| Jaargang 40 | 3 oktober 2019 Een ... · Het Financieele Dagblad, de Limburger, Eindhovens...

Lees verder op pagina 3

www.observantonline.nl | Jaargang 40 | 3 oktober 2019

Onafhankelijk weekblad/Independent weekly Maastricht University

6

Discussie tussen raad en CvB over nieuwe procedure decaansbenoeming

Nieuwe U-raadsvoorzitter geeft visitekaartje afDe eerste plenaire vergadering van de nieuwe universiteitsraad en zijn kersverse voorzitter, Amanda Kluveld, leverde meteen vuurwerk op. Zij zette - op verzoek van de raad - de nieuwe procedure voor de decaansbenoeming als extra punt op de agenda. Het college van bestuur wilde dit tegenhouden. Kluveld hield voet bij stuk.

Tot drie keer toe probeerde collegevoorzitter Martin Paul het extra punt, dat op het laatste moment aan de agenda van de universiteits-raad was toegevoegd, uit te stellen. Hij wilde er graag over in discussie gaan, betoogde hij, maar niet op basis van een artikel (diezelfde middag verschenen) in Observant. Hij wilde praten op basis van de notitie, die kon het college toesturen voor een volgende vergade-ring. De raadsvoorzitter wilde van geen uitstel weten, “wij reageren op het nieuws. Dit is een belangrijk punt voor de raad”. Niet in de laatste plaats omdat op dit moment procedures (gaan) lopen voor de werving van drie decanen; twee in Randwijck en een bij Fasos. Het onderwerp van discussie: de nieuwe procedure voor decaansbenoemingen zoals onlangs vastgesteld door het college van bestuur. Belangrijkste wijzingen: voortaan zit niet alleen de rector in de benoemingsadvies-

commissie maar “in principe” het voltallige CvB. Bovendien benoemt datzelfde college twee

wetenschappers uit de faculteit en een decaan van een andere faculteit. De faculteitsraad mag een student voordragen en een medewerker van het ondersteunend en beheerspersoneel (OBP). Verder wordt er tegelijkertijd binnen en buiten de UM geworven en draagt de BAC ook een externe en een interne kandidaat voor waarna het voltallige college van bestuur een keuze maakt. Het hete hangijzer voor de U-raad: is de nieuwe procedure een nadere uitwerking van de Bestuurs- en beheersreglement UM, BBRUM, of een wijziging. In het eerste geval hoeft de universiteitsraad niet geconsulteerd te worden, in het laatste geval is instemming van de raad vereist. Er volgde een discussie over de zinsnede “een lid van het college van bestuur” in het hui-dige artikel 2.17, lid 3: “Ter voorbereiding van de benoeming van de decaan stelt het college van bestuur na overleg met het bestuur van de faculteit een benoemingsadviescommissie in, waarvan een lid van het college van bestuur deel uitmaakt.” Slaat ‘een’ terug op een absoluut aantal (1), zoals enkele raadsleden betoogden (in de Engelse versie staat bijvoorbeeld ‘one’ en niet ‘a’, klonk het), of moet je dat lezen als ‘tenminste een’? Het CvB, dat zich heeft laten adviseren door de eigen juridische afdeling, kiest voor het laatste. Een ander discussiepunt was of de decaan nu

Successful Career Woman Rianne Letschert: maybe female professor quota in 2020

Waiting times for student psychologists have risen drastically

Long articles in newspapers such as Het Financieele Dagblad, de Limburger, Eindhovens Dagblad, an appearance on the TV show Jinek and numerous reports in other media. Only those who were completely shut off from the world could have missed it this week: rector Rianne Letschert won the Successful Career Woman of the Year 2019 award on Thursday evening, 26 September.

A jury led by former minister Jet Bussemaker praised her “combination of authentic leadership and academic depth”. Rianne Letschert was asked to nominate herself for

the award three times; the last time, she decided to do it, she told de Limburger. “In order to use that position to be able to make a contribution towards the discussion about women who combine busy jobs with family life.” Her competitors included Agnes Knoops from PWC and Daphne de Kluis from ABN AMRO. In a video, created by the organisation, the rector describes her leadership style as “direct”, as someone who tends to quickly cut the dis-cussion short if she has the impression that it is about futilities, “if people are moaning about nothing”. She describes herself as someone with a positive attitude: “For me, the glass is always half-full.” She wants to be a role model, but the image of a superwoman doesn’t appeal to her at all. “I also have a vulnerable side, and I make mistakes too.” As Successful Career Woman of the Year 2019 she intends to “put even more effort into diver-sity”. She wants to give women the opportunity to grow more in their jobs and hopes to brush aside any barriers. The rector announced that specifically for the UM, this means that a female quota will be introduced in 2020 for faculties where less than 30 per cent of the professors is female.The title Successful Career Woman of the Year is awarded every year by the ‘Topvrouw van het Jaar’ foundation. Last year, the title went to Euge-nie van Wiechen, director of FD Mediagroep.

Riki JanssenRead the interview with Rianne Letschert next week in Observant

‘Waiting times for student psychologists have dropped drastically,’ Observant reported two weeks ago. One of the reasons was the introduction of groups sessions, focussing on prevention. But now it appears that waiting times have suddenly risen again substantially.

Slightly busier schedules towards the end of September are not abnormal, in view of the up-coming exam period, says UM student psychologist Liesbeth Mouha. But the psycho-logists did not expect a sixfold increase of the waiting time (from three working days to four weeks). “In comparison to last year, there now have been almost twice as many weekly regis-trations,” says Mouha. Mouha thinks that this is not because there are more problems, but “students find their way to us more easily, both for our group sessions and for individual appointments.” For that there has been an intensive advertising campaign last year, mainly through social media. The emphasis was in particular on the new group

events they offered, consisting of lectures, workshops and training sessions.

Would extra student psychologists be a solu-tion? Student members of the University Council have been asking for this for years. Mouha doesn’t think so. “Where would it end? In many cases, this concerns students with a lot of stress; they often benefit a great deal from a group workshop on stress manage-ment. We need to ensure that only those people who really need individual help, appro-ach the student psychologists. Students often prefer to make an individual appointment, they find that easier. We are going to investi-gate how we can lower the threshold for the group sessions.” To reduce waiting times permanently, more group sessions will be introduced “as quickly as possible”. In addition – in order to tackle waiting times in the short term – they will organise more intake interviews for the weeks to come. Lastly, the UM student psychologists are thinking of increasing the number of hours available for consultations without an appoint-ment and using some of that time to schedule intake interviews.

Yuri Meesenengnl

Een nieuwe roman van voormalig SBE-medewerker en schrijver Ad van Iterson, over weten-schappelijk bedrog. Moeten de Maastrichtse economen en bedrijfskundige vrezen dat ze her-kenbaar worden opgevoerd? Lees het interview op pagina 8-9

English section P11-16

Rianne Letschert Photo: Loraine Bodewes

2 | Observant 6 | 3 oktober 2019

nl

Een animatie-filmpje van nog geen minuutDrie weken geleden, vlak nadat bekend werd dat Rianne Letschert was benoemd voor een tweede termijn als rector, maakte ik een afspraak voor een interview. Om terug te kijken en vooruit te blikken. Datum 1 oktober. Dat ik dan de uitslag van de verkiezing van Topvrouw van het Jaar 2019 kon meenemen, vond ik mooi meegenomen. Geen moment heb ik erbij stilgestaan dat een mogelijke uitverkiezing een hoos aan media-aandacht zou opleveren. Dat had ze zelf ook niet verwacht, verklaart Rianne Letschert tijdens ons interview, terwijl er opnieuw bloemen worden binnengebracht vergezeld

van felicitaties. Volgende week staat het interview in Observant.Over felicitaties gesproken: donder-dag 3 oktober organi-seren wij samen met Studium Generale de eerste lezing over journalistiek, een cadeautje aan onze lezers, Maastricht en onszelf, in het kader van het veertigjarig bestaan van Observant dit academisch jaar. De Vlaamse oorlogs-verslaggever Rudi Vranckx bijt het spits af. Hij geeft een korte lezing en wordt daarna geïnterviewd – een mix van Zomergasten en Collegetour – door oud-seniorredac-teur Wammes Bos.Die avond presenteren wij voorafgaand aan de lezing nog een ander cadeau: een ani-matiefilmpje waarin we heel kort laten zien

waar Observant voor staat. Het is gemaakt door Jan-

neke Swinkels en Tim Frijsin-

ger op muziek van Tim Coenen.

