ναϊτών, διέλυσε το Τάγμα με διά-

ταγμα το οποίο εν περιλήψει ανέφερε ότι …με πικρία και με θλί-

ψη, αφαιρούμε από το «Τάγμα του Ναού» την ενδυμασία και το

όνομα και το θέτουμε σε καθεστώς απαγόρευσης, με την έγκριση

του Ιερού Συμβουλίου κλπ κλπ.

Οι συμμετέχοντες στο Τάγμα, πλην των Γάλλων πολλοί εκ των

οποίων διέφυγαν σε άλλα κράτη για να μην πέσουν στα χέρια των

μαχαιροβγαλτών του Φιλίππου και των δικαστών που τον υπηρε-

τούσαν, δεν ενοχλήθηκαν και κατάφεραν να ξαναβρεθούν κάτω

από άλλες Αδελφότητες, όπως π.χ. στην Ισπανία όπου ενώθηκαν

το 1317 με το Τάγμα του Χριστού και δημιούργησαν το 1319 το

Τάγμα του Montisco. Άλλοι ενσωματώθηκαν στους Οσπιτάλιους

του Αγίου Ιωάννη. Άλλοι και ιδιαιτέρως οι Άγγλοι συνέχισαν να

συναντώνται περνώντας μερικοί στη Σκωτία. Από εδώ αναδύθηκε

ένας κλάδος Ναϊτών, το φαινόμενο του Σκωτικού Τύπου 17, για

τον οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω.

τιού, υπάρχει ο πεντάκτινος που δηλώνει την κυριαρχία της θέλησης. Χρησιμο-

ποιώντας δε τη μέθοδο Atbash της Kabbala προκύπτει ότι η λέξη Baphomet μας

δίδει τη λέξη ΣΟΦΙΑ με Εβραϊκά γράμματα ( ) 15 Σ.τ.Μ. : Φωνή αφ’υψηλού. 16 Σ.τ.Μ. : Λαμβάνοντας υπόψη τον χρόνο. 17 Σ.τ.Μ. : Στην διαδρομή της ιστορίας, η εσώτερη αναζήτηση του ανθρώπου

βρήκε πολλές εκφράσεις, γι’αυτό έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 25 Τεκτο-

νικοί Τύποι διεθνώς. (Σκωτικός, Γαλλικός, Υόρκης, Σβέτεμποργκ, Μισραϊμ-Μέμφις). Όλοι βεβαίως έχουν την δική τους αξία, υπό τον όρο της μη αλλοίωσής

τους. Ο Τύπος ΔΕΝ επιδέχεται εκσυγχρονισμό ούτε προσαρμογή. Εάν συμβεί

Gastone Ventura

14

Ο Μεγάλος Διδάσκαλος Jacques de Molay, αρχικά έλαβε χάρη

και ελευθερώθηκε, αλλά κατά τη διάρκεια μιάς δημόσιας εμφάνι-

σής του, στην οποία ήταν βοηθός, διαβάσθηκαν οι υποτιθέμενες

ομολογίες του. Τότε επαναστάτησε. Ακούγοντας να διαβάζονται

ακατανόμαστες πράξεις τις οποίες είχε ομολογήσει κατά τη διάρ-

κεια του βασανισμού του, φώναξε δημόσια ότι επρόκειτο για ατί-

μωση, ότι ουδέποτε το Τάγμα δεν επιδόθηκε σε τέτοια πράγματα,

ότι ανασκευάζει όσες ομολογίες αποσπάσθηκαν με βασανιστήρια,

ότι οι Ναΐτες ήσαν πάντοτε πιστοί στους Νόμους, τον Χριστό και

Καθολική Θρησκεία. Συνελήφθη εκ νέου και οδηγήθηκε στην πυ-

ρά ως αιρετικός και ύποπτος συμφωνίας με τον Διάβολο στις 28

Μαρτίου 1313. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων του συνέχι-

σε να καταγγέλλει τους δεσμοφύλακές του για ψευδολογίες και να

παρακαλεί επικαλούμενος τον Κύριό μας, την Παρθένο και τη

Θεία δικαιοσύνη.

κάτι τέτοιο, απλά μετατρέπεται σε μία θεατρική πράξη, με συγκινησιακό, στην

καλύτερη περίπτωση, περιεχόμενο.


15

Το Τάγμα του Ναού και ο Τεκτονισμός

Δύο είναι τα θέματα στα οποία ενώνονται οι πηγές του Ναϊτι-

σμού: 1) Ο μύθος της ύπαρξης στην Σκωτία μιάς Τεκτονικής Στο-

άς, της «Στοάς του Kilwinning» στην οποία ενσωματώθηκαν με-

ρικοί Ναΐτες Ιππότες που διέφυγαν από τη Γαλλία και οι οποίοι

βρήκαν προστασία υπό τον Βασιλέα Robert Bruce 18. 2) Η διαβε-

βαίωση ότι ο Μεγάλος Διδάσκαλος Jacques de Molay, κατά τη

διάρκεια της προσωρινής του ελευθερίας, το 1313 είχε περάσει τις

ισχείς του στον Ιππότη John Marc Larmenius, ο οποίος τις εξά-

σκησε από το 1314 έως το 1324, όταν πεθαίνοντας τις πέρασε

στον Thomas Theobald d’Alexandria.

Σύμφωνα με την τελευταία αυτή εκδοχή, η οποία ιστορικά εί-

ναι η πλέον αξιόπιστη, χωρίς όμως τίποτα να είναι σίγουρο, το

Τάγμα έζησε κανονικά, ακόμη και στη σκιά και χωρίς να διαμορ-

φώσει το Σύνταγμά του, μέχρι το 1705 όταν ο Πρίγκηψ Filippe

d’Orlean 19 ανέλαβε την Μεγάλη Διδασκαλία (από τον Jacques

Henry de Durfort) εντέλλοντας γενική συνάντηση των Ιπποτών,

όπου διαμόρφωσε νέο Σύνταγμα, παραχωρώντας το όπως θα δού-

με πιο κάτω, στην σημερινή εποχή, διαμέσου μιάς σειράς Μεγά-

λων Διδασκάλων και Κυβερνητών 20.

Θα εξετάσουμε την πρώτη πηγή, ανακεφαλαιώνοντας εν συ-

ντομία τον εκφυλισμό αυτής της μορφής Ναϊτισμού, αναφερόμε-

18 Σ.τ.Μ. : Ο Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας ή Ροβέρτος Μπρους (11 Ιουλίου 1274 - 7

Ιουνίου 1329) βασιλέας της Σκωτίας (1306 - 1329) ήταν ένας από τους θρυλικό-

τερους οπλαρχηγούς του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέ-ζικης Ανεξαρτησίας. Πολέμησε σκληρά με μεγάλες επιτυχίες για να εξασφαλίσει

την ανεξαρτησία του βασιλείου της Σκωτίας και θεωρείται από τους σύγχρονους

Σκωτσέζους Εθνικός ήρωας. 19 Σ.τ.Μ. : Ο Φίλιππος Α΄ δούκας της Ορλεάνης ήταν δεύτερος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΓ΄ και της Άννας της Αυστρίας, νεώτερος αδελφός του

βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ΄, από τον οποίο το 1660 πήρε τον τίτλο του

Κυρίου της Γαλλικής αυλής. Είναι ο ιδρυτής του Οίκου της Ορλεάνης, πλάγιου

κλάδου των Βουρβόνων, από τον οποίο θα προέλθει τον 19ο αιώνα ο τρισεγγο-νός του Λουδοβίκος-Φίλιππος της Γαλλίας. 20 Εθνικό Αρχείο Γαλλίας στο Παρίσι. Καρτέλλες 125,126,127,128 ΑΒΧΙΧ.

Gastone Ventura

16

νου καλύτερα ως νέο-Ναϊτισμού, διεισδύοντας κυρίως στις μυστι-

κές εταιρίες λειτουργικής και κερδοσκοπικής μορφής, με σκοπούς

πρωτίστους πολιτικούς και δυναστικούς, υποβιβαζόμενες κατόπιν

σε μορφές και προγράμματα απολύτως αντίθετα με την αληθινή

Ναϊτική παράδοση.

Η Στοά του Kilwinning 21 στην οποία συμμετείχαν οι δημιουρ-

γοί των Σκωτσέζικων Καθεδρικών και η οποία απολάμβανε ιδιαί-

τερα προνόμια, συμπεριέλαβε στους κόλπους της Ιππότες Ναΐτες,

Διδάσκαλους Τέκτονες που είχαν διαφύγει από την δίωξη του Φί-

λιππου 4ου του Ωραίου και οι οποίοι είχαν ως αρχηγό τον Peter

d’Aumont, Περιφερειακό Διδάσκαλο της Auvergne (Κεντρική

Γαλλία). Οι ίδιοι θα βοηθούσαν τον Βασιλέα Robert Bruce να νι-

κήσει στη μάχη του Bannock-Burn και αυτός για να τους αντα-

μείψει, θα δημιουργούσε προς τιμήν τους το «Τάγμα των Ιπποτών

του Αγίου Ανδρέα της Σκωτίας» δίδοντάς τους την λειτουργία του

Κυρίαρχου Περιστυλίου της θρυλικής Στοάς 22. Στους καθιερωμέ-

νους βαθμούς οι οποίοι ήσαν κατοχυρωμένοι για τους ελευθερο-

21 Το επονομαζόμενο Τάγμα του Heredom του Kilwinning ήταν αρχικά μία Μο-

ναστική Αδελφότητα μορφής Abbazia (Σ.τ.Μ. : ιδιαίτερος τύπος Μονής). Η εξέ-

λιξή της σε Τάγμα ή κανονική Στοά σήμαινε ότι πέρασε σε μορφή «κανονικότη-τας», δηλαδή ότι λειτούργησε σύμφωνα με Τεκτονικούς κανόνες. 22 Στην πραγματικότητα ο Βασιλέας Robert Bruce ουδέποτε δημιούργησε «Τάγ-

μα των Ιπποτών του Αγίου Ανδρέα της Σκωτίας». Αντιθέτως υφίσταται ακόμη

(δημιουργημένο από το 787, δηλαδή κάποιους αιώνες πριν την διαφυγή των Ναϊ-τών στην Σκωτία) ένα Τάγμα του Αγίου Ανδρέα του Γαϊδουράγκαθου, επονομα-

ζόμενο επίσης και της Ruta, το οποίο ανήκει στην ταξινόμηση του Αγγλικού

Στέμματος. Επανιδρύθηκε το 1440, ανανεώθηκε το 1687, τροποποιήθηκε στα

1705, 1714, 1717, 1827 και 1833. Πρόκειται για ένα Τάγμα σπανίως αναφερόμε-νο (16 Ιππότες και ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος). Η ενδυμασία είναι ένας

σταυρός που φέρεται σε μία ταινία. Πάνω της υπάρχει το «Nemo me impune lac-

essit» («Κανείς δεν μου προκαλεί ατιμωρησία»), το οποίο πρακτικά είναι Ναϊτι-

κό σύνθημα, αλλά και του Οίκου της Σκωτίας. Ίσως, σε αυτό να βασίσθηκαν οι απολογητές του σύγχρονου Τεκτονισμού όταν «στόλιζαν» το «Τάγμα του Αγίου

Ανδρέα» το οποίο το 1440 έγινε «του Γαϊδουράγκαθου». Στην ονοματολογία του

Ιππότη Ramsay (Andrew Michael Ramsay) που ήταν εκ των δημιουργών του

Τεκτονισμού Σκωτικού Τύπου (των υψηλών του βαθμών, ή βαθμών του «Τύ-που» όπως ονομάζονται), δεν υπάρχει καμμία αναφορά σε αυτό το Τάγμα, ούτε

κάποια αναφορά σε κάποιο βαθμό του.