Wij, als redactie, mogen dan veel kaas hebben gege-

ten van artikelen, foto’s, illustraties en

het maken van een website en papieren krant,

een animatiefilm bedenken en in elkaar zetten is een vak apart. Zeker als je nog geen minuut krijgt om de boodschap te vertellen. Ieder beeld

moet raak en aanlokkelijk zijn, de muziek moet hierop naadloos aansluiten. Het was dus ook niet echt handig dat we op het laatste

moment toch nog wat extra informatie in het filmpje wilde stoppen. Ik vrees dat er is gemopperd aan de andere kant van de stad in het atelier van Swinkels-Frijsinger. Het resultaat mag er zijn. Nieuwsgierig? Ga naar de homepage van www.observantonline. Wilt u het zien op een groot scherm? Kom dan op donderdagavond 3 oktober om 20.00 uur naar de aula van de Minderbroedersberg. Om daarna het verhaal te horen van oorlogsverslaggever Vranckx, die niet alleen wereldberoemd is in eigen land, maar ook flink wat prijzen in de wacht sleepte en eredoctor is aan de Vrije Universi-teit Brussel.

Riki Janssen

Dronken studenten en schoolgaande

kinderen

De cafés in Leuven moeten vroeger dicht. Dat vindt Luc Sels, rector van

de Katholieke Universiteit Leuven. De horeca bepaalt daar zelf hoe laat de deur op slot gaat. Vorige week donderdagoch-tend liep hij om 8.15 uur over de Oude Markt, waar de meeste kroegen zich bevinden, en schrok zich een hoedje. Aan de ene kant van het plein lagen dronken mensen – of het om studenten ging, weet de rector niet – voor de deur van een café dat nog(steeds) open was, en aan de andere kant fietsten school-

gaande kinderen. “Dat die zoiets moeten zien, dat gaat voor mij écht een stap te ver”, zei de rector tegen Het Nieuwsblad. De Leuvense burgemeester is blij met het pleidooi van Sels. Hij wil dat cafés zorgen dat terrassen opgeruimd zijn en dat er niemand meer buiten staat als de kinderen naar school gaan. Houdt de horeca zich daar niet aan, dan “riskeren ze een sluitingsuur”, aldus de burge-meester.

Een grappig voorval, een opvallend nieuwtje, iets interessants wat elders in het land gebeurde: het staat in deze rubriek.

Miljoenenclaim bij Erasmus Universiteit Rotterdam

Met een beetje pech, moet de Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR) diep in de buidel tasten. Ongeveer 140 afgestu-

Dieren in het

ziekenhuis

Het wordt een dolle beestenboel in het Venlose ziekenhuis, want daar start op

Dierendag een proef waarbij patiënten hun huisdier op bezoek mogen laten komen. Het zou positief zijn voor de behandeling en genezing, werd vorige week verkondigd tijdens een radio-programma van L1. Er zijn restricties: geen vogels of slangen (stel je voor: een continu gefluit of een ontsnapping op de afdeling). Ook puppy’s en kittens van nog geen zes maanden moeten thuis-blijven. De gelukkigen zijn (voorlopig) alleen de patiënten van longgeneeskunde en orthopedie. Overigens vindt de ont-moeting tussen baas en viervoeter niet plaats op de afdeling zelf. Er wordt een ‘dierenkamer’ ingericht. Of de huisdie-ren soortgenoten mogen ontmoeten, is de vraag. Ziet u het voor zich? De bulldog van mevrouw A meets de Chihuahua van mijnheer B. En intussen bibbert de lapjeskat van mijnheer C aan één stuk door. Wellicht is dat een tikkeltje te inspannend voor de baasjes. En de dieren.

deerden betaalden de afgelopen jaren bijna 30 duizend euro te veel college-geld voor de tweejarige deeltijdoplei-ding bedrijfskunde, speciaal voor jonge professionals. De universiteit vroeg 34 duizend euro voor deze opleiding, maar omdat die wordt gefinancierd door de overheid, mag het collegegeld volgens de wet niet hoger zijn dan 2060 euro per jaar. De ‘fout’ kwam aan het licht in een rapport van de Onderwijsinspectie van afgelopen april. Verschillende alumni klopten daarna bij de EUR aan voor compensatie. Voor studenten die in 2016, 2017 en 2018 met de opleiding startten, is er een coulanceregeling. Zij kunnen de helft terugkrijgen, als zij afzien van de rest. Alumni uit eerdere jaren vingen bot. De universiteit zegt dat de studenten vrijwillig een over-eenkomst hebben getekend en nooit bezwaar hebben gemaakt, schrijft het Financieele Dagblad. De universiteit wil niet met hen aan tafel. Een aantal alumni stapte daarom naar de rechter. Als zij in het gelijk worden gesteld, kan het bedrag oplopen tot ruim drie miljoen euro. Het collegegeld voor de opleiding is inmiddels bijgesteld naar de wettelijke norm.

Iedere week schrijft de hoofdredacteur over het leven op de redactie. Eerdere afleveringen op www.observantonline.nl

3 oktober 2019 | Observant 6 | 3

nieuws nl

andere NWO-subsidieprogramma’s zal het narratief CV ook de nu gebruikelijke opsom-ming van prestaties gaan vervangen.De verandering die NWO doorvoert, typeert de veranderende opvattingen over de weten-schap. Wetenschap wordt steeds minder gezien als een zoektocht naar de waarheid door te meten en te analyseren, en steeds meer als een verhaal naast vele andere verhalen. De verandering reflecteert ook een algemene maatschappelijke tendens waarbij het zoeken naar de nuance plaats heeft gemaakt voor het denken in uitersten. Tien jaar geleden moest alles gemeten worden: het aantal publicaties, het aantal citaties, de impact van het tijd-schrift. Als je niet het benodigde aantal punten had gehaald kon je een benoeming tot UHD of hoogleraar wel vergeten. Nu mag er niets meer gemeten worden en gaat het om het

verhaal. Een genuanceerde opvatting waarbij een verhalend CV een aanvulling is op het overzicht van prestaties is niet meer mogelijk.Is een narratief CV beter dan het meten van output? Als de wereld iets van economen kan leren dan is het dat elke regel zijn eigen prik-kel creëert. Het meten van wetenschappelijke output heeft geleid tot een enorme toename in de wetenschappelijke productie. Een narratief CV geeft een prikkel om een mooi en pakkend levensverhaal te vertellen. Ongetwijfeld bieden universiteiten binnenkort een cursus ‘interes-sant CV schrijven’ aan. Meten is weten: we houden het anderen voor, maar zelf geloven we er kennelijk niet meer in.Wim Groot, Hoogleraar gezondheidseconomie

en hoogleraar evidence based education

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

Weten zonder te metenMeten is weten. Dit cliché houden weten-schappers graag aan de samenleving voor. Kwantificeren mag dan een kerntaak van de wetenschap zijn, voor de wetenschap zelf gaat dat niet meer op. Bij NWO is het niet langer toegestaan om in subsidievoorstellen de H-score (een maat voor hoe vaak het werk van een onderzoeker wordt geciteerd) en de impact factor (een maat voor hoe vaak het tijdschrift waar de onderzoeker in publiceert wordt geciteerd) te vermelden. Bij het NWO-Veni programma voor pas gepromoveerde onderzoekers mogen aan-vragers niet meer een systematisch overzicht

geven van publicaties, buitenlandervaring en andere wetenschappelijke activiteiten, maar moeten ze een ‘narratief CV’ schrijven. Bij

Topvrouw 2019 Rianne Letschert denkt aan quotum vrouwelijke hoogleraren in 2020Grote artikelen in Het Financieele Dagblad, de Limburger, Eindhovens Dagblad, een optreden bij Jinek en talloze berichten in andere media. Het kan alleen degenen die de afgelopen week onder een steen leefden zijn ontgaan: rector Rianne Letschert is donderdagavond 26 septem-ber verkozen tot Topvrouw van het Jaar 2019.