17

τέκτονες της Στοάς, προστέθηκαν και εκείνοι του νέου Τάγματος,

στους οποίους οι νέο-Ιππότες του Αγίου Ανδρέα θα έφερναν μία

υποτιθέμενη μυστική διδασκαλία του Τάγματος του Ναού, ήδη

ασκηθείσα στο παρελθόν από ένα μέρος των Ναϊτών Ιπποτών, και

η οποία σύμφωνα με τον Matter, θα βασιζόταν πάνω σε τέσσερα

θεμελιώδη σημεία: 1) Ακριβής μονοθεϊσμός 2) απόρριψη της ανα-

γνώρισης άνευ ορίων της θεϊκότητας του Χριστού 3) Απόρριψη

του δόγματος της μετουσίωσης 4) Αντιπάθεια προς το ιερατείο

της Εκκλησίας και για μερικές πρακτικές της.

Αποδείχθηκε ιστορικά κατόπιν ότι αυτός ο μύθος, ο οποίος υ-

ποβλήθηκε αργότερα σε ορισμένες μη ουσιώδεις παραλλαγές, ή-

ταν κατά μεγάλο μέρος μία επινόηση του Βαρώνου Karl Gotthel

Von Hund 23, ιδρυτή της «Αυστηράς Ναϊτικής Τηρήσεως» για την

οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω. Επρόκειτο για ένα Τεκτονικό Τάγ-

μα ψευδο-Ναϊτικό το οποίο πολεμήθηκε και μερικώς ηττήθηκε

από Τέκτονες και Θεόσοφους της Συνόδου του Wilhelmsbad 24

και ανακηρύχθηκε ως μη Παραδοσιακό από αρκετούς Τέκτονες

συγγραφείς. Πάντως σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, αναδύεται εδώ

ένα «Βασιλικό Τάγμα της Σκωτίας ή του Heredom του

Kilwinning», από το οποίο θα προέκυπτε το 1440 το Αγγλικό

Τάγμα «του Γαϊδουράγκαθου» 25 στο οποίο, πάντοτε σύμφωνα με

τον μύθο, εμφανίζεται η συνέχεια μιάς Ναϊτικής Παράδοσης που

είναι συνδεδεμένη με τον Γνωστικό Χριστιανισμό, ή καλύτερα

τον Μανιχαϊσμό 26, καθώς και με διδασκαλίες που οι Ναΐτες έλα-

23 Σ.τ.Μ. : Karl Gotthelf, Reichsfreiherr von Hund und Altengrotkau (1722-

1776). Γύρω στα 1750 δημιούργησε το «Λαμπρό Τάγμα της Ναϊτικής Αυστηράς Τηρήσεως» 24 Σ.τ.Μ. : Στην Σύνοδο του Wilhmesbad, το 1782, είχαν προσκληθεί όλες οι Τε-

κτονικές δυνάμεις της Ευρώπης που ακολουθούσαν το «Σκωτικό» σύστημα. 25 Σ.τ.Μ. : Το Τάγμα του Γαϊδουράγκαθου (Noble Order of the Thistle) είναι το Κυρίαρχο Σκωτικό Ιπποτικό Τάγμα, το οποίο είναι 2ο τη τάξει στο Ηνωμένο Βα-

σίλειο, μετά το «Τάγμα της Περικνημίδας». 26 Σ.τ.Μ. : Ο Μανιχαϊσμός ήταν Γνωστικό θρήσκευμα του μεσανατολικού χώ-

ρου, που εμφανίστηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ., με ηγήτορα τον Πέρση ευγενή και θρησκευτικό μεταρρυθμιστή Μάνη, ή Μανιχαίο (216-277), ο οποίος ανέμιξε στη

Χριστιανική διδασκαλία στοιχεία του Παρσισμού και Βουδισμού. Όταν ο άρχο-

Gastone Ventura

18

βαν από τις επαφές τους με τους Ισμαηλίτες 27 και ιδιαιτέρως την

σέχτα «hashischins» 28 των οποίων αρχηγός ήταν ένας φανταστι-

κός «Γέρος του Όρους». Έτσι, ρίχθηκε νερό στο μύλο του Φίλιπ-

που 4ου του Ωραίου, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις κατηγορίες

περί αιρετισμού και για σχέσεις με απίστους.

Η λέξη «Heredom» σύμφωνα με ορισμένους προέρχεται από

το λατινικό Haeredum, και σύμφωνα με άλλους από το Ελληνικό

«Ιερό Δώμα» επομένως «Ναός». Αυτό αποδεικνύει την πνευματι-

κή κληρονομιά των Ιπποτών που διέφυγαν στη Σκωτία στους Τέ-

κτονες Σκωτικού Τύπου και την απόδειξη της παρουσίας τους

στον «Ναό» του Kilwinning.

Μας λείπουν επαρκείς ιστορικές ειδήσεις πάνω στη λειτουργία

και τη δράση αυτού του «Ναού», τουλάχιστον μέχρι το 1737, όταν

ο Ιππότης Andrew Michael Ramsay, γεννημένος σε ένα χωριό δί-

πλα στο Kilwinning και μυστικός πράκτορας του διεκδικητή του

θρόνου της Αγγλίας Charles Eduard Stuard έφτασε στη Γαλλία

επανδρώνοντας με υποψήφιους έναν Τεκτονισμό 6 βαθμών, ο τε-

λευταίος των οποίων ονομαζόταν «Ιππότης του Ναού» και στον

οποίο αποκαλυπτόταν η υποτιθέμενη μυστική διδασκαλία των Να-

ϊτών 29.

ντας Μάνης ασπάστηκε το Χριστιανισμό, (με στοιχεία Ιουδαϊσμού), τον ανέμειξε

με Ινδουιστικές, Ζωροαστρικές και Βουδιστικές παραδόσεις, δημιουργώντας μια

θρησκεία με οικουμενικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με το Μάνη, το ανθρώπινο πνεύμα, δηλαδή μια σπίθα που προέρχεται από το θεϊκό φως και παραμένει αιχ-

μάλωτη από την ύλη, θα πρέπει να διαχωριστεί από το σκοτάδι του σώματος έτσι

ώστε να επιστρέψει στη μεταφυσικά ανώτερη επικράτεια του θείου φωτός από

όπου προέρχεται. 27 Σ.τ.Μ. : Ισμαηλίτες ή Επταδιστές. Κλάδος του Σιιτικού Ισλάμ. 28 Σ.τ.Μ. : Haschischin ή Χαχασίν ή Ασασίνοι ήταν στρατιωτικο-θρησκευτικό

τάγμα Νιζαριτών Ισμαηλιτών με περίοδο ύπαρξης από το 1092 μέχρι το 1265.

Δεν είναι γνωστές οι ακριβείς θρησκευτικές τους δοξασίες. 29 Ο Andrew Michael Ramsay (Ιππότης Ramsay) γεννήθηκε στη Σκωτία το 1783.

Μαθήτευσε στη Γαλλία υπό τον Fénelon που τον έβαλε στον Καθολικισμό. Ακο-

λούθως ήταν δάσκαλος των υιών του Δούκα του Bouillon, και μετά του Πρίγκη-

πα της Turenn, τέλος δε των υιών του Charles Eduard Stuard. Ήταν το μακρύ χέρι αυτού του διεκδικητή του θρόνου της Αγγλίας και εκ των δημιουργών του

Τεκτονισμού Σκωτικού Τύπου, δηλαδή των υψηλών του βαθμών σε συναγωνι-


19

Πάνω στο θέμα A.M.Ramsay όπως επίσης και πάνω στον Τε-

κτονισμό του C.E.Stuard ή Σκωτικού Τύπου, θα ήταν απαραίτητο

να κάνουμε μία εκτενή αναφορά και ιδιαιτέρως να επικεντρωθού-

με πάνω στην πολιτικο-δυναστική, αριστοκρατική και συνδεδεμέ-

νη με την Υψηλή Εκκλησία και τους Καθολικούς πηγή,

εξ’ολοκλήρου σε αντίθεση με τις δημοκρατικές προσπάθειες του

επονομαζόμενου σύγχρονου Τεκτονισμού που ήταν συνδεδεμένος

με τον ριζοσπαστισμό και τον αντικληρικανισμό. Αυτό όμως θα

ήταν έξω από το πλαίσιο της δικής μας έρευνας.

Είναι αποδεδειγμένο ότι ο νέο-Ναϊτισμός του A.M.Ramsay,

όποιος και εάν ήταν ο σκοπός του, λειτούργησε άμεσα και προκά-

λεσε πολυάριθμους μιμητές. Ο κερδοσκοπικός Τεκτονισμός που

έφτασε στη Γαλλία από τις Βρεταννικές νήσους γύρω στα 1721,

ήταν λαίμαργος για νέες εμπειρίες και απολάμβανε ιδιαιτέρως

κάθε προσπάθεια απόδειξης των απευθείας δεσμών του με αρχαίες

διδασκαλίες.

Η Σκωτική και επηρεασμένη από τον C.E.Stuard μορφή σύ-

ντομα υιοθετήθηκε από τον επονομαζόμενο Αναθεωρημένο Τύπο

της Δρέσδης, από το Περιστύλιο του Clemont (από το οποίο προ-

ήλθε η «Αυστηρά Τήρηση», που ήταν η πλέον ένδοξη νέο-

Ναϊτίστικη προσπάθεια Τεκτονικού χαρακτήρα) και η οποία με-

τασχηματίσθηκε το 1758 σε «Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της

Ανατολής και της Δύσεως κλπ κλπ». Από αυτό, σύμφωνα με ορι-

σμένους, αναπτύχθηκε κατόπιν ο γνωστός Τεκτονισμός του Αρ-

χαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, του οποίου η φυσική

κορυφή αντιπροσωπεύεται από τους ονομαζόμενους «Μεγάλους

Ναΐτες», οι οποίοι μεσουρανούν υπό τον τίτλο ή βαθμό του «Ιπ-

πότη Καδώς, Ταξιάρχη του λευκού και μέλανος Αετού» δηλαδή

Ιππότη Ναΐτη. Η συμβολογία αυτού του βαθμού, ο οποίος είναι ο

30ο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, θεωρεί ε-

σμό του δημιουργημένου το 1719 από τους Anderson και Desaguliers. Ήταν υ-

μνητής των Ιησουϊτών (Σ.τ.Μ. : Ρωμαιοκαθολικό μοναστικό Τάγμα). Εισηγήθη-

κε μία ονοματολογία τριών βαθμών πάνω από τους καθιερωμένους συμβολικούς (Μαθητή, Εταίρου Διδασκάλου) ως Σκώτος, Μαθητευόμενος και Ιππότης του

Ναού.

Gastone Ventura

20

κείνους που συμμετέχουν σε αυτόν ως συνεχιστές του Τάγματος

του Ναού, και κληρονόμους της «Εκδίκησης» που άφησε κληρο-

νομιά ο Jacques de Molay. Στην πραγματικότητα, παρά τις ανα-

φορές διαφόρων «ιστορικών» του Τεκτονισμού, αυτός ο βαθμός

δεν έχει τίποτα κοινό με το Τάγμα του Ναού.