Een jury onder leiding van oud-minister Jet Bussemaker prijst haar “combinatie van authentiek leiderschap met academische diep-gang”. Rianne Letschert is tot drie keer toe gevraagd om zich te nomineren voor de prijs, de laatste keer besloot ze het toch te doen, vertelde ze aan de Limburger. “Om vanuit die positie een bij-drage te kunnen leveren aan de discussie over vrouwen die een drukke baan combineren met

een gezinsleven.” Ze nam het op tegen Agnes Knoops van PWC en Daphne de Kluis van ABN AMRO. In een video, gemaakt door de organisatie, omschrijft de rector haar leiderschapsstijl als “direct”, als iemand die vrij snel een gesprek afkapt als ze de indruk heeft dat het om futili-teiten gaat, “dat mensen aan het zeuren zijn om helemaal niks”. Ze noemt zichzelf positief: “Bij mij is het glas altijd half vol.” Ze wil graag een rolmodel zijn, maar het beeld van een super woman spreekt haar helemaal niet aan. “Ik heb ook een kwetsbare kant, ook ik maak fouten.” Ze gaat zich als Topvrouw van het Jaar 2019 de komende tijd “nog meer gaan inzetten voor diversiteit”. Ze wil vrouwen de kans geven om verder door te groeien in hun werk en hoopt mogelijke barrières van tafel te vegen. Voor de

wel of niet per se uit de faculteit moet komen? In de ogen van universiteitsraadslid en jurist Raymond Luja moet dat wel. En dan zou de nieuwe procedure een aanpassing van het BBRUM zijn en dus de goedkeuring van de U-raad moeten krijgen. Hoe kijkt een buitenstaander hiernaar? Prof. Raymond Schlössels, oud-medewerker van de Maastrichtse rechtenfaculteit en sinds 2002 hoogleraar staats- en bestuursrecht in Nijmegen,

“De vraag is of dit niet indruist tegen de geest van de regel”

In het kader van het veertigjarig bestaan, heeft Observant de Maastrichtse animatoren Janneke Swinkels en Tim Frijsin-ger gevraagd een filmpje over het blad te maken. De muziek

werd speciaal hiervoor gecomponeerd door Tim Coenen. Het filmpje is donderdagavond 3 oktober voor het eerst live te zien, voorafgaand aan de avond met oorlogscorrespon-

dent Rudi Vranckx (samen met Studium Generale, 20.00 uur, aula Minderbroedersberg) en op www.observantonline.nl.

Animatiefilmpje over jarige Observant

zegt desgevraagd: “Als ik het hele pakket bekijk dan wil het CvB zijn invloed fors vergroten. En een bepaalde interpretatie van de regels geeft die ruimte ook. Je kunt ‘een’ lid lezen als ‘minimaal één lid’. Ook kun je een decaan van buiten aan stellen zolang je hem of haar maar via een aan-stelling als hoogleraar inbedt in de faculteit. Het is wel de vraag of dit niet indruist tegen de geest van de regel. Een decaan moet worden gedragen door de faculteit. Met deze aanpassingen ligt het primaat bij een decaansbenoeming niet meer bij de faculteit, maar bij het CvB.”

Navraag bij Jos Gerards, oud-hoofd Juridische Zaken van de UM en “nagenoeg de auteur van dit BBRUM” leert dat de ‘geest van de regel’ met het nieuwe plan wordt geschonden. Gerards: “Er staat bewust een lid van het college, en niet iets anders, niet twee, of een of meer. Want dat voegt niets toe, het college kan sowieso worden geconsulteerd in de loop van het proces.” Hij benadrukt verder dat zowel de opname in de BAC van het voltallige college, als de bepaling dat altijd zowel een interne als een externe kan-didaat moet worden voorgedragen, veel meer

zijn dan een simpele uitwerking van het regle-ment. “Dit zijn wijzigingen die de goedkeuring van de U-raad behoeven.”Uiteindelijk werd besloten dat het punt op de agenda van de commissie Research and Educa-tion komende maand terugkeert. Tot die tijd, zo beloofde de vicevoorzitter van het college van bestuur, Nick Bos, zullen er geen onomkeer-bare stappen worden gezet in de werving van de decanen.

Riki Janssen

Vervolg van pagina 1

Medal of Honor voor Ria Wolleswinkel

UM betekent dit concreet, zo kondigt de rector althans aan, dat in 2020 een vrouwenquotum wordt ingevoerd op faculteiten waar niet 30 procent van de hoogleraren vrouw is.De titel Topvrouw wordt elk jaar door de stich-ting Topvrouw van het Jaar uitgereikt. Vorig

jaar ging de titel naar Eugenie van Wiechen, directeur van FD Mediagroep.

Riki JanssenLees volgende week het interview met Rianne Letschert in Observant

Illustraties: Stills uit animatiefilm

Ria Wolleswinkel, universitair hoofddocent aan de rechtenfaculteit, heeft de Medal of Honor ontvangen van The Global Campus of Human Rights. Dit is een netwerk van hon-derd universiteiten in de wereld die zijn gespe-cialiseerd in onderwijsprogramma’s over mensenrechten. Wolleswinkel is sinds 2013 voorzitter van de EMA, het Europese master-programma in Human Rights and Democra-

tization. Afgelopen weekend werd ze verrast met de Medal of Honor tijdens de afstudeer-ceremonie van de EMA-studenten in Venetië. Wolleswinkel begon in 1982 aan een studie rech-ten in Maastricht. Daar is ze vervolgens ook gaan werken. In 1997 promoveerde ze op een studie met de titel ‘Gevangen in moederschap’. Vrijdag 22 november neemt ze afscheid van de UM.

WD


dromennl

Alumni over hun dromen: zijn ze uitgekomen?

“Als je teveel naar de toekomst kijkt, geniet je te weinig van

het hier en nu” Er rijden een week lang geen treinen tussen Sittard en Maastricht. Ik ben veroordeeld tot de buurtbus van Veolia die me afzet. In Bunde. Een dorp

waar je risicoloos een kanon kan afvuren. Ik bel aan bij een rijtjeshuis met een speeltuin voor de deur. De vriend van Yonne Tangelder (36) doet open.

“Ze is even rijstevlaai halen bij de bakker om de hoek.” Binnen ruikt het een beetje muf. Aan de muur hangt een koekoeksklok; voor het raam staat een luie stoel met bloemetjesmotief. Dit wordt het meest burgerlijke inter-

view van de hele serie stel ik me voor. Een misvatting, blijkt al snel.

Oud-psychologiestudent Yonne Tangelder

“Dit huis hebben we voor een jaar gemeubi-leerd gehuurd van een zeventigjarige vrouw wier man enige tijd geleden overleed. Ze woont nu samen met haar nieuwe vlam van negentig.” Yonne brandt los en vertelt over haar woelige bestaan van de afgelopen jaren. Ze blijkt een wispelturige avonturier die vooral haar hart heeft gevolgd. Niet gek als je haar interview van zestien jaar geleden terug-leest. Ze wilde vrij zijn. Kunnen doen en laten wat ze wilde. De wereld zien. “Werken kan ik de rest van mijn leven nog”, liet ze optekenen. Nadat ze in 2006 haar studie psychologie had afgerond voegde ze de daad bij het woord. “Ik wilde weg. Het maakte eigenlijk niet uit waar-heen. Ik was zoekend, psychisch afgemat. Wist niet wie ik was en wat ik wilde in het leven.” Ze belandt in Tromsø, de grootste stad in het noorden van Noorwegen. Een plek waar de zon in de zomer nooit ondergaat. De Nederlandse professor sociale psychologie waarvoor ze ging werken vroeg haar herhaal-delijk of ze het wel zeker wist. “Hij dacht dat ik gek was.”

Testosteron In het uiterste puntje van de wereld doet ze een half jaar onderzoek. Ze vraagt driehon-derd personen of ze tevreden zijn over hun

eigen lichaam. Op een van die driehonderd, Yonne wil niet zeggen wat hij (of zij) van zijn lichaam vond, wordt ze stapelverliefd. Ze reist hem achterna en voor ze het goed en wel doorheeft woont ze op Stord, een door de olie-industrie gevormd eilandje in the middle of nowhere. “Zulke plekken hebben ze veel in Noorwegen.” Yonne verveelt zich er stierlijk. “Er wonen bijna alleen maar mannen met te veel testosteron. In de kroeg ging het vooral over de lengte van hun boot.” Na een paar maanden weet ze haar vriend te overtuigen de wereldreis te maken waarvan ze altijd al droomde. “Een geweldige ervaring.” Als ze terugkomen in Noorwegen kopen ze een flatje in Trondheim. Een opknapper. “Die wereldreis hadden we doorstaan maar ver-bouwen was funest voor onze relatie.”