Στη Λυών, ξακουστό κέντρο Τεκτονικών, Ιλλουμινιστικών και

άλλων μυητικών εμπειριών κάθε μορφής, ο Τεκτονισμός των

A.M.Ramsay και C.E.Stuard είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία

ενός Ναϊτικού Τύπου ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως Μυ-

στικό Τάγμα Ιωαννιτικού Ιπποτισμού. Στην Ιταλία αποτέλεσε την

πηγή μιάς πατριωτικής καρμποναρο-αριστοκρατικής 30 ομάδας

που προσπαθούσε να παρακινήσει την ενότητα με σκοπό την Ιτα-

λική ανεξαρτησία 31. Το Τάγμα αυτό ήταν το «Στρατιωτικό Κυρί-

αρχο Τάγμα του Ναού της Σιών» 32, του οποίου ανώτατος βαθμός

30 Σ.τ.Μ. : Οι Καρμπονάροι ήταν μυστικές επαναστατικές οργανώσεις που ιδρύ-

θηκαν το 19ο αιώνα στην Ιταλία. Οι Ιταλοί καρμπονάροι επηρέασαν πολλές άλ-λες επαναστατικές ομάδες στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία (Δεκεμβριστές

π.χ.) καθώς και τη Φιλική Εταιρεία, τη μυστική οργάνωση που έθεσε τις βάσεις

της Ελληνικής ανεξαρτησίας. Οι στόχοι των καρμπονάρων είχαν πατριωτικό και

γενικότερα φιλελεύθερο-δημοκρατικό σκοπό, σε μια Ευρώπη που μετά την ήττα του Ναπολέοντα, τα μηνύματα της γαλλικής επανάστασης είχαν ατονήσει και οι

αντιδραστικές δυνάμεις της φεουδαρχίας και του συντηρητισμού είχαν επανα-

κτήσει τα πρωτεία. 31 Σ.τ.Μ. : Η Ιταλική ενοποίηση ήταν το πολιτικό και κοινωνικό κίνημα κατά το οποίο συσσωματώθηκαν διαφορετικά κράτη της Ιταλίας ως ενιαίο Ιταλικό Κρά-

τος στην διάρκεια του 19ου αιώνα. Η διαδικασία ξεκίνησε το 1815 με το Συνέ-

δριο της Βιέννης και το τέλος της διοίκησης του Ναπολέοντα, και έκλεισε κά-

ποια στιγμή γύρω στο 1871 με τον Γαλλοπρωσικό πολέμο. 32 Αρχικά το «Στρατιωτικό Κυρίαρχο Τάγμα του Ναού της Σιών» ονομαζόταν

«Στρατιωτικό Κυρίαρχο Τάγμα των Ιπποτών του Ναού». Αυτό το όνομα έχει

αναλάβει σήμερα. Ο ορισμός «της Σιών» (Ιερουσαλήμ) προστέθηκε το 1924 από

τον Adolfo Banti τότε Μεγάλο Πριόρο (Ηγεμόνα) για την περιοχή Marche (Κε-ντρική Ιταλία), ο οποίος είχε λάβει από τον Μεγάλο Διδάσκαλο την εξουσιοδό-

τηση να δημοσιεύσει μία ιστορία του Τάγματος στο περιοδικό «O Thanatos». Η

ονοματολογία των βαθμών του Τάγματος ήταν: Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος.

(φυτώριο του Τάγματος για την συμμετοχή στο οποίο ήταν απαραίτητη η θητεία σε κανονικές Τεκτονικές Στοές μέχρι και τον βαθμό του Διδασκάλου. Αυτή η

ρήτρα προερχόταν από ένα σχίσμα που είχε γίνει στο Τάγμα του Ναού υπό την


21

ήταν εκείνος του Ταξιάρχη του Ναού, Κουστωδού του εσώτερου

Πύργου. Αυτά τα δύο Τάγματα έγιναν αντικειμενο μίμησης, με

διάφορες εκδοχές και τροποποιήσεις με χαρακτήρα είτε κερδο-

σκοπικό είτε φιλανθρωπικό, από το «Ordo Templis Orientis»

(«Τάγμα του Ναού της Ανατολής» 33) που είχε έδρα την Ελβετία,

από το «Order de Knights Templars» («Τάγμα των Ιπποτών του

Ναού») που αναδύθηκε στην Αγγλία και πολλαπλασιάσθηκε επι-

τυχώς στις Η.Π.Α., και από τον Σουηδικό Τύπο.

Γύρω στα 1750 ή λίγο αργότερα (διίστανται οι αναφορές) ο

Βαρώνος Karl Gotthel Von Hund, κύριος του Altengrotkau και

της Lipse, μυημένος στον Τεκτονισμό του Περιστυλίου του

Clemont στη Γαλλία, δημιούργησε το «Λαμπρό Τάγμα της Ναϊτι-

κής Αυστηράς Τηρήσεως», θέτοντας και πάλι σε λειτουργία όλη

την οργάνωση του Τάγματος του Ναού με τις εννέα ιστορικές ε-

παρχίες (Αραγωνία, Αλβέρνια, Λάνγκτοκ, Λεόν & Ισπανία, Βουρ-

γουνδία & Ελβετία, Βρεταννία, Κάτω Γερμανία με Πολωνία, Λι-

βόνια και Κουρλάνδια, Άνω Γερμανία με Ιταλία μέχρι την Σικελί-

α, Ελλάδα και αρχιπέλαγος). Η «Αυστηρά Τήρηση» που είχε ση-

μαντική παρουσία στην Ευρώπη μέχρι το 1790 περίπου, υιοθέτη-

σε την αυθεντική ονοματολογία των A.M.Ramsay και C.E.Stuard

στους υψηλούς του βαθμούς, ο τελευταίος των οποίων, λεγόταν

Μεγάλη Διδασκαλία του Πρίγκηπα του Conti στα μισά του 18ου αιώνα). Οι Δι-δάσκαλοι Τέκτονες (3ο) γινόντουσαν δεκτοί στον βαθμό του Ιππότη της Ανατο-

λής (ο Adolfo Banti προσέθεσε «και της Δύσεως»). Μετά τον βαθμό του Διδα-

σκάλου ακολουθούσαν οι: Ιππότης του λευκού και μέλανος Αετού ή του Αγίου

Ιωάννη, Ιππότης του Πελεκάνου (ο Adolfo Banti τον ονόμασε «του Αετού και του Πελεκάνου»), Άρχων, Εσωτερικός Κουστωδός του Πύργου της Συνόδου. Η

ονοματολογία από τον Ιππότη της Ανατολής μέχρι τον Ιππότη του Πελεκάνου

(που λεγόταν «Emmanuel»), αντιστοιχούσε σε εκείνη του Τάγματος των Ιπποτών

τη Ανατολής, φυτώριο του νέο-Ναϊτικού Γαλλικού Τάγματος, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1705 από τον Φίλιππο της Ορλεάνης. 33 Σ.τ.Μ. : Ordo Templi Orientis (O.T.O.) ('Order of the Temple of the East' ή

'Order of Oriental Templars') είναι μία αποκρυφιστική οργάνωση ευρέως αμφι-

λεγόμενης ατραπού που ιδρύθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από τους Carl Kellner καιTheodor Reuss έγινε όμως ευρέως γνωστή από τον μετέπειτα επικε-

φαλής της Aleister Crowley.

Gastone Ventura

22

«Ιππότης του Ναού» και αυτός που τον κατακτούσε υιοθετούσε

και νέο όνομα «μάχης» προσθέτοντας το χαρακτηριστικό «Eques

a» με ένα εραλδικό χαρακτηριστικό της επιλογής του, π.χ. Eques a

Vittoria (Ιππότης της Νίκης) που ήταν το Ιπποτικό όνομα (ή μά-

χης) του Δούκα Ferdinand de Brunswick 34 Magnus Superior Or-

dinis per Germaniam Inferiorem. Η ονοματολογία βαθμών αυτή

αναπτυσσόταν σε τέσσερις βαθμίδες: 1ο Eques (Ιππότης), 2ο Ar-

miger (Ένοπλος) 3ο Socius (Εταίρος) 4ο Magnus Professus (Μέγας

Ομολογητής). Η «Αυστηρά Τήρηση», κέρδισε σε σύντομο χρονι-

κό διάστημα όλον τον Γερμανικό Τεκτονισμό, υποτάσσοντας και

μεγάλο μέρος του Γαλλικού. Μερικοί ιστορικοί αυτών των θεμά-

των αναγνωρίζουν στα μυστικο-Ερμητικά ρεύματα που αναδύθη-

καν στη Γαλλία με τους κανόνες του Andrew Michael Ramsay το

πλεονέκτημα ότι πολέμησε τον νέο-Ναϊτισμό του Βαρώνου Karl

Gotthel Von Hund. Ίσως αυτό απαντά πραγματικά στο εάν θα

πρέπει να δοθεί στην «Αυστηρά Τήρηση», η πίστωση ότι της ο-

φείλεται μεγάλο μέρος της προετοιμασίας της Γαλλικής επανά-

στασης, κάτι που αντιθέτως πρέπει να εξετασθεί πιο αντικειμενικά

όσον αφορά την Κοινωνία των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας και

την συμπαιγνία που έκαναν μερικοί αφοσιωμένοι της, με την Με-

γάλη Ανατολή της Γαλλίας.

Πάντως η οργάνωση του του Βαρώνου K.G.V.Hund, μετά από

30 χρόνια περίπου ζωής, διασπάσθηκε σε διάφορες φράξιες με ε-

θνικό χαρακτήρα, μερικές εκ των οποίων επιβιώνουν ακόμη μέχρι

σήμερα με τη μορφή βαθμών και τίτλων περιλαμβανομένων σε

μυστικούς ή Τεκτονικούς Τύπους διαφόρων προελεύσεων, καθένα

εκ των οποίων διατείνεται ότι κατέχει την αληθή και αυθεντική

Ναϊτική παράδοση.

Επάνω σε αυτές τις βάσεις, σήμερα ο Τεκτονισμός που ακο-

λουθεί τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο, αυτοανακη-

ρύσσεται καταπιστευματοδόχος αυτής της παράδοσης και των

34 Σ.τ.Μ. : Δούκας Ferdinand de Brunswick (12 Ιανουαρίου 1721 - 3 Ιουλίου

1792)


23

βαθμών της «Εκδίκησης» 35 στους οποίους αναφερθήκαμε. Ο Α-

ναθεωρημένος Σκωτικός Τύπος με τους Ακόλουθους Νεόφυτους

και τους Αγαθοεργούς Ιππότες της Αγίας Πόλεως, που στην εποχή

του ήταν μόδα στην Ελβετία και τώρα (1974) με ανανεωμένο κύ-

ρος στη Γαλλία, υποστηρίζει με την σειρά του ότι κατέχει την μο-

ναδική παρακαταθήκη. Ο Ναϊτικός Τύπος της Λυών, επιβιώσας

αλλά λίγο γνωστός, λέγει τα ίδια. Το «Στρατιωτικό Κυρίαρχο

Τάγμα των Ιπποτών του Ναού της Σιών» στην Ιταλία, φαίνεται

κατά την άποψή μας ότι έχει εξαφανισθεί σιωπηρά, σε μία εποχή

που ο καρμποναρικός αλλά συγχρόνως αριστοκρατικός χαρακτή-

ρας του, θα μπορούσε να είναι χρήσιμος, σύμφωνα με τους Τα-

ξιάρχες του, Κουστωδούς του Εσώτερου Πύργου της Συνόδου.

35 Σ.τ.Μ. : Ένας αναζητητής της Αλήθειας, οποιασδήποτε ατραπού γνωρίζει πολύ καλά, ή θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο όρος «εκδίκηση» όπως τουλάχιστον την εν-

νοούμε, είναι γιαυτόν μία έννοια ανύπαρκτη! Ο Μυημένος ουδέποτε αντιγράφει

αρνητικές πράξεις. Η «εκδίκηση» που αναφέρεται στον βαθμό 30ο του Σκωτικού

Τύπου, έχει να κάνει με την «πράξη δικαίου», «εκ-δικαίου», δηλαδή την δη-μιουργία δικαίου εκεί που κάποιοι άλλοι δημιούργησαν άδικο. Ο μυημένος οφεί-

λει δια των σκέψεων, λόγων και πράξεών του να αποτρέψει με οποιονδήποτε

τρόπο την σημερινή καύση κάποιου σύγχρονου Jacques de Molay από κάποιον

σύγχρονο Φίλιππο Ωραίο και κάποιον σύγχρονο Πάπα Κλήμη. Τότε λαμβάνει χώρα η πραγματική «εκ-δίκηση», ως πράξη «εκ δικαίου». Το «οφθαλμόν αντί

οφθαλμού» για έναν μυημένο σημαίνει «βάζω οφθαλμό εκεί που ο άλλος τον

αφαίρεσε». Εξάλλου η πιο πάνω προτροπή ανήκει στην 1η εποχή, την επονομα-

ζόμενη «εποχή του Νόμου», και όχι στην 2η που διανύουμε («εποχή της Αγά-πης»), σε αναμονή πάντοτε της 3ης που περιγράφεται προφητικά στην Αποκάλυ-

ψη του Ιωάννη.