SchakenEenmaal single pakt ze haar oude liefde weer op: schaken. Als kind was ze Nederlands kampioen. Tijdens een wedstrijd in Fagernes (weer zo’n Noorse uithoek) ontmoet ze groot-meester Leif. “Het was liefde op het eerste gezicht.” Misschien zelfs voorbestemd. “We kwamen er op de eerste date achter dat we vijfentwintig jaar geleden samen op het juni-oren-WK in Brazilië hebben gespeeld.” Ze volgt opnieuw haar hart, gaat samenwonen in Oslo en vindt een baan bij de drugsinfor-matiedienst. Geen droombaan, wel boeiend. “Het zijn vaak ouders die bellen. Ze weten zich geen raad. Als je doorvraagt blijkt er veel mis in het gezin.” Daar wil ze meer mee gaan doen. “Ik zou graag in een klinische context met kinderen willen werken. Zorgen dat gezinnen weer in balans komen.” Met haar Nederlandse bul mag ze zich in Noorwegen echter geen psycholoog noemen en daarom is ze voor even neergestreken in Bunde. “Ik doe een master Mental Health in Maastricht en hoop daarmee mijn Noorse kwalificaties te halen.”

De studie was niet de enige reden voor de tijdelijke terugkeer naar Nederland. “Mijn moeder had jarenlang Alzheimer. We zijn teruggekomen om weer meer met haar in contact te komen.” Een maand geleden is ze overleden. “Intens verdrietig, maar heel fijn dat we dichtbij waren.”

Geen ringMet Leif (niet getrouwd, dat zag ze jaren geleden al niet zitten: “Mijn liefde wordt echt niet sterker van een ring”) heeft ze inmid-dels een zoon van drie. Het moederschap bevalt haar goed, hoewel het haar soms flink uitdaagt. “Het is een gevoelige jongen die af en toe onbegrijpelijke woedeaanvallen krijgt.” Op haar ideeën van jaren geleden over een vrije opvoeding is ze teruggekomen. Dacht ze toen nog dat het haar niks zou uitmaken als haar kind om drie uur ‘s nachts thuiskwam, inmiddels heeft ze (ook van haar werk) geleerd dat kinderen behoefte hebben aan grenzen. “Zolang ze maar met liefde worden gesteld.” Spijt van haar keuzes van de afgelopen jaren heeft ze niet. “Ik kijk vooruit, niet terug.” Aan nieuwe dromen waagt ze zich echter niet. “Als je teveel naar de toekomst kijkt, geniet je te weinig van het hier en nu.” GjerneEn zo zou dit stuk zijn geëindigd, ware het niet dat Yonne na ontvangst van het verhaal een ‘nabrander’ mailt. Ons gesprek heeft haar aan het denken gezet. Trouwen vindt ze toch zo gek nog niet. En zo wil het dat haar zoon-tje op een zonnige dinsdagochtend zijn vader ontbijt op bed brengt en trots zijn T-shirt laat zien met daarop geschreven: Papa, wil jij met mijn mama trouwen? “Het duurde even voor-dat Leif begreep wat ‘trouwen’ betekende, maar toen begon hij te stralen en zei: gjerne.”

Niels van der Laan

Yonne Tangelder

(On)vervulde dromenIn 2003 vroegen we Maastrichtse studenten naar hun toekomstdromen. Hoe staat het daarmee anno 2019? Zijn ze uitgekomen? In dit jubi-leumjaar (Observant wordt 40!) zoeken we hen, rond de veertig inmiddels, opnieuw op. Niels van der Laan was in 2003 als studentjournalist verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de portretten, en ook nu neemt hij een flink aantal voor zijn rekening. Behalve bovengenoemde alumni, vragen we ook oud-studentenjournalisten van Observant naar hun (on-)vervulde dromen.

Yonne als student psychologie in 2003


nieuws nl

Verengelsing terugdraaien: hoe dan?

Psychologie in het Nederlands? “90 procent van de literatuur is in het Engels!”Minister van Engelshoven wil strenger toezien op de voertaal van opleidingen. Het zou zomaar kunnen dat sommige Engelstalige studies zoals bijvoorbeeld psychologie weer moeten overstappen op het Nederlands. Maar gaat het ook echt gebeuren?

De toegenomen internationalisering in het hoger onderwijs – en de daaruit voortvloei-ende verengelsing van opleidingen – is al jaren een punt van discussie. Universiteiten kunnen de toestroom van buitenlandse studenten niet aan, het Engels van de docenten laat te wensen over en de Nederlandse taalbeheersing van de studenten gaat achteruit, stellen critici.

Eerste stap: NVAOEr moet iets veranderen, vindt ook onder-wijsminister Van Engelshoven. Om interna-tionalisering in te perken, wil ze onder meer strenger toetsen of een andere voertaal dan het Nederlands van meerwaarde is voor oplei-dingen. Nederlands blijft het uitgangspunt, tenzij er goede redenen zijn om daarvan af te wijken (zoals de arbeidsmarkt of de gebruike-lijke voertaal in een sector). Onderwijskeur-meester NVAO krijgt de taak dit te beoordelen en handhaven.Dus luidt de vraag aan de NVAO: hoe gaan jullie dat doen? “Dat is nog niet helder”, laat

een woordvoerder weten. “Als we eenmaal weten wat we onder ‘meerwaarde’ verstaan, dan weten we ook op welke manier we het gaan aanpakken.” Vooral dat woordje ‘meerwaarde’ heeft nogal wat voeten in de aarde, ziet ook de Raad van State. Van Engelshoven wil het zogenoemde ‘noodzaak’-criterium vervangen door ‘meer-waarde’, waarmee ze deur juist verder openzet voor instellingen om onderwijs in een andere taal aan te bieden. “Dat nieuwe inhoude-lijke criterium is minder stringent”, aldus het adviesorgaan.

Een gedachte-experiment: psychologie? De NVAO moet dus nog het een en ander op een rijtje zetten. Maar als het eenmaal zo ver is, waar zullen dan de eerste klappen vallen? We vroegen het een van de felste critici van Engelstalig onderwijs, voorzitter Ad Ver-brugge van Beter Onderwijs Nederland. De actiegroep spande een rechtszaak aan tegen universiteiten om ze te dwingen tot Neder-landstalig onderwijs. Wat Verbrugge betreft komen alle bachelor-studies buiten het exacte domein in aanmer-king. Maar zo ver zal het niet gaan, denkt hij. “Psychologie zou mijn eerste ingeving zijn, of opleidingen bij letteren en economie.” Twee van de drie studies (psychologie en economie)

heeft ook de Universiteit Maastricht in huis.Aan psychologie dacht de minister zelf ook al. Met bijna 6.800 buitenlandse studenten in 2018-2019 is het de op een na populairste studie onder internationals. Velen van hen kunnen het onderwijs niet meer volgen als dat wordt teruggedraaid naar het Nederlands. Vooral voor universiteiten aan de rand van Nederland kan dat grote gevolgen hebben voor de studentenpopulatie, en dus voor hun inkomsten.

Overlaten aan de experts? Maar gaan de keurmeesters psychologie ook echt aanpakken? “Dat gaat nog ontzettend lastig worden”, denkt emeritus hoogleraar psy-chologie René van Hezewijk. Als voormalig voorzitter van het NVAO-visitatiepanel Psy-chologie heeft hij heel wat opleidingen langs de meetlat gelegd. Hoewel zijn commissie des-tijds niet ging over de voertaal, heeft hij daar zelf wel een mening over. “Eerst krijgen we van de minister te horen dat we moeten internationaliseren. Dan kan je niet opeens voor een heel vakgebied besluiten dat het weer terug moet naar het Nederlands”, aldus Van Hezewijk. “Dan ga je vijftig jaar terug in de tijd.” De literatuur is volgens hem voor 90 procent in het Engels. Studenten moeten deze vaktaal

goed kunnen begrijpen, willen ze aansluiting houden bij wat er in de wereld van de psy-chologie gebeurt. Alleen voor klinisch psy-chologen ligt de situatie iets anders, vindt Van Hezewijk. “Zij werken als behandelaar met cliënten en zijn daarom meer gebonden aan de moedertaal. Maar dan nog zou men daar-naast een anderstalige variant kunnen aanbie-den.”