Gastone Ventura

24

Τα Ιπποτικά Τάγματα του Ναϊτισμού

Η Χάρτα του Πάπα Κλήμη του 5ου, σύμφωνα με μερικούς ειδι-

κούς το 16ου και 17ου αιώνα, (λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσμα-

τα των διαδικασιών του Ποντίφηκα εκτός Γαλλίας εναντίον των

Ναϊτών και της γενικής αποστροφής που προκάλεσαν στη Γαλλία

οι καύσεις του Φίλιππου 4ου του Ωραίου) δεν επέβαλε την οριστι-

κή κατάργηση του Τάγματος του Ναού, αναγνωρισμένου από

τους Κυρίαρχους όλων των Χριστιανικών κρατών οι οποίοι, ακό-

μη και για λόγους πολιτικού γοήτρου, δεν θεωρούσαν ότι ο Ανώ-

τατος Ποντίφηκας μπορούσε να χειρισθεί μονοσήμαντα το δικαί-

ωμα της ανάκλησης. Στην Χάρτα βλέπουμε κάτι παραπάνω από

μία οριστική κατάργηση, μία αναστολή «pro tempore» 36 λειτουρ-

γίας του Τάγματος και αυτό ξαναδιαβάζοντας την απόφαση του

Πάπα Κλήμη του 5ου σύμφωνα με την οποία ο Πάπας παραδεχό-

μενος ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει «de iure» 37 κατήργησε το

Τάγμα των Ναϊτών «de facto» 38 με μία μη οριστική απόφαση

«motu-proprio» 39.

Αυτή η ερμηνεία άνοιγε το δρόμο, εάν όχι σε μία αναθεώρηση

ή ακύρωση της Παπικής απόφασης, σε μία επανεξέταση από την

πλευρά της Αγίας Έδρας, που θα μπορούσε να επιφέρει την ανα-

στολή της «μη οριστικής απόφασης».

Σε αυτούς τους συλλογισμούς βασίζεται η δεύτερη πηγή του

Ναϊτισμού, αυτή που αναφέρεται στην νόμιμη συνέχεια του Τάγ-

ματος, πηγή στην οποία ήδη αναφερθήκαμε και που τώρα θα εξε-

τάσουμε. (Περί μεταβίβασης από τον Jacques de Molay των ισχύ-

ων του στον Ιππότη John Marc Larmenius)

Γύρω στα 1690 εμφανίζεται στη Γαλλία ένα κίνημα με χαρα-

κτήρα Ναϊτικό που βεβαίωνε ότι κατείχε κιμήλια του αρχαίου

Τάγματος του Ναού, μεταξύ των οποίων τα αυθεντικά σιγίλλια,

36 Σ.τ.Μ. : ορισμένου χρόνου 37 Σ.τ.Μ. : με απόφαση εκ του νόμου 38 Σ.τ.Μ. : εξ αιτίας των γεγονότων 39 Σ.τ.Μ. : χωρίς να υπάρχει αίτηση ενδιαφερόμενου φορέα.


25

τον οπλισμό και τη στολή του Jacques de Molay, καθώς και ένα

Διάταγμα μεταβίβασης των ισχύων της Μεγάλης Διδασκαλίας, με

ημερομηνία 13 Σεπτεμβρίου 1324 από τον Μεγάλο Διδάσκαλο

John Marc Larmenius (ο οποίος τις είχε λάβει από τον Jacques de

Molay το 1313) στον διάδοχό του Thomas Theobald

d’Alexandria. Το Διάταγμα αυτό έφερε τις υπογραφές όλων των

διαδόχων του John Marc Larmenius και του Thomas Theobald

d’Alexandria από το 1340 έως το 1681. Το 1705 ο Πρίγκηψ

Filippe d’Orlean εγγονός του Λουδοβίκου 14ου έλαβε την διαδοχή

από τον Jacques Henry de Durfort και κάλεσε συνάντηση των Ιπ-

ποτών, η οποία πραγματοποιήθηκε στις Βερσαλλίες στις 11 Απρι-

λίου του ιδίου έτους, με την ανακήρυξη νέου Συντάγματος σύμ-

φωνα με το οποίο το Τάγμα ανελάμβανε την υποχρέωση να δια-

τηρήσει το Ιπποτικό πνεύμα της παράδοσης, να διακηρύξει έναν

φωτισμένο θεϊσμό και να συλλέξει μέλη από την πλέον υψηλή α-

ριστοκρατία 40.

Αυτή η ξαφνική επανεμφάνιση δυνάμεων του Τάγματος, προ-

κάλεσε όχι λίγα σχόλια. Σε αυτή την αναγέννηση βλέπουμε από

την πλευρά των Orleans μία ρεβάνς της εκφυλισμένης και συ-

μπιεσμένης αριστοκρατίας του Λουδοβίκου του 14ου. Η αριστο-

κρατία αυτή έβλεπε στον δευτερότοκο του Βασιλικού Οίκου τον

άνθρωπο που θα αναβίωνε τα χαμένα προνόμια που είχαν εν μέρει

ανασταλλεί από τον Richelieu 41 αλλά και εξ’ολοκλήρου από τον

40 Τα ονόματα των διαδόχων του Jacques de Molay προκύπτουν από την «Chart

de trasmission» που διατηρείται στο Εθνικό Αρχείο της Γαλλίας στο Παρίσι. Καρτέλλες 125,126,127,128 ΑΒΧΙΧ. Αυτά είναι τα εξής: Jean Marc Larmenius,

Thomas Theobald d’ Alexandria, Amaud de Braque, Jean de Clermont, Bertrand

de Gueslin, Jean d’Armagnat 1ο, Bernard d’Armagnac, Jean d’Armagnat 2ο, Jean

de Crov, Bernard l’Imbault, Robert de Lennouncourt, Daleas de Salazar, Philippe de Chabot, Gaspar de Sault, Henry de Montomorency, Charles de Valois, Jacques

Ronxel de Grancev, Jacque Henry de Dufort, Philippe d’Orleans. 41 Σ.τ.Μ. : Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ (Armand Jean du Plessis, cardinal-duc de

Richelieu et de Fronsac, 9 Σεπτεμβρίου 1585 – 4 Δεκεμβρίου 1642) ήταν Γάλλος κληρικός, ευγενής και πολιτικός. Το 1608, σε ηλικία 23 ετών, χειροτονήθηκε

επίσκοπος και αργότερα ασχολήθηκε με την πολιτική. Σύντομα αναρριχήθηκε

Gastone Ventura

26

Λουδοβίκο τον 14ο τον επονομαζόμενο και Βασιλέα Ήλιο. Υπο-

δηλώνεται ότι οι θάνατοι του Δούκα και της Δούκισσας της Βουρ-

γουνδίας (Κεντρική Γαλλία) δεν ήσαν άσχετοι με μία σκευωρία

των νέο-Ναϊτών για να ανοίξουν το δρόμο στο θρόνο του Φιλίπ-

που. Θεωρούμε επίσης, ότι η καλά σχεδιασμένη σκευωρία από

τον Δούκα του Saint Simon για να εγγυηθεί την Βασιλεία του Φι-

λίππου μετά το θάνατο του Λουδοβίκου του 14ου, και αυτό παρά

την βασιλική υπόδειξη στο πρόσωπο του Δούκα του Maine, ήταν

εξ’ολοκλήρου ένας ελιγμός οργανωμένος στο εσωτερικό του α-

ναγεννημένου αριστοκρατικού Τάγματος εχθρού της απόλυτης

μοναρχίας. Από την άλλη, η μερική αναθεώρηση του Συντάγμα-

τος που προέβλεπε «έναν φωτισμένο θεϊσμό» σε μία εποχή που

προωθείτο ο Προτεσταντισμός θεωρήθηκαν ως μία απόδειξη αυ-

τού του ελιγμού.

Όπως και ν’άχει, οι Ιππότες συνεδρίασαν εκ νέου στην Σύνοδο

του Clermont το 1754, υπό την Μεγάλη Διδασκαλία του Πρίγκη-

πα Louis Francois de Conty, ο οποίος είχε διαδεχθεί τους Louis

August de Bourbon και Louis Henry de Condè. Επικύρωσαν τη

διαμόρφωση του Συντάγματος και επιβεβαίωσαν την εντολή στον

Πρίγκηπα του Conty τον οποίο διαδέχθηκε το 1776 ο Δούκας

Louis Henry Timoleon de Cossè de Brissac, ο οποίος πέθανε κατά

τη διάρκεια της επανάστασης υπερασπιζόμενος το θρόνο της Γαλ-

λίας χωρίς να ορίσει τον διάδοχό του.

Στα ολέθρια χρόνια της επανάστασης, η προσωρινή διοίκηση

ανατέθηκε στον Claude Mathew Radix de Chevillon, σε αναμονή

καλύτερων εποχών.

Στις 28 Μαρτίου 1808, ο Μεγάλος Διδάσκαλος Αβάς Bernard

Raymond (ή Fabré Palabrat) 42 στην εκκλησία του Αγίου Παύλου

στο Παρίσι, διακοσμημένη με τα χρώματα του Τάγματος του Να-

ού, πρόφερε το εγκώμιο των μαρτύρων του Τάγματος και εκτέλε-

τόσο στην Καθολική Εκκλησία όσο και στη Γαλλική κυβέρνηση, καθώς το 1622

έγινε Καρδινάλιος και το 1624 πρωθυπουργός του Λουδοβίκου 13ου. 42 Σ.τ.Μ. : Bernard Raymond - Fabré Palabrat (1773-1838). Απλή συνωνυμία με

τον Raymond Bernard (1923-2006) συγγραφέα Εσωτεριστικών θεμάτων.


27

σε έναν επικήδειο για τον Μεγάλο Διδάσκαλο Jacques de Molay

και τους Ιππότες που κάηκαν ζωντανοί από τον Φίλιππο τον Ω-

ραίο. O βοηθός Fra’Pietro da Romano (Αβάς Clouet) 43 έδωσε ά-

φεση αμαρτιών ενώπιον του κενοταφίου. Μία ανάλογη τελετή έ-

λαβε χώρα το 1824 στην Εκκλησία του Saint Germain-l’Auxerrois 44.

Ωστόσο, το 1813, ο Δούκας Charles Gabriel de Choiseul, βλέ-

ποντας ότι ο Bernard Raymond απομάκρυνε το Τάγμα από την

Καθολική παράδοση, και επωφελούμενος του Συντάγματος που

είχε διαμορφωθεί στις Βερσαλλίες και στο Clermont το οποίο

προέβλεπε «έναν φωτισμένο θεϊσμό», προκάλεσε σχίσμα. Προ-

σεγγίζοντας πιθανότατα τον Γνωστικισμό 45 της Λυών ο Bernard

Raymond (ή Fabré Palabrat), όπου ο «Ναϊτικός Τύπος» ακολου-

θούσε τις Ιωαννιτικές διδασκαλίες, προσπάθησε να τον κατευθύ-

νει προς αυτήν την ατραπό. Το 1833, παρά τις μαζικές αποσκιρ-

τήσεις, ο Bernard Raymond καθιέρωσε μία δημόσια Ιωαννιτική

λατρεία σε μία αίθουσα του Corte dei Miracoli, εκτελώντας ο ί-

διος μία λειτουργία με άμφια και πετραχήλι 46.