Het dilemma Als Van Engelshoven het aan een NVAO-commissie van experts wil overlaten, wat nu het geval lijkt, dan is het dus nog maar de vraag of het gaat lukken om het aantal Engels-talige opleidingen in te perken. De minister of de Onderwijsinspectie moeten volgens BON-voorzitter Verbrugge daarom ook toezien of de NVAO zijn werk goed doet. En als blijkt dat dat niet het geval is, dan moeten er “stevige maatregelen volgen”, zegt hij. “Anders heeft het geen zin.”Politici staan voor een keuze: houden ze afstand – met het ‘gevaar’ dat er niets veran-dert – of gaan ze zich bemoeien met de inrich-ting van het onderwijs? Eén ding is zeker: de discussie over Engelstaligheid is nog lang niet voorbij.

HOP,

Wachttijden studentenpsychologen drastisch gestegen‘Wachttijden studentenpsycholoog drastisch gedaald’, kopte Observant twee weken geleden. Dat zou onder meer komen door het nieuwe groepsaanbod, gericht op preventie. Maar nu blijken de wachttijden plotseling weer even drastisch gestegen te zijn.

Abnormaal is een wat grotere drukte tegen het einde van september niet, gezien de aan-komende tentamenperiode, zegt UM-studen-tenpsycholoog Liesbeth Mouha. Maar dat de wachttijden zouden verzesvoudigen (van drie dagen naar vier weken), hadden de studenten-psychologen niet verwacht. “Per week zijn er dit jaar bijna twee keer zo veel aanmeldingen als vorig jaar”, zegt Mouha.

Dat komt niet omdat er meer problemen zijn, denkt Mouha, maar “studenten weten ons beter te vinden, zowel onze groepssessies als de individuele afspraken.” Daarvoor is in het afge-lopen jaar dan ook intensief reclame gemaakt, hoofdzakelijk via sociale media. Vooral het nieuwe groepsaanbod – lezingen, workshops en trainingen– is daarin benadrukt. Zouden extra studentenpsychologen niet kunnen helpen? Studenten uit de universi-teitsraad vragen er al jaren om. Mouha denkt van niet. “Waar stopt het dan? In veel geval-len gaat het om studenten met veel stress; met een groepsworkshop stressmanagement zijn ze vaak al geholpen. We moeten ervoor zorgen dat alleen de mensen die écht individuele hulp

nodig hebben, bij de studentenpsycholoog aankloppen. Studenten maken vaak liever een individuele afspraak, dat vinden ze gemakkelij-ker. We gaan kijken hoe we de drempel voor de groepslessen kunnen verlagen.” Om de wachttijden structureel terug te drin-gen komen er daarom “zo snel mogelijk” meer groepssessies. Daarnaast zullen er – om op korte termijn toch wat aan de wachttijden te doen – wekelijks meer intakegesprekken plaatsvinden. Tot slot denken de UM-psycho-logen erover om het aantal inloopspreekuren te vergroten en om een deel van de intakege-sprekken in die uren te plannen.

Yuri Meesen

Onderzoeksmaster GW stopt in 2020De Health Sciences Research Master (HSRM) houdt per september 2020 op te bestaan. De U-raad heeft het verzoek tot opheffing vorige week goedgekeurd. De master trok te weinig studenten en was daardoor niet rendabel. De huidige studenten kunnen het tweejarige pro-gramma wel gewoon afmaken.De nadruk ligt bij HSRM op onderzoeksvaar-digheden, die de studenten later als promo-vendus of onderzoeker in het bedrijfsleven kunnen toepassen. “In het eerste jaar schrij-ven de studenten een onderzoeksvoorstel. Dat wordt ingediend bij een externe subsidiege-ver, zoals NWO. In sommige gevallen – dat is natuurlijk ook een beetje geluk hebben – wordt de aanvraag goedgekeurd en dan is hun tweede jaar meteen het begin van hun PhD-traject”, zegt programmacoördinator Leo Schouten. In de beginjaren van de master, die begon in 2005, waren de HSRM-studenten redelijk suc-cesvol. “Daar zijn enkele leuke onderzoekspro-jecten uit voortgekomen. Maar na 2010 zagen we een daling in het aantal honoreringen.” De voornaamste reden om te stoppen is echter het tegenvallende aantal studenten. “Zelfs in onze beste jaren hadden we er niet meer dan vijftien. Vorig jaar zelfs maar vier”, zegt Schou-ten. “Waarom dat is hebben we nooit helemaal begrepen. Ook onze eigen bachelorstudenten gezondheidswetenschappen en European Public Health konden we er maar moeilijk voor interesseren. Als reden noemde men soms dat een eenjarige master dezelfde graad oplevert. Een extra jaar kost dan alleen maar geld. Wij konden ze daar niet de meerwaarde van laten zien, dat kunnen we ook onszelf aan-rekenen.”Hiermee verdwijnt de enige tweejarige onder-zoeksmaster van gezondheidswetenschappen. Schouten: “Heel erg jammer, deze alumni behoorden tot de betere promovendi.”

CF

Foto: Pixabay


terugblik op 40 jaar Observant

cultuurnl

zonder wederhoor

Film: Nuestro Tiempo

Scènes uit een open huwelijk

van het landingsgestel.

Enkel voor cinefielen:• Reygadas heeft altijd al met amateur-acteurs gewerkt, maar nog nooit waren de beperkin-gen van die keuze zo zichtbaar als in Nuestro Tiempo.• Zelden werd ik bij een film zo heen en weer geslingerd tussen bewondering en afgrijzen. De scène waarin Ester en haar minnaar naakt

in bed liggen terwijl Juan smakkende geluiden met zijn lippen en tong maakt, is simpelweg ondraaglijk. Mocht de bioscoop gordijnen hebben gehad; ik zou erin zijn gaan hangen.

Het salomonsoordeel: Het zijn grote vragen die Reygadas onderzoekt: willen we altijd het beste voor onze partner? Of willen we dat eigenlijk alleen als de belangen van onze partner congruent zijn met die van onszelf?

Het onderzoek naar die vragen resulteert in een film die soms briljant is, soms frustre-rend, soms irritant, soms prikkelend, maar die vooral van een overrompelende visuele schoonheid is.

Mark Vluggen

Mark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdre-dacteur bij Lumière

Still uit Nuestro Tiempo

Links toenmalig rector Mols, rechts CvB-voorzitter Ritzen Foto: Philip Driessen

Het verhaal: De Mexicaanse dichter en stierenrancheigenaar Juan (Carlos Reygadas) heeft een open huwelijk met zijn vrouw Ester (Natalia López). Ondanks hun afspraken over hun relatie, lopen de spanningen hoog op als Ester een affaire begint met de Amerikaanse paardendresseur Phil (Phil Burgers) en Juan verblind raakt door jaloezie.

Mexico, Mexi-hi-có:• Regisseur Carlos Reygadas (Japón, Stellet Licht) vertolkt met zijn vrouw Natalia López de hoofdrollen in deze film, die gedraaid werd op hun ranch. De kinderen van het koppel worden bovendien gespeeld door hun eigen kinderen. Het roept de vraag op hoe autobio-grafisch deze film is, een vraag waarover Rey-gadas zich in interviews op de vlakte houdt. Autobiografisch of niet, Reygadas lijkt zich in ieder geval aan te sluiten bij het rijtje regis-seurs – denk aan Ingmar Bergman (Scènes uit een huwelijk, 1973) en Nuri Bilge Ceylan (Iklimler, 2006) – die uit hun eigen huwelijks-sores mooie films wisten te puren.• Het in majestueus breedbeeld geschoten Nuestro Tiempo bevat enkele overrompe-lend mooie scènes. De opening is al gelijk raak: rustig observerend toont Reygadas een groep jonge kinderen spelend aan een meer. De camera verplaatst zich en belandt bij een groep jonge tieners waarin de verhoudingen tussen de seksen zich al meer uittekenen. Zo wordt de thematiek van de film op een puur filmische wijze geïntroduceerd.• Cameraman Diego García verrast met enkele prikkelende en onconventionele vormkeuzes, waaronder een scène waarin de camera ons onverwacht een blik onder het motorblok van een pickup truck gunt. Ronduit virtuoos is de scène waarin we de landing van een vliegtuig op Mexico City volgen vanuit het perspectief