Αυτό προκάλεσε το οριστικό σχίσμα και ο Δούκας Charles

Gabriel de Choiseul ονομάσθηκε Πρόεδρος μιάς εκτελεστικής ε-

πιτροπής η οποία ανακήρυξε εκπεσόντα τον Bernard Raymond (ή

Fabré Palabrat), δίδοντας δημόσια υπόσχεση πίστης στην Καθολι-

κή Εκκλησία.

43 Σ.τ.Μ. : Fra’: Αδελφός 44 Elizé de Montagnac. «Histoire des Chevaliers Templiers». Παρίσι 1864 45 Σ.τ.Μ.: Ως «Γνωστικισμός» θεωρείται ένας ψυχοφιλοσοφικός Θρησκευτικός

προβληματισμός. Δεν είναι «Εκκλησία» με την κλασσική έννοια του όρου, αλλά

φιλοσοφικό σύστημα. Ο όρος «Γνωστικισμός» προέρχεται από την έννοια της

«Γνώσης» εκείνης η οποία αφορά την Γνώση των Θείων Μυστηρίων. Γνώση η οποία επιφυλάσσεται για λίγους. Ο Ερμητισμός, έχοντας πάρα πολλά κοινά με

τον Γνωστικισμό, θεωρήθηκε «μη χριστιανικός Γνωστικισμός». Περιέχει τρία

στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους: Θρησκεία, Ψυχολογία, Φιλοσοφία. 46 Salvatore Farina: «Τυπικά και ερμηνείες του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου». Εκδόσεις ARKTOS Κεφάλαιο για τον βαθμό 30ο. Σελ.

137,138

Gastone Ventura

28

Ενώ το χάος συνέχιζε να βασιλεύει στη Γαλλία και αλλού, στις

29 Μαΐου 1838, η Διοίκηση του Τάγματος ανατέθηκε στον Κόμη

de Mouton με νέες υποσχέσεις πίστης στη Ρώμη (Βατικανό) στις

οποίες η Καθολική Εκκλησία από σεμνότητα ουδέποτε αναφέρ-

θηκε.

Τα σχίσματα συνεχίσθηκαν το 1840 και 1841 47. Το 1857 οι

Γερμανοί Ιππότες εξέλεξαν Μεγάλο Διδάσκαλο τον Βασιλέα

Georges V of Hannover. Στη Γαλλία φτάνουμε στο 1866 και στην

διοίκηση του Δρα Vernois, θεματοφύλακα του Αρχείου του Τάγ-

ματος που κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του 1871 48 ο οποίος

47 To 1838, ενώ το Καθολικό τμήμα ακολουθούσε τον Κόμη de Mouton, Mon-

signor de Salomon και τον Αβά de Genoude, η Ιωαννιτική πλευρά που ακολου-

θούσε τον Bernard Raymond Palabrat ενώθηκε υπό την Διοίκηση του Άγγλου Ναυάρχου Sir William Sidney Smith που ήταν Κυβερνήτης των Ιωαννιτών μέχρι

τις 26 Μαΐου 1840. Εκείνη την χρονιά, σύμφωνα με Γάλλους Τέκτονες οι «τε-

λευταίοι Ιππότες του Ναού» ενώθηκαν με τον Τεκτονισμό μυούμενοι σε μία

Στοά επονομαζόμενη «Στοά των Σταυροφόρων», εξαρτώμενη από την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας που ακολουθούσε τον Σκωτικό Τύπο. Δεν μπορούμε να απο-

κλείσουμε ούτε να διαψεύσουμε ότι η Ιωαννιτική πλευρά, ή Προτεσταντική, α-

κολούθησε αυτή την ομάδα, αλλά είναι εντελώς λάθος από ιστορική άποψη ότι

με αυτή την διαρροή το Τάγμα διαλύθηκε. Πράγματι στις 11 Φεβρουαρίου 1841 πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μία γενική συμφωνία μεταξύ των Ιωαννιτικών και

των Καθολικών Ναϊτών χάρις στην μεσολάβηση του Κόμη di Saint Cesan. Απο-

φασίσθηκε ότι όλοι οι Χριστιανοί, οποιασδήποτε ομολογίας μπορούν να γίνουν

δεκτοί στο Τάγμα, αλλά η επίσημη Θρησκεία θα είναι η Ρωμαιοκαθολική Απο-στολική. Κυβερνήτης ονομάσθηκε ο Jean Marie Roul Ιππότης της Μάλτας. Το

1843 ο Jean Marie Roul προσέφερε την Μεγάλη Διδασκαλία του Τάγματος στον

Βασιλέα της Σουηδίας Charles Jean XIV ο οποίος όμως πέθανε την επόμενη

χρονιά. Ο Charles Jean XIV (Jean Baptiste Bernadotte) ήταν ναύαρχος του Να-πολέοντα και συμμετείχε μέχρι τα χρόνια του Bernard Raymond Palabrat, όταν ο

Ναπολέων είχε ανακηρυχθεί Μέγας Προστάτης του Τάγματος. Ο Jean Marie

Roul ανέλαβε εκ νέου την διακυβέρνηση του Τάγματος και με τον θάνατό του

πέρασε στον Δρα Narciso Vallerey, ο οποίος την προσέφερε το 1857 στον Georges V of Hannover, διατηρώντας όμως τη θέση του Πρόσθετου (αναπληρω-

τή). 48 Σ.τ.Μ. : Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η εργατική επαναστατική κυβέρνηση που

εγκαθιδρύθηκε στο Παρίσι μετά την εξέγερση της εθνοφρουράς και των εργατών της πόλης και διήρκεσε από τις 26 Μαρτίου του 1871 μέχρι τις 28 Μαΐου της

ίδιας χρονιάς.


29

με δική του πρωτοβουλία την κατέθεσε στον Δρα M. Maury, τότε

διευθυντή του Εθνικού Αρχείου της Γαλλίας.

Το Τάγμα στη Γαλλία ήταν σχεδόν καθαιρεθεί. Στην Αγγλία η

Μεγάλη Διδασκαλία προσφέρθηκε στον μετέπειτα Eduard VII,

τότε Πρίγκηπα της Γαλατίας, και ένα χρόνο αργότερα οι Γερμανοί

Ιππότες προσκάλεσαν ως αρχηγό τους τον Guilielm II

d’Hohenzollern 49.

Στο Παρίσι ωστόσο, οι διαμάχες συνεχίζονταν παρά τα σχί-

σματα και το χάος. Το 1892, η Μεγάλη Διδασκαλία αναλήφθηκε

από μία μεγαλειώδη προσωπικότητα τον Josephin Péladan γνωστό

ως Sâr Péladan, ο οποίος αφού είχε αποκτήσει στενές σχέσεις με

διάφορες θεοσοφικές και μυστικές οργανώσεις, μεταξύ των οποί-

ων το «Καββαλιστικό Τάγμα του Ρόδου και Σταυρού» , αποχώ-

ρησε, δημιουργώντας το «Καθολικό Ροδοσταυρικό» και δίδοντας

όρκους πίστης στην Ρωμαϊκή Εκκλησία 50.

49 Ο Αυτοκράτορας της Γερμανίας και Βασιλέας της Πρωσσίας δήμευσε το Γερ-μανικό ταμείο του Τάγματος του Ναού και το ενσωμάτωσε στο Τευτονικό Τάγ-

μα. Σ.τ.Μ. : Οι Τεύτονες Ιππότες (ή Ordo domus Sanctæ Mariæ Theutonicorum

Hierosolymitanorum), ήταν αποστρατιωτικοποιημένο Γερμανικό Ιπποτικό τάγμα

με καταγωγή από τους Ναΐτες Ιππότες, αλλά με αφορμή για τη δημιουργία του παρόμοια των Ιωαννιτών: Το τάγμα δημιουργήθηκε αρχικά την περίοδο της Γ΄

Σταυροφορίας ως προσωπικό ενός νοσοκομείου που στήθηκε από Γερμανούς

εμπόρους και προσκυνητές στην Άκρα, για να προσφέρει υπηρεσίες περίθαλψης

και ξεκούρασης στους τραυματίες και ταλαιπωρημένους Γερμανούς που μετεί-χαν στην πολιορκία της πόλης. 50 Ο Josephin Aimé Péladan ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του «Καββαλιστικού

Τάγματος του Ρόδου και Σταυρού» μαζί με τον Gerard Encausse (Papus) και

Stanislas De Guaita. Ιστορικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η μυστική ορ-γάνωση ιδρύθηκε από τον διαδοχή του J.Péladan από τον Fabre d’Olivet (1768-

1825). Σύμφωνα με αυτή την διαδοχή ο J.Péladan είχε δικαίωμα απευθείας δια-

δοχής από τους; Fabre d’Olivet, Αρχιμάγος R+C της Γαλλίας (Σ.τ.Μ. : πολλοί

αναφέρονται με τα μυητικά τους ονόματα και όχι με τα βαφτιστικά), Visconte Lapasse di Tolosa, Firmin Boissin (Simon Bregal), Adrien Péladan, Josephin

Aimé Péladan. Μία άλλη γραμμή που φτάνει και αυτή στον Sâr Péladan είναι:

Fabre d’Olivet, Eliphas Levi (Αβάς Constant), Saint Yves d’Alveydre, Josephin

Aimé Péladan. Ο Saint Yves d’Alveydre ειχε δεχθεί τον J. Péladan ως Μάγο R+C ΤΟ 1882. Πατά τις διαφορές διαδοχής όπως υποδεικνύνται από τον Robert

Ambelain (έργο του «Ιππότες και R+C»), συμφωνώ μαζί του όταν βεβαιώνει ότι

Gastone Ventura

30

Μετά την διεξαγωγή μιάς Συνόδου στις Βρυξέλλες στις 7 Ια-

νουαρίου 1894 (για την οποία μερικές πηγές υποστηρίζουν ότι πο-

τέ δεν έλαβε χώρα, βασιζόμενοι σε μία ακύρωση που είχε δημο-

σιευθεί στις εφημερίδες, αλλά που όμως πραγματοποιήθηκε με

συμμετοχή πολλών προσώπων) αποφασίσθηκε η δημιουργία μιας

Διεθνούς Γραμματείας των Ναϊτών. Λείπουν ακριβείς ειδήσεις

μέχρι το 1934, εποχή κατά την οποία (1η Οκτωβρίου) η Γραμμα-

τεία μεταβίβασε τις ισχεις της σε ένα συμβούλιο Διοίκησης με έ-

δρα τις Βρυξέλλες, το οποίο στις 7 Μαρτίου 1935 τις μεταβίβασε

στον Fra’ Teodoro Covias. Κατά την διάρκεια του πολέμου το αρ-

χείο των Βρυξελλών στάλθηκε στην Πορτογαλία με συνοδεία τον

Antonio Campello Pinto de Sousa Fontes 51 Μεγάλο Ηγεμόνα της

Lusitana (αρχαία ονομασία της Πορτογαλίας). Στις 23 Δεκεμβρίου

1942 ο Antonio Campello Pinto de Sousa Fontes ονομάσθηκε Κυ-

νερνήτης και Κουστωδός του Τάγματος το οποίο κάτω από τον

τίτλο «Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Ναού της Ιερουσαλήμ»

απέδιδε διπλώματα βαθμών για τους βαθμούς του Ιππότη, Τα-

ξιάρχη, Μεγάλου Αξιωματικού, Μεγαλόσταυρου και τιμητικού

σταυρού και για Κυρίες. Μερικοί Ιππότες χρησιμοποιούσαν και

απολάμβαναν την μετάδοση από πατέρα σε υιό. Το Σύνταγμα βα-

σιζόταν πάνω στα ακόλουθα θεμελιώδη σημεία: 1) τον ορισμό του

ο Josephin Aimé Péladan είναι αυτός που δέχθηκε στο «Καββαλιστικό Τάγμα

του Ρόδου και Σταυρού» τον Stanislas De Guaita και τους άλλους δημιουργούς του, από το οποίο ο J. Péladan απομακρύνθηκε όταν το 1890 καταδίκασε τον Τε-

κτονισμό και την Θεοσοφία της Blavatsky (κάτι που έγινε μετά και από τον

Papus) καθώς και τον πνευματισμό. Με ένα χειρόγραφό του που φυλάσσεται

στην Βιβλιοθήκη των Παρισίων (1325/21), ο J. Péladan οργάνωνε τον Ροδο-σταυρισμό, το Ναϊτισμό και το Τάγμα του Graal ως εξής: 1)Ζηλωτής 2)Εταίρος

3)Αδελφός. Αυτοί οι 3 βαθμοί αντιπροσωπεύουν την μυητική κλίμακα και για τα

τρία Τάγματα (Ροδοσταυρικό, Ναϊτικό, Τάγμα του Graal). Κατόπιν: 4)Ιππότης

5)Ταξιάρχης 6)Ηγεμόνας 7)Περιφερειακός ή Μεγάλος Ηγεμών 8)Εκλεκτός ή Sâr. (Από τον 4ο έως τον 8ο η ονοματολογία ήταν ίδια και για τα τρία Τάγματα,

αλλά κατά τα άλλα ήσαν ανεξάρτητα για τους 3 πρώτους βαθμούς. Η διαδοχή

του J. Péladan για το Τάγμα του Ναού ήταν η εξής: Monsignor de Salomon, Κα-

θολικός της ομάδας Choiseul, Αβάς Eugène de Genoude, Adrian Péladan, Jose-phin Aimé Péladan 51 Σ.τ.Μ. : Antonio Campello Pinto de Sousa Fontes (1878-1960)


31

Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού σύμφωνα με τα θεσπισθέντα από

την Αγία Ρωμαϊκή Καθολική Αποστολική Εκκλησία, την υπερά-

σπιση της κοινωνικής τάξης, την πρακτική της αγαθοεργίας και

του ελέους. 2) την διάδοση των ευγενικών παραδόσεων της Ιππο-

σύνης 3) την προστασία των ιστορικών μελετών, εραλδικών και

γενεαλογικών 52.

Στην Ιταλία, μέχρι τις αρχές του 1815, αποφάσισαν να ενσω-

ματώσουν το Μεγάλο Πριοράτο της Ιταλίας (Μεγάλη Ηγεμονία ή

Διδασκαλία) στη Γαλλία ανακηρύσσοντας την πίστη τους στην

ήδη παραδοσιακή γραμμή του 1705 και δίδοντας εντολή στο Γε-

νικό Περιστύλιο της Ιταλίας υπό την διπλή διακυβέρνηση των

Fra’ Giobanbatista di Valpezzola και Fra’ Alvise di Valsile, να

κυβερνήσουν με συνέπεια το Τάγμα μέχρι την πλήρη αποσαφήνι-

ση των γεγονότων. Αυτό έγινε εξ’αιτίας των διασπάσεων που έγι-

ναν στη Γαλλία, της πολιτικής κατάστασης, της έλλειψης διατά-

ξεων από τη Μεγάλη Διδασκαλία που θα μπορούσαν να τεκμη-

ριώσουν την νομιμότητά της και τις Ιωαννιτικές προσπάθειες του

Bernard Raymond 53.

52 Βλ. Σύνταγμα του «Κυρίαρχου Στρατιωτικού Τάγματος του Ναού της Ιερου-σαλήμ». Κυβερνήτης το 1960 ήταν ο Don Fernando de Sousa Fontes, υιός του

Antonio Campello Pinto de Sousa Fontes. Με το θάνατο του Don Fernando έγι-

ναν κι άλλες διασπάσεις από κερδοσκόπους. 53 Στο Αρχείο του «Κυρίαρχου Στρατιωτικού Τάγματος του Ναού (Supernus Or-do Equester Templi)» υπάρχει ένα αυθεντικό διάταγμα του Giobanbatista di

Valpezzola δια χειρός του ιδίου το οποίο αναφέρει:

Non Nobis Domine Sed Nomini Tuo Da Gloriam

Όχι σε μας, Κύριε, όχι σε μας, αλλά στο Όνομά σου η Δόξα! Εμείς, ο Giovambatista di Valpezzola, Ύπατος Prior τού ιταλοφώνου Τάγματος

τού Ναού, τού συστηθέντος εν έτει 1118 υπό του Jacques de Molay και τού

Godfrey de Saint-Omer, διαδοχής επιβεβαιωμένης εν έτει 1313 εξ Jacques de Mo-

lay και Jean Marc Larmenius και εκλεγέντος Rector δια της πράξεως του Συμβου-λίου του Ιταλοφώνου Τάγματος τού Ναού, δυνάμει της ισχύος μας και της εξουσίας

μας την οποίαν ασκούμε στον τόπο τούτον,

Δηλώνουμε ότι αντλούμε την ελευθερία μας και την νόμιμη καταγωγή μας από τον

Philippe d’Orleans, εκλεγμένον Ύπατο Διδάσκαλο του Τάγματος τού Ναού εν έτει 1707, και από τους διαδόχους αυτού Louis August Bourbon, Louis Bourbon

Conde, Louis Francis ex Conti, Louis ex Cosse-Brisac.

Gastone Ventura

32

Σε ένα Περιστύλιο που συνεδρίασε στη Βενετία στις 13 Μαρ-

τίου 1867, οι Ιταλοί Ιππότες, όχι πάνω από είκοσι, επαναβεβαίω-

σαν τις αποφάσεις που είχαν ληφθεί το 1815 (περί ενσωμάτωσής

τους στη Γαλλία), καθορίζοντας ότι η Διακυβέρνηση του Τάγμα-

τος έπρεπε να συνεχισθεί ως εξής: Το Μεγάλο Πριοράτο (Μεγάλη

Ηγεμονία) για την Ιταλική Επαρχία, κάτω από τον τίτλο «Κυρίαρ-

χο Τάγμα των Ιπποτών του Ναού», θα διηύθηνε τέσσερις περιφέ-

ρειες ή Ηγεμονίες (San Marco, San Giovanni, Santo Stefano,

Sant’Ilario) και δώδεκα Κοιλάδες ή Ταξιαρχίες ανατεθιμένες σε

δέκα έξι Ιππότες οι οποίοι ανελάμβαναν τη νουθεσία και τα ευγε-

νη όπλα όπως ίσχυε ήδη 54.

Αυτή η απόφαση θα έπρεπε να είναι ακόμη εν ισχύ στις μέρες

μας, ακόμη και εάν το Τάγμα περιορίζεται, όπως φαίνεται, στο να

συλλέξει στις τάξεις του ένα ελάχιστο αριθμό Ιπποτών που ασχο-

λούνται, μέσω επίσημων όρκων, με το να υπερασπισθούν μέχρι

θανάτου τον Χριστιανισμό και τις αξίες της παράδοσης, να υπο-

στηρίζουν τους αδύνατους και τους καταπιεσμένους, και να α-

σκούν την κατανόηση και την καλωσύνη, αλλά και να είναι ακλό-

νητοι σε θέματα τιμής, όπως η αγάπη προς την πατρίδα και η υπο-

χρέωση να προστρέχουν ως εθελοντές σε περίπτωση παραβίασης

των συνόρων ή διακύβευσης του Χριστιανισμού. Κάθε Ιππότης

οφείλει να παράσχει εγγυήσεις ηθικής, θρησκείας και πολιτικής

τέτοιας μορφής ώστε να εγγυάται με απόλυτο τρόπο την συνέχεια

της παραδοσιακής γραμμης του Τάγματος και του αριστοκρατικού

του χαρακτήρα.

Συνεπώς, δια των Πράξεων τού προαναφερθέντος Συμβουλίου του Τάγματος δη-

λώνουμε συστηθέν το Υπέρτατο Ιπποτικό Τάγμα τού Ναού.

Εις τας καλένδας του τρίτου μηνός του έτους 1825, υπογραφέν ιδιοχείρως και σφραγισθέν δια της σφραγίδος ημών και επικυρωθέν υπό τού συμβουλίου τού ιτα-

λοφώνου Τάγματος,

‡ Giovambatista di Valpezzola 54 Στο προαναφερθέν αρχείο διατηρείται ένα από τα ενυπόγραφα αυθεντικά έγ-γραφα τα σχετικά με αυτές τις αποφάσεις με μία σημείωση στο κάτω μέρος, και

με την υπογραφή ‡ Domenico Pastrelli.


33

Υπάρχουν δύο κατηγορίες Ιπποτών. Δικαιοσύνης και Ελέους,

με τους παραδοσιακούς βαθμούς του Ενόπλου, Στρατιώτη, Ιππότη

(Armiger, Miles, Eques)

Ο τελευταίος Κυβερνήτης για τον οποίο έχουμε πληροφορίες

είναι ο Fra’ Alessandro di San Marco e Valdorica, ο οποίος σφα-

γιάσθηκε στη Bologna to 1945. Το 1934 είχε διακηρύξει την από-

λυτη ασυμβατότητα του Μαρξισμού στο Τάγμα 55.

55 Το 1940 ο Fra’ Alessandro di San Marco e Valdorica προκάλεσε το γενικό Πε-

ριστύλιο προσκαλώντας τους Ιπππότες να αναλάβουν ρόλο εθελοντή στον πόλε-μο ως προβλεπόμενο από τους όρκους τους. Στους παρόντες παρουσιάσθηκε ένα

έγγραφο το οποίο δεν μου έχει δοθεί για να το μεταφέρω. Στο έγγραφο υποδει-

κνυόταν ο τρόπος με τον οποίο θα λάβει χώρα η διαδοχή της Μεγάλης Διδασκα-

λίας σε περίπτωση θανάτου του Κυβερνήτη.

Gastone Ventura

34

Εκτιμήσεις και συμπεράσματα

Από όσα εκθέσαμε αναδύονται αβίαστα ορισμένα ερωτήματα:

1) Ποιοί ήσαν οι αληθινοί λόγοι εξαφάνισης του Τάγματος του

Ναού;

2) Γιατί οι Ιππότες, τόσο ισχυροί, δεν βρήκαν τη δύναμη να αντι-

δράσουν και να αποτρέψουν αυτό το γεγονός;

3) Ποια ήταν η αιτία που γέννησε το φαινόμενο του Ναϊτισμού

στις εξωτερικές και τις μυστικές του μορφές;

4) Τί απέμεινε από την ύπαρξη των Ναϊτών και του Ναϊτισμού,

καθώς και τί υπάρχει σήμερα στις επιβιώσαντες εμφανίσεις του το

οποίο θα μπορούσε πραγματικά να αξιολογηθεί ως μία αληθινή

κληρονομιά του Τάγματος του Ναού;

Στο πρώτο ερώτημα θα αποκαλύψουμε άμεσα τον εκφυλισμό

στον οποίο εξέπεσε το Τάγμα, ο οποίος λίγο λίγο πολλαπλασιαζό-

ταν, και ότι οι αιτίες για τις οποίες δημιουργήθηκε δεν υπήρχαν

πλέον.

Αυτός ο εκφυλισμός είχε ήδη διαμορφώσει την παράδοση στο

τέλος του 12ου αιώνα. Δεν επρόκειτο πλέον για κάποια υπεράσπι-

ση οδοιπόρων προσκυνητών και για κάποια μάχη εναντίον λη-

στών, αλλά για αντίσταση προς τους άπιστους μάλλον, παρά για

υπεράσπιση και τη δόξα του Σταυρού, για να διατηρηθούν οι επι-

τευχθείσες κατακτήσεις.