“Aanvaring U-raad met college” Vorige week was het eindelijk weer eens raak: een aanvaring tussen het college van bestuur en de universiteitsraad. Zoiets zien we tegenwoordig nog maar zelden. Het ging over de manier waarop decanen worden benoemd aan deze universiteit; of eigenlijk vooral of de U-raad daar wel met het college over mocht praten op basis van alleen een artikel in Obser-vant. Niet doen, bezwoer het college. Maar de kersverse raadsvoorzitter Amanda Kluveld hield voet bij stuk: de raad was bezorgd en had er belangrijke vragen over, dus ja, bespreken dat onderwerp. Het leverde voor de verandering weer eens een spannende vergadering op. Die waren er vroeger vaker, getuige een reeks Observantar-tikelen uit november 2004. De eerste droeg de kop Aanvaring U-raad met college; daarin een verslag van een tumultueuze vergadering die vier keer door schorsingen onderbroken werd en waarin harde woorden vielen: een raad die zich “neerbuigend” behandeld voelde door het college, een rector die de opstelling van de raad “onfatsoenlijk” vond. Waar ging het over? Over de opheffing van de faculteit der Algemene Wetenschappen, een rompfaculteitje waarin toen nog kennistech-nologie was ondergebracht, en de overheve-ling van AW naar de economen, de huidige SBE. Uiteindelijk is dat allemaal niet doorge-gaan maar op dat moment was het nog volop

Onderwijs de universitaire democratie zo had “gemoderniseerd” dat de raden veel van hun bevoegdheden hadden verloren. Wat er nog van restte werd met hand en tand door de U-raad verdedigd.Zo speelde in die tijd ook de fusie van genees-kunde met gezondheidswetenschappen en het plan om die fusiefaculteit weer met het academisch ziekenhuis te laten fuseren. Een megaproject, waarvan het gewone volk niet al te veel mocht weten zo lang de onderhandelin-gen liepen. En die liepen, vooral met het azm, lang, héél lang. De raden op zowel facultair als universitair niveau werden alleen na lang zeuren mondjesmaat op de hoogte gehouden. In die sfeer kwam het college met dit plan rond Algemene Wetenschappen. De raad wilde het alleen bepreken als zijn instem-mingrecht werd erkend, het college weigerde, een compromisvoorstel maakte geen enkele kans en de partijen gingen met rode koppen uit elkaar. Waarna het college het bestond om in een zogenoemde stermail de hele universi-taire gemeenschap van het wangedrag van de U-raad op de hoogte te stellen. Toen de raad dan ook een eigen stermail wilde versturen met zijn eigen versie, mocht dat niet. Want stermails, daar ging het college over. Gelukkig was Observant er nog.

Wammes Bos ruzie. Een faculteit opheffen, hoe klein ook, is niet niks natuurlijk. Maar het college wilde het plan gewoon door de U-raad jassen onder het motto dat die alleen maar adviesrecht zou

genieten bij dit onderwerp, terwijl de raad zeer terecht instemmingsrecht claimde. Het hielp natuurlijk niet dat de voorzitter van het college Jo Ritzen heette, die als minister van

In deze serie blikken we terug op 40 jaar Obser-vant. Met verhalen zoals ze door de redactie zijn beleefd. Zonder wederhoor deze keer.


nl

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Foto: Joey Roberts

Arts of onderzoeker? Onderzoeker, ik ben van huis uit bio-loog, geen arts. Ik heb na de middelbare school wel heel erg getwijfeld. Maar ik dacht toen vrij simplistisch: ik wilde graag weten hoe het menselijk lichaam werkt, maar niet alle Latijnse namen en geneesmiddelen uit mijn hoofd leren. Dus werd het biologie. Al heb ik me wel altijd op de dieren gericht en minder op de planten. Na mijn studie moest ik in dienst. Dat wilde ik niet, dus werd ik gewetensbezwaarde en moest ik een ver-vangende dienstplicht vervullen. Uiteindelijk kwam ik in het AzM terecht bij Arie Nieuwenhuijzen Kruseman. Hij ging een nieuw microcirculatie lab opzetten en ik kon daarbij helpen. Er volgde een promotietraject en daarna een postdoc positie. Ik heb altijd patiëntgebonden onderzoek gedaan, dat vind ik heel leuk. Omdat het eerder direct toepasbaar is en vanwege de interactie met mensen. Ik geloof in… het goede in de mens. In de gemeenschapszin, dat mensen er samen iets van willen maken. Dat zie ik in de wijk, bij verenigingen, op de universiteit. De laatste keer dat ik mijn vader sprak. Dat moet hier in het ziekenhuis zijn geweest, daar is hij gestorven. Allebei mijn ouders zijn al redelijk lang geleden overleden. Mijn moeder in 1997, drie dagen voordat mijn dochter werd geboren. Dat was een rare tijd, vol gemengde emoties. Mijn vader volgde vier jaar later. Onze band was goed, maar niet diepgaand. Zonder veel woorden. Hij had zelf geen voorbeeld gehad, hij had zijn vader verloren toen hij een jaar of drie, vier was. Misschien dat dat ook meespeelde. We waren thuis met vier kinderen, ik ben de jongste. Ik heb bij mijn eigen kinderen gemerkt dat je relatie met hen verandert van kind tot kind. Bij de eerste ben je alles nog aan het uitzoeken, maar heb je wel veel tijd. Dat wordt steeds wat minder. Ik doe het anders dan mijn vader, maar niet als een reactie op hem. Dat is gewoon natuurlijk zo gegaan, omdat ik een ander persoon ben.Wat voor voorzitter wil je zijn? Laagdrempelig, ik wil met iedereen op gelijke voet omgaan. Openheid vind ik belangrijk en een goede samenwerking met alle partijen. Zo bouw je snel een basis van vertrouwen, is er de minste kans op een dubbele agenda. Dat werkt het beste, is mijn ervaring.Wat zoek je in een vriend? Een luisterend oor, maar ook iemand die je een spiegel voor kan houden, die niet op alles ja en amen zegt. Daarnaast moet het ook een buddy zijn met wie ik leuke dingen kan doen. Er moet qua karakter en interesses een klik zijn. De meesten van mijn vrienden heb ik al lang.Jongensdroom? Ik was helemaal gek van auto’s, keek altijd met mijn vader mee als hij reed. Op zaterdag ging ik in mijn eentje naar oma met de bus. Ze woonde in een andere wijk van Maastricht. Toen was ik een jaar of zeven, acht. Ik probeerde altijd het stoeltje voorin te krijgen. Buschauffeur worden leek me het mooiste wat er is.Grootste geluk in het leven. Heel cliché, maar mijn gezond-heid. Ik heb een paar keer in mijn naaste omgeving gezien wat een enorme impact het kan hebben als die niet goed is. Ik let er wel op. Dat komt ook door mijn onderzoek naar prediabetes en diabetes. Ik ben me bewust van de gevolgen van obesitas. Verder ben ik geen dominee hoor, maar ik kook gezond, ga sporten. Mijn grote passie is mountainbiken. Op de racefiets is ook leuk, maar met de mountainbike ben je altijd in de natuur, is er geen verkeer en zie je, vooral ’s avonds, allemaal beesten. In de winter ga ik hardlopen, maar dat is meer uit noodzaak om de conditie op peil te houden.

Naam: Boy Houben (1963, Heerlen) * In het dagelijkse leven: uni-versitair hoofddocent interne geneeskunde en voorzitter van de F-raad FHML * Woonplaats: Maastricht * Burgerlijke staat: gehuwd, vijf kinderen: drie uit zijn vorige huwelijk, twee uit het hare

Grootste verdriet in het leven. Ik weet niet of ik dat ooit zo heb ervaren. Ik vind het jammer dat ik op jonge leeftijd niet meer van het leven heb genoten. Ik was altijd bezig met het volgende stapje: studie afmaken, baan krijgen, gezin stichten. Mijn ouders moesten hard werken en dan was het nog sap-pelen. Nederland was natuurlijk nog in opbouw na de Tweede Wereldoorlog. Ik wilde het meeste uit mezelf en mijn studie halen zodat ik het beter zou hebben dan zij. Maar ik had wel wat meer in het moment kunnen leven. En het is natuurlijk een groot verdriet dat ik nooit Prins Carnaval van Maastricht ben geworden. Ik ben in Heerlen geboren, maar alleen omdat daar de verloskundigenschool stond. Ben ik een echte Sjeng? Ik ben wel enigszins chauvinistisch, maar niet op een manier die tegen alle verandering is.Ik word boos van… mensen die van alles roepen en beweren zonder dat ze er iets vanaf weten. Die bewust dom blijven

omdat ze geen zin hebben zich ergens in te verdiepen. In deze tijd van Twitter en Facebook zie je dat er op een nieuwsbericht binnen een paar seconden tientallen reacties binnenkomen. Denk toch eens na voordat je iets roept, denk ik dan.Laatste boek? Ik ben nu bezig in Ooggetuigen van de Gouden Eeuw van René van Stipriaan. Het zijn getuigenissen over die periode uit de archieven. Ik hou van geschiedenis. Veel lees ik niet, ja, voor het werk. In de vrije tijd wil ik naar buiten. Dat vind ik het enige nadeel van dit werk, dat je 50-60 uur per week binnen zit.

Cleo Freriks

Grootste verdriet? Dat ik geen Prins Carnaval van Maastricht ben geworden

natuurlijk

Eerdere afleveringen op www.observantonline.nl


roman

Een nieuwe roman van Ad van Iterson over fraude aan een jonge universiteit

“Ik heb oud-collega’s van de SBEniet herkenbaar geportretteerd”

Op de fiets naar café Tribunal dacht hij al na over de vraag die hij waar-schijnlijk als eerste voor zijn kiezen zou krijgen: waarom moest deze roman er komen? Van Iterson zou zeggen, en dat doet-ie eenmaal in het café ook, dat hij dertig jaar op de School of Business and Economics (SBE) heeft rondgelopen en dat het dan wel zo prettig is om daar achteraf enige betekenis aan te geven, al is het in de vorm van een satire. “Ik wilde voor mezelf bewijzen dat al die jaren van wetenschappelijke ervaring interessant genoeg zijn als materiaal voor een roman.”In Aanhalingen – dat citaties én strelingen betekent - draait het om bedrijfskundige Acquoy, die na een aantal jaren in de haven van Rot-terdam te hebben gewerkt, solliciteert op een vacature voor universitair docent aan een jonge universiteit. Hij wordt aangenomen en krijgt al snel een databank onder zijn hoede, een ware schat aan onderzoeksgegevens. In een Excel-tabblad ontdekt de ambitieuze Acquoy ook nog eens onge-

publiceerde artikelen van een overleden kopstuk in het vakgebied.Tegelijk maken we kennis met Rins Renkema die woest wordt van blad-blazers; met secretaresse Rosa Neef die haar mouw aan de vergaderstuk-ken vastniet; en met Jos de Caluwé “met ledematen als lange stengels prei, die leken te knisperen als hij zich voortbewoog”.

Moeten de Maastrichtse economen en bedrijfskundigen zich zorgen maken dat ze als personage in je boek voorkomen?

“Ik heb oud-collega’s niet herkenbaar geportretteerd, wel eigenschap-pen van enkelingen uitvergroot. Die afkeer van bladblazers stamt van Piet Keizer, die lang geleden verbonden was aan de vakgroep algemene economie. Hij raakte snel geïrriteerd van omgevingsgeluid en sprong uit zijn vel als de bladblazers voor de zoveelste keer langs zijn kamer trokken.”

De nieuwe roman Aanhalingen van Ad van Iterson, voormalig hoofddocent van de School of Business and Economics, speelt op een jonge universiteit - met als slagzin ‘waar je leert te leren’. Het verhaal gaat over bedrog in de wetenschap. “Ik wilde deze keer eens een fatsoenlijke plot bij de horens vatten.”

De nieuwe roman van voormalig SBE-medewerker Ad van Iterson gaat over wetenschappelijk bedrog aan een kleine, jonge universiteit Foto: Philip Driessen


roman nl

Een nieuwe roman van Ad van Iterson over fraude aan een jonge universiteit

“Ik heb oud-collega’s van de SBEniet herkenbaar geportretteerd”

Wie is professor Harry op de Staak? Je schrijft: “een man die op de Harley-Davidson naar zijn werk kwam en, alsof dat niet voldoende indruk maakte, met zijn vrouw achterop. (…) Die vrouw droeg netkousen waarvan de mazen door haar vooroverliggende houding werden opgerekt tot imposante wybertjes.”

“Van de Staak is de enige die zich in mijn beschrijving zou kunnen herkennen. Dat is Louis Boon [emeritus hoogleraar psychologie en grondlegger van het University College Maastricht].”

Waarom wilde je een roman schrijven over fraude?“Omdat niets menselijks deze universiteit vreemd is. In je naïviteit denk je toch altijd dat dit het enige bolwerk is dat nog overeind staat. Maar ook hier worden natuurlijk malversaties gepleegd.”

Heb je bij SBE dingen gezien die niet door de beugel kunnen?“Als ik het wist, zou ik niet aarzelen om het te zeggen. Maar nee, ik heb geen concreet voorbeeld van bedrog of financiële malversa-ties. Wel kun je je bedenkingen hebben bij veel onderzoek, zeker als het op vragenlijsten is gebaseerd. Hoe gaat dat: de onderzoekers ontdekken een verband, flinterdun maar wel significant, en dan begint iedereen als een gek na te denken. Wat moeten we hiermee, hoe interpreteren we deze resultaten? In de conclusieparagraaf wemelt het later van de speculaties. Dat kun je een vorm van bedrog noemen. Ik bedoel, je verzint eigenlijk maar wat. ‘Het zou goed kunnen dat…’ Wat kopen mensen daarvoor? Het is niet gelogen of

vals, maar het strookt ook niet met de geest van de zuivere deduc-tieve wetenschap.”

De inspiratie voor het bedrog in zijn nieuwe roman vond Van Iterson niet in de wetenschap maar in de literatuur. Om precies te zijn, in het boek Low Life (1991) van de in Verviers geboren Luc Sante, die inmiddels in de VS verblijft en met regelmaat voor The New York Review of Books schrijft. Sante portretteert het uitschot in Manhattan in de 19e eeuw, dat de boel flink belazerde.Om een indruk te geven van een van de trucs: man komt met hond het café binnen en vraagt of de waard er even op kan passen. De man vertrekt. Even later komt een ander binnen en zegt: “Wat een prachtig beest, kan ik het kopen? Ik zou er veel geld voor over hebben.” De waard: “Sorry, hij is niet van mij.” Daarna komt de eigenaar terug en klaagt over geldgebrek. Heeft de waard misschien interesse om zijn hond te kopen? Jazeker, hij weet namelijk dat hij het met winst kan doorverkopen. Maar waar blijft die andere geïnteresseerde nou? Van Iterson zegt dat hij ditmaal veel werk heeft gemaakt van de clou. “Ik wilde eens een fatsoenlijke plot bij de horens vatten. In mijn vorige boeken heb ik me daar te makkelijk van afgemaakt.”Tegelijk biedt hij – bedoeld of onbedoeld – een kijkje achter de schermen van het wetenschappelijke métier. Hoe kijken docenten tegen onderwijs aan? Houden ze de vakliteratuur goed bij? Enkele passages in Aanhalin-gen vragen om een toelichting.

De hoofdpersoon vergelijkt lesgeven aan eerstejaarsstudenten met dienst-plicht of vrijwilligerswerk. ‘(…) een activiteit waar geen eer mee viel te behalen.’

“Dat geldt vooral voor introductievakken met duizend eerstejaars, zoals Organisatie en Marketing. Lager kun je als docent niet zakken, we noemen dat het blok 1.1 syndroom. Toen ik zelf de sjaak was, voelde dat als een straf van hogerhand. Het gebeurde in een jaar waarin ik weinig had gepubliceerd. Maar goed, er zijn collega’s die voortdurend moeten opdraven, die steeds worden opgetrommeld als er gaten in het rooster vallen. Dat zijn de eeuwige UD’s die geen stap vooruitkomen in hun carrière, die niet goed genoeg worden bevon-den. Ben je niet gepromoveerd, dan kun je het sowieso vergeten. De vernedering is kennelijk niet zo groot dat ze hun baan opzeggen.”

Je schetst het beeld van docenten die fragmenten uit studentenscripties gebruiken voor hun eigen artikelen. Het was ‘de normaalste zaak van de wereld geworden’, zegt de protagonist. Echt?

“Als je de onderwijspassages zo opsomt, lijkt het net alsof ik als een verbitterde docent ben vertrokken en nu een rancuneus verhaal heb geschreven. Dat is niet het geval hè. Ik schrijf in de eerste plaats om mezelf te amuseren. Al met al vind ik de universiteit een van de instituties die er het best van afkomen in onze maatschappij. Zeker in vergelijking met justitie, de kerk of de politiek. Maar inderdaad, wat scripties betreft zal het zeker voorkomen dat docenten daaruit creatief knippen en plakken.”