Με το πέρασμα των χρόνων και την προοδευτική ισλαμική ε-

πιτυχία, το Τάγμα, αντί να απλωθεί νικηφόρα στην Μεσόγειο, θε-

ώρησε πιο πρόσφορο να αποσυρθεί στις πλούσιες περιοχές που

είχαν κατακτηθεί στο παρελθόν ως βάσεις συγκέντρωσης και

συλλογής, για να ασκούν πλούσιες κυκλοφοριακές δραστηριότη-

τες. Έτσι τοποθέτησαν την Μεγάλη Διδασκαλία στο Παρίσι με

αρμοδιότητα σε όλες τις δραστηριότητες (που πλέον είχαν εξελι-

χθεί σε εμπορικές και οικονομικές). Στο Παρίσι διότι η ευγενική

φεουδαρχική τάξη, ζηλωτής των προνομίων του Τάγματος, έβλεπε

σε αυτό (στο οποίο εξάλλου μεγάλο μέρος της συμμετείχε) μία ι-

σχυρότατη συμμαχία στην οποία θα κατέφευγε σε περίπτωση α-

νάγκης.


35

Μερικοί ιστορικοί, με αυτήν την ευκαιρία κάνουν λόγο για την

προσπάθεια ανάπτυξης του Τάγματος να συλλέξει αφορισμένους,

εκδίδοντας για λογαριασμό τους μετά την εισδοχή τους, ένα διά-

ταγμα άφεσης από το ανάθεμα του τοπικού Επισκόπου. Είναι αρ-

κετά πιθανό, ένα μεγάλο μέρος αυτών των αφορισμένων να ήσαν

επαναστατημένοι κατά της Παπικής και Βασιλικής εξουσίας. Και

εάν η Ρώμη ή η Αβινιόν 56 μπορούσε να ξεπεράσει το θέμα της

επαναστατικότητας με την ακύρωση του αφορισμού και την επα-

κολουθη ένταξη στο εσωτερικό της Εκκλησίας κάνοντας πράξη

μετάνοιας και υπακοής μέσω της συμμετοχής στο Τάγμα, ο Μο-

νάρχης δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Διότι η ακύρωση του

αφορισμού έδιδε μεγαλύτερη δύναμη στον επαναστάτη ο οποίος

έτσι διέφευγε της τιμωρίας, βρίσκοντας καταφύγιο και βοήθεια σε

μία ισχυρή οργάνωση (το Τάγμα του Ναού), η οποία είχε και την

υποστήριξη της Εκκλησίας.

Ήταν λοιπόν προφανές ότι ένα Κράτος όπου η Μοναρχία προ-

σπαθούσε να επιβληθεί στους μεγάλους Φεουδάρχες (συχνά επα-

ναστάτες έτοιμους να επιτεθούν εναντίον του Μονάρχη τους), δεν

απολάμβανε την ύπαρξη μιάς ευγενικής τάξης οργανωμένης σε

μία όλο και ισχυρότερη και πλουσιότερη αδελφότητα η οποία,

πρακτικά ήταν Κράτος εν Κράτει. Ήταν προφανές επίσης, ότι ο

Μονάρχης προσπαθούσε, προς το συμφέρον του Οίκου του, να

βάλει ένα φρένο στην αύξηση αυτής της ισχύος και πλούτου. Α-

ντίθετα, να καταστρέψει την ισχύ τους οικοιοποιούμενος τον

πλούτο τους. Από αυτήν την οπτική, την πολιτική και δυναστική,

όλη η δράση του Φίλιππου 4ου του Ωραίου η οποία ασφαλώς είναι

απολύτως καταδικαστέα, εμφαίνεται προκύπτουσα από μία άποψη

την οποία δεν θέλουμε καθόλου να υπολογίσουμε.

Λιγότερο προφανής, επειδή προκύπτει από πολιτικές σκοπιμό-

τητες, εμφαίνεται η στάση του Πάπα Κλήμη του 5ου ο οποίος ειδι-

κά μετά τα αποτελέσματα των δικών εκτός Γαλλίας, δεν μπόρεσε

να απαγγείλει καταδίκη των Ναϊτών. Και εδώ ας θυμηθούμε τον

56 Σ.τ.Μ. οι δύο έδρες του Βατικανού σε διάφορες χρονικές περιόδους.

Gastone Ventura

36

Dante Alighieri και τους στίχους του: «Σίγουρη σαν βράχος σε

ψηλό βουνό, κάθεται μία χαλαρή πόρνη…..»

Ο Πάπας Κλήμης ο 5ος αγόρασε την Παπική εξουσία με πο-

λούσιες υποσχέσεις και παραχωρήσεις προς τον Φίλιππο 4ο τον

Ωραίο, μεταξύ των οποίων ο φόρος δεκάτης όλου του Βασιλείου

για 5 χρόνια, η μεταφορά της έδρας της Καθολικής Εκκλησίας

από τη Ρώμη στην Avignon, και η συμμόρφωση με τις ένοχες επι-

θυμίες του Φιλίππου, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αφορού-

σαν το Τάγμα του Ναού.

Στο δεύτερο ερώτημα απαντούμε, λαμβάνοντας ως παράδειγμα

το θέμα της αίρεσης με την οποία κατηγορήθηκαν κακώς οι Ναΐ-

τες. Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε από ιστορικής

πλευράς και από τα συλλεχθέντα έγγραφα, ότι ο Μανιχαϊσμός, του

οποίου οι διδασκαλίες είχαν μεγάλη εξάπλωση στη Γαλλία και

στις εκεί εταιρίες λινού και κατασκευαστών καθεδρικών Ναών, θα

είχε βρεί και την κατάλληλη ανοχή μεταξύ των Γάλλων Ναϊτών

που ενδιαφερόντουσαν για εμπόριο και κατασκευές.

Μεγάλο μέρος των Γάλλων υφαντουργών, έτσι όπως και πολ-

λοί άλλοι Ιταλοί (αλλά και άλλων εθνικοτήτων) που ασχολούντο

με υφάσματα ή ανήκαν στην μικρή ευγενική τάξη ή με τα αξιώμα-

τα που κατείχαν στα Συμβούλια και σε διάφορα σώματα, είχαν γί-

νει ευγενείς. Οι σχέσεις με τους υφαντουργούς που ανήκαν σε με-

γάλο μέρος στην αίρεση των «Καθαρών» (πιο γνωστών στη Γαλ-

λία ως Αλβιγηνών 57) ή που ενδιαφερόντουσαν για Γνωστικές δι-

δασκαλίες, η είσοδος πολλών από αυτούς στις Συνόδους του Να-

ού για λόγους αμοιβαίας σκοπιμότητος ή για να αποφύγουν θρη-

σκευτικές διώξεις, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν στο εσωτερι-

57 Σ.τ.Μ. : Καθαροί ή Αλβιγηνοί ήταν το όνομα που δόθηκε σε μια θρησκευτική

σέκτα με Χριστιανικές ρίζες, η οποία βασιζόταν σε στοιχεία Γνωστικισμού. Εμ-

φανίστηκαν αρχικά κοντά στην Τουλούζ και εικάζεται ότι ήταν φυσική συνέχεια των Παυλικιανών της Αρμενίας και των Βογόμιλων της Βουλγαρίας, όπως επί-

σης φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τον Μανιχαϊσμό.


37

κό του Τάγματος και ειδικά στη Γαλλία, ομάδες Ιπποτών με Γνω-

στικές και Μανιχαϊκές τάσεις 58.

Από την άλλη, η μάχη στους Αγίους Τόπους και οι συχνές ε-

παφές με την Ισμαηλιτική σέχτα των Haschischin και ειδικά υπό

την ηγεσία του Rashid-ad Din Sinan, προκαλούσαν συχνά μία ε-

λαστικότητα γύρω από μεταφυσικές ανησυχίες.

Με δεδομένη αυτήν την αιρετική ή φιλοσοφική κατ’άλλους

διείσδυση, μπορούμε να κατανοήσουμε πώς οι Ιππότες των Περι-

φερειών άλλων γλωσσών (συνδεδεμένοι με ενδιαφέροντα των

Γερμανών Πριγκήπων και του Αυτοκράτορα, και ίσως ελεγχόμε-

νοι από προσωπικές φιλοδοξίες των τοπικών Διδασκάλων οι οποί-

οι ποτέ τους δεν περίμεναν κατάργηση του Τάγματος), δεν έκα-

ναν τίποτα υπέρ των Γάλλων Αδελφών τους και του Μεγάλου Δι-

δασκάλου, απασχολούμενοι αντιθέτως (μόλις ο Πάπας Κλήμης ο

5ος διέταξε δίκες εκτός Γαλλίας) με το να μην θεωρηθούν σύμφω-

νοι με όσους, έστω και κάτω από βασανιστήρια, είχαν ομολογήσει

ανείπωτα εγκλήματα.

Προκειμένου να απαντήσουμε στο τρίτο ερώτημα, ας θυμη-

θούμε ότι το μαρτύριο των Ναϊτών γέννησε μία αποτροπή για τη

Γαλλική Μοναρχία και την Παπική εξουσία της Avignon, καθώς

επίσης και συμπάθεια στα θύματα. Ο Dante Alighieri, που και ο

ίδιος ήταν «μάρτυρας» στην εποχή του σφραγίζει ανεξίτηλα τον

Φίλιππο 4ο τον Ωραίο: «Βλέπω το νέο Πιλάτο τόσο σκληρό, αυτό

είναι που χρειάζεται, αλλά χωρίς διάταγμα. Φέρτε τις άπληστες

μάσκες στο Ναό» 59.

58 Από το 1208 έως το 1213 το Τάγμα του Ναού συμμετείχε στην ονομαζόμενη Σταυροφορία εναντίον των Αλβιγινών. Δεν είναι απίθανο ορισμένοι ευγενείς με-

τέχοντες στην αίρεση αυτή, να είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στο Τάγμα που

είχε ανάγκη μαχητών στην Παλαιστίνη. Εάν αυτή η υπόθεση απαντά στο θέμα,

είναι αρκετά πιθανό ότι στο εσωτερικό των Ναϊτών υφίσταντο αιρετικά ρεύματα. Όμως το Τάγμα, στην διδασκαλία του και στους Τύπους του, έτρεφε πάντοτε

σεβασμό και πίστη στον Καθολικισμό.

Σ.τ.Μ. : Η Σταυροφορία ενάντια στους Αλβιγηνούς ήταν μια Σταυροφορία που

κηρύχτηκε από την Καθολική Εκκλησία ενάντια στις αιρέσεις, κυρίως αυτή των Καθαρών. 59 Κόλαση ΧΧ 91-93

Gastone Ventura

38

Η φεουδαρχική ευγενική Γαλλική κάστα, υποχείρια της δίψας

της για χρήμα και για δύναμη του Φίλιππου 4ου του Ωραίου που

ήταν έτοιμος να κόψει πλαστό χρήμα για να χρηματοδοτήσει τον

πόλεμο της Φλάνδρας, είδε στην καταστολή του Τάγματος την νί-

κη της κεντρικής εξουσίας. Οι αιρετικές σέχτες, με την σειρά

τους, είδαν στις πυρκαγιές των Ναϊτών έναν υπαρκό κίνδυνο για

τις διδασκαλίες τους. Αναδύθηκαν έτσι οι φωνές των Ναϊτικών

αναθεματισμών: Ο θάνατος του Πάπα Κλήμη του 5ου που έγινε

στις 5 Απριλίου 1314 και οι περιπέτειες στις οποίες υποβλήθηκε

το σώμα του μετά το θάνατό του 60 και ο επακόλουθος θάνατος

του Φίλιππου του 4ου του Ωραίου τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου,

κατά τη διάρκεια κυνηγίου αγριογούρουνου, έδωσαν οξυγόνο σε

αυτές τις φωνές, δίδοντας μορφή και υπόσταση με το πέρασμα

των ετών, στο μύθο μιάς κληρονομιάς «εκδίκησης» που δήθεν

άφησε ο Jacques de Molay και οι Ιππότες του.

Πολιτικά και σχισματικά ενδιαφέροντα κερδοσκόπησαν έτσι

πάνω σε μία μυστική απαίτηση των Ναϊτών, που ουδέποτε υπήρξε

παρά μόνον ως επινόηση κάποιου δήθεν φιλοσόφου κάποιας απο-

μονωμένης ομάδας. Από εδώ αναδύεται ο Ναϊτισμός στις διάφο-

ρες μορφές του, από την διεκδίκηση των δικαιωμάτων της ευγενι-

κής τάξης της κεντρικής εξουσίας στις διδασκαλικές διαβεβαιώ-

σεις κάποιων οπαδών διαφόρων αιρέσεων για να καταλήξουν

στον σύγχρονο Τεκτονισμό, που διακηρύσσει ότι η κληρονομιά

των Ναϊτών είναι η αγώνας, έστω και συμβολικός, εναντίον της

Τιάρας και του Στέμματος.

Δεν υφίσταται ψευδο-Ναϊτικό μόρφωμα από το 1400 και μετά

(του μύθου του Kilwinning συμπεριλαμβανομένου) που να μην

έχει εκδικητικές βάσεις κάποιας μορφής. Με αυτήν την ευκαιρία

είναι ενδιαφέρον να διατρέξουμε τον κατάλογο των Μεγάλων Δι-

δασκάλων που έλαβαν την διαδοχή του Jean Marc Larmenius για

να καταλάβουμε ότι πρόκειται για πρόσωπα που είχαν ή πίστευαν

ότι είχαν κάτι για να επικρίνουν την Γαλλική Μοναρχία. Ούτε

μπορούμε να ξεχάσουμε τον αγώνα μεταξύ των Ουγενότων και

60 Σ.τ.Μ. : το πτώμα του βεβηλώθηκε


39

της Βασιλικής εξουσίας, τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου 61.

Αγώνες που πέρασαν στην ιστορία ως μία περίοδος θρησκευτικών

πολέμων, ενώ επρόκειτο για την τελευταία καρποφόρα προσπά-

θεια από την φεουδαρχική κάστα ευγενών για να διατηρήσει την

ανεξαρτησία της. Η καταδίκη του Γιανσενισμού 62 (τελευταίου

οχυρού των διδασκαλιών περί προορισμού και πεπρωμένου, θεω-

ριών που είναι αγαπητές ακόμη και σήμερα μεταξύ κάποιων με-

λών του αποκαλούμενου σύγχρονου Τεκτονισμού αλλά και άλλων

αδελφοτήτων αποκαλούμενων «Φωτισμένων»), δεν είναι σίγουρα

απολύτως ξένη με κάποιες επανεμφανίσεις του Τάγματος του Να-

ού στο τέλος του 18ου αιώνα. Η δε Μεγάλη Διδασκαλία του

Philippe d’Orleans που υποστήριζε τους Γιανσενιστές θα μπορού-

σε να είναι μία απόδειξη.

Το ότι ο νέο-Ναϊτισμός του Andrew Michael Ramsay θα έπρε-

πε αντιθέτως να τεθεί σε ένα πλαίσιο λειτουργίας αρκετά διαφο-

ρετικό, φαίνεται καθαρά όταν σκεφτούμε ότι επρόκειτο για ένα

κίνημα στην υπηρεσία του διεκδικητή του θρόνου της Αγγλίας

Charles Eduard Stuard και των υποστηρικτών του. Ότι αυτό το γε-

γονός γέννησε κατόπιν στη Γαλλία, κερδοσκοπικές ομάδες Γνω-

στικές και Μανιχαϊστικές, ή τον Ιωαννιτικό Ναϊτισμό της Λυών, ή

τον συμβολισμό των ονομαζομένων «εσωτερικών βαθμών» των

Τεκτονικών Στοών δεν αλλάζει όσα έχουν επιπωθεί.

Φθάσαμε σχεδόν στην αποσύνθεση όλων όσων θα μπορούσαν

να είναι παραδοσιακά. Οι προσπάθειες για να διορθωθεί κάτι από

αυτήν την παράδοση δεν μπορούσαν παρά να αποτύχουν, αφού

εξέλιπε μία πλήρης μετάδοση, αποτελεσματική, πραγματική, όταν

δεν επρόκειτο για δοκιμές πάνω σε μύθους που παρουσιάζονται

61 Σ.τ.Μ. : πρόκειται για την σφαγή των Γάλλων προτεσταντών (Ουγενότων) από

τους Καθολικούς στο Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1572, ανήμερα του Αγίου Βαρ-θολομαίου. Η σφαγή αυτή διήρκεσε δύο τουλάχιστον μέρες. Το τραγικό αυτό

επεισόδιο ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικών, πολιτικών και κοινωνικών αιτίων. 62 Σ.τ.Μ. : Ο Γιανσενισμός (από τον Κορνέλιους Γιάνσεν) ήταν ένα θρησκευτικό

κίνημα, και μετέπειτα πολιτικό, το οποίο αναπτύχθηκε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, κυρίως στη Γαλλία, ως μέσο αντίδρασης σε ορισμένες εξελίξεις εντός της

Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και στη Βασιλεία.

Gastone Ventura

40

διαφορετικά, άσχημα ερμηνευμένους, με προσθήκες επινοήσεων,

όπως η περίπτωση της «Αυστηράς Ναϊτικής Τηρήσεως» του Βα-

ρώνου Karl Gotthel Von Hund, καθώς και όσων προέκυψαν μετά.

Από αυτήν την τελευταία εκτίμηση και από ό,τι προκύπτει από

όσα εξετάσαμε για το τρίτο ερώτημα, δίδεται η απάντηση και στο

τέταρτο.

Λίγο, πολύ λίγο έμεινε πράγματι στον Ναϊτισμό από εκείνο

που ήταν η βάση του ευγενικού πνεύματος που εμψύχωσε τους

πρώτους Ιππότες οι οποίοι σε συνθήκες φτώχειας, ενώθηκαν για

να υπερασπισθούν τους αδύναμους των Αγίων Τόπων.

Από τα χρόνια που δύο Ιππότες ταξίδευαν στο ίδιο άλογο και

μοιραζόντουσαν τον ίδιο μανδύα, στην εποχή του πλούτου και της

ισχύος του Τάγματος, χάθηκαν πολλά.

Σήμερα, που τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα ανάγονται σε κάποιο

γυαλιστερό αντικείμενο στο λαιμό ή το πέτο με περιττά στολίδια

μιάς στολής ή μίας κάπας με κεντήματα, για την συμμετοχή στη

συνεδρία, τα οποία δεν έχουν καμμία σχέση με τους κανόνες του

Αβά Saint Bernard, εάν όλα δεν χάθηκαν ακόμη, σίγουρα δια-

στρεβλώθηκαν, σε αντίθεση με κάθε αυθεντική παράδοση.

Κατά τη γνώμη μας, εγκαταλείποντας τις αναζητήσεις και τις

συμβολικές διδασκαλίες που θα δικαιολογούσαν αξιώσεις θεωρη-

τικών διαδοχών σε εκείνους που αγαπούν τις φιλοσοφικές ή μετα-

φυσικές κερδοσκοπίες, και ατενίζοντας την αλήθεια, μας φαίνεται

ότι, με όλες τις δυνατές επιφυλάξεις και με πλήρη διακριτικότητα,

λαμβάνοντας υπόψη τον εκφυλισμό της σημερινής εποχής από

όλα τα Ιπποτικά Τάγματα, θεωρούμε ότι τόσο το Πορτογαλικό

Τάγμα της Ιερουσαλήμ όσο και το Ιταλικό Τάγμα των Ιπποτών

του Ναού, αμφότερα της ίδιας διαδοχής, θα μπορούσαν να θεωρη-

θούν, όχι συνεχιστές της Ναϊτικής παράδοσης, κάτι για το οποίο

δεν θεωρούμε ότι είναι η περίπτωση να μιλήσουμε, αλλά για εκεί-

νες τις μορφές Ναϊτισμού που μπορούν να μεταφέρουν τις ανα-

μνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος χωρίς κερδοσκοπίες πάνω στις

οποίες τόσα αναφέραμε, και θα εξακολουθήσουν να αναφέρονται

και σήμερα. Μεταξύ των δύο αυτών δε, θεωρούμε ότι το δεύτερο,

αναδυθέν από το Μεγάλο Πριοράτο (Ηγεμονία) της Ιταλίας της


41

εποχής των σχισμάτων και των επαναθεωρήσεων, είναι εκείνο που

διατηρούσε μία μορφή, η οποία αν και ατελής, είναι πιο κοντά σε

εκείνη την Ιπποτική παράδοση την κατανοητή με την γενική της

έννοια.

Gastone Ventura

42

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Gastone Ventura γεννήθηκε το 1906 και πέθανε το

1981. Υπήρξε αντιναύαρχος του Ιταλικού Ναυτικού. Διετέλεσε

δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός, αλλά κυρίως μεταφυσικός

ερευνητής βαθειάς τιμιότητας. Κατηύθυνε τις μελέτες του στην

ιστορικο-παραδοσιακή έρευνα. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο, Υεμένη,

Ινδία και Ανατολική Αφρική. Ο θάνατος του, άφησε ένα βαθύ κε-

νό στο πανόραμα του διεθνούς Εσωτερισμού. Εκτός από τον Τε-

κτονισμό δραστηριοποιήθηκε και στο Μαρτινισμό (με το Μαρτι-

νιστικό όνομα Aldebaran). Υπήρξε από τους πρωτεργάτες στην

οργάνωση του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισ-

ραΐμ και Μέμφις. Διετέλεσε Κυρίαρχος Μεγάλος Γενικός Ιεροφά-

ντης, Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος από το 1966 μέχρι το

1981.

Ασχολήθηκε με τη διάδοση της Γνώσης, όχι ως εκγυκλο-

παιδική συλλογή πληροφοριών αλλά ως παραδοσιακής Γνώσης με

την απόλυτα πνευματική έννοια. Η παραδοσιακή Γνώση, κατά τον


43

Gastone Ventura, βασίζεται στις παγκόσμιες αρχές της μεταφυσι-

κής.

Τα μηνύματα της Παράδοσης καταφθάνουν, σύμφωνα με τον

Gastone Ventura με το δρόμο που αποκαλούσε, οδό του αίματος,

κληρονομικότητα, προσκλήσεις από ένα απώτατο παρελθόν, μία

ιδιαίτερη κατάσταση συνείδησης, μνήμη και σκέψη. Μηνύματα

ασαφή, αποκαλυπτικά και ακατανόητα στους πολλούς. Μηνύματα

που περνούν διαμέσου του Τύπου και του Συμβόλου.

Εργα του ήσαν τα εξής:

• «Οι Τεκτονικοί Τύποι Μισραΐμ και Μέμφις»

• «Η Τετρακτύς του Πυθαγόρα»

• «Γνωστικές Κοσμογονίες»

• «Cagliostro ένας άνθρωπος της εποχής του»

• «Ολοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού»

• «Ναΐτες και Ναϊτισμός»

• «Παραδοσιακή Νοοτροπία και Ερμητική Παράδοση»

• «Οι Μυστικές κοινωνίες στην Αναγέννηση»

• «Ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος»

• «Το Δυτικό Μυητικό σύστημα»

• «Το Μυστήριο του Θυσιαστικού Τύπου» (Στο βιβλίο αυτό,

δόθηκε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα ο «Ρουμπινένιος Πί-

νακας», αγνώστου συγγραφέα).

• «Το Μυστικό πνεύμα της Ιπποσύνης»

• «Ιστορικές και Παραδοσιακές εκτιμήσεις του μύθου της Βα-

σίλισσας του Σαββά».

• «Η γη των τεσσάρων δικαιοσυνών». Μυητικό διήγημα.

Gastone Ventura · που=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον...

Documents

Transcript of Gastone Ventura · που=Ρυθμού=Rite=Rito κλπ. Πρόκειται για τον...