Je beschrijft de zogenoemde ontlezing onder academici: ‘Wie veel las publi-ceerde weinig; wie veel publiceerde las weinig.’ Wat bedoel je hiermee?

“Wetenschappers gaan gebukt onder publicatiedruk en hebben nauwelijks meer tijd om de vakliteratuur breed te volgen. De meesten lezen strategisch en kennen alleen de publicaties op hun eigen ter-rein. Laat staan dat onderzoekers bellettrie tot zich nemen.”

Alweer bezig met een nieuw boek?“Mijn vrouw opperde het idee om de tijd te beschrijven die ik, na de dood van mijn vader in 1965, alleen met mijn moeder heb doorge-bracht. Het verhaal van een jongen en een weduwe. Mijn moeder was in rouw, moest worden ontzien, terwijl ik zelf midden in de puberteit zat. Twee levens die nogal op gespannen voet stonden met elkaar.”

Maurice Timmermans

‘Aanhalingen’ verschijnt op dinsdag 15 oktober bij uitgeverij Brooklyn; de presentatie is op 19 oktober om 17.00 uur in boekhandel De Tribune

Wie is Ad van Iterson?Na een studie sociologie aan de Universiteit van Amsterdam keerde Ad van Iterson (1952, Maastricht) in 1985 terug naar het zuiden voor een aanstelling als docent Organisatie en Stra-tegie bij de School of Business and Economics. In 1992 promo-veerde bij de Maastrichtse prof. Geert Hofstede, een kopstuk in de bedrijfseconomische weten-schap. In 1996 werd Van Iterson hoofddocent. Tegelijk was hij als docent creatief schrijven verbonden aan de Schrijversvak-school in Amsterdam. Naast zijn academische loopbaan schreef hij vier romans, vier verhalenbun-dels en een gedichtenbundel. Hij is gehuwd en heeft vier kinderen.

De nieuwe roman van voormalig SBE-medewerker Ad van Iterson gaat over wetenschappelijk bedrog aan een kleine, jonge universiteit Foto: Philip Driessen


wedstrijdnl

Literaire wedstrijd onder studenten

Van student naarromanschrijverBen jij een student met schrijfambities? Dan is dit je kans om die waar te maken. Observant organiseert samen met vijftien andere universiteits- en hogeschoolbladen een literaire wedstrijd voor studenten. De winnaar van Observant krijgt een workshop aangeboden van literair agentschap Sebes & Bisseling. Uiteindelijk wordt de landelijke winnaar geholpen om de roman gepubliceerd te krijgen.

Veel studenten dromen ervan ooit een roman te publiceren. Met de literaire wedstrijd Wie wordt de nieuwe studentenauteur? maak je kans die droom te realiseren. Je hoeft niet meteen een hele roman in te leveren, maar alleen de eerste twee hoofdstukken of een afgerond kort verhaal plus een A4tje waarin je vertelt waar het boek over gaat en waarom het gepubliceerd zou moeten worden.Aan de wedstrijd doen zestien universiteits- en hogeschoolbladen mee, die bij de Kring van Hoofdredacteuren Hoger Onderwijs horen. Ieder blad kiest – met behulp van een lokale jury – een eigen winnaar. Deze win-naars krijgen een workshop van onze partner van de wedstrijd: literair agentschap Sebes & Bisseling. Hierin gaan ze aan de slag met hun voorstel en krijgen ze tips om hun idee te verbeteren. Daarna bekijkt een landelijke jury de voorstellen en wordt er één winnaar gekozen. Hij of zij krijgt ondersteuning bij het afmaken van de roman en het vinden van een geschikte uitgever. Bij de literair agent is de kans op het vinden van een uitgever hoog.Het literair agentschap Sebes & Bisseling werkt voor veel Nederlandse schrijvers, zoals Murat Isak, Manon Uphoff en Clairy

Polak. De literair agenten werken samen met auteurs om de best mogelijke versie van een manuscript bij uitgevers aan te kunnen bieden. Ook helpen ze auteurs bij het krijgen van een zo goed mogelijk voorschot, met administratieve zaken en het regelen van lezingen. Eén van de auteurs die bij dit agentschap zit is Roelof ten Napel, schrijver van verhalen en poëzie én net afgestudeerd in wiskunde en wetenschapsfilosofie aan de Universi-teit Utrecht. Hij deed in 2012 mee aan de landelijke schrijfwedstrijd Write Now en won de regionale competitie. “In de jury bleek iemand van het literair agentschap te zitten. Die was gecharmeerd van mijn werk en vroeg of ik meer geschreven had. Ik ant-woordde van wel, maar dat ik daar nog niet helemaal tevreden over was. Dat was voor de literair agent schijnbaar het juiste antwoord. Zo zijn we met elkaar in contact gekomen.”Ten Napel kreeg vanuit het agentschap steun bij het maken van zijn eerste boek Constel-laties dat in 2014 verscheen. In 2017 publi-ceerde hij de roman Het leven zelf en in 2018 de poëziebundel Het woedeboek. Die laatste bundel werd genomineerd voor onder meer

de C. Buddingh’-prijs en de Grote Poëzie-prijs.De combinatie van studeren en schrijven, ging Roelof goed af. “In het begin deed ik het in mijn vrije tijd, later werd het serieuzer en besteedde ik meer tijd aan schrijven. Het hielp dat ik wist dat het misschien gepu-bliceerd zou worden. Al heb ik door het

schrijven wel een beetje studievertraging opgelopen.”Hij heeft een tip voor de studenten die over-wegen mee te doen. “Je moet niet meedoen om bekend te worden of iets gaan schrijven waarvan je denkt dat anderen het willen lezen. Kijk eerder waar je zelf goed in bent en wat je al schrijvend wil onderzoeken.”

Doe mee!Dus heb jij literaire ambities en wil je meedoen? Zorg dan dat je korte verhaal of de eerste twee hoofdstukken van je roman voor 1 februari 2020 op de redactie binnen zijn. Voor beide inzendingen geldt dat je óók een synopsis van je boek moet aanleve-ren en de reden waarom jij vindt dat jouw boek het publiceren waard is. Je kunt de inzending sturen naar: [email protected].

Voor 1 maart 2020 zijn alle winnaars van de deelnemende bladen bekend. De winnaars krijgen een uitnodiging voor een workshop, georganiseerd door Sebes & Bisseling. Voor de zomer maken we bekend wie de nieuwe studentenauteur van Nederland wordt.


Research master’s of Health Sciences to stop in 2020The Health Sciences Research Master (HSRM) will be discontinued with effect from September 2020. The University Council approved the request for discontinuance last week. The master’s didn’t attract enough students to be cost-effective. The current students will be able to complete the two-year programme.

The emphasis at HSRM is on research skills, which the students can apply later as PhD

candidates or researchers in businesses. “In the first year, students write a research pro-posal. This is submitted to an external subsidy provider, such as NWO. In some cases – of course that is to some extent down to luck – the proposal is approved and then the second year is also the start of their PhD track,” says programme co-ordinator Leo Schouten. During the initial years of the master’s, which started in 2005, HSRM students were reason-ably successful. “A few good research projects

came out of that. But after 2010, we experi-enced a decline in the number of successful applications.” The main reason for discontinuing, however, is the drop in the number of students. “Even in our best years, we had no more than fifteen. Last year, the number dropped to four,” says Schouten. “We never quite understood why that was. We even had a hard time fuelling the interest of our own bachelor’s students of Health Sciences and European Public Health.

Sometimes, they gave as a reason that a one-year master’s resulted in the same degree. An extra year only costs money. We couldn’t show them the added value of it, for which we can hold ourselves accountable.”This means that the only two-year research master’s at Health Sciences will disappear. Schouten: “Such a great pity, these alumni were amongst our better PhD graduates.”

Cleo Freriks

This column reflects the personal views of the author

and anxiety. But why do we then follow these expectations, if they make us so unhappy and sick? I recently started to read an interesting book about this topic called The Subtle Art Of Not Giving A F*ck by Mark Manson and suddenly the problem was quite obvious. We care about too many unnecessary things. We know we should not, but we still do it. It is not a revolutionary discovery that caring about too many unimportant things will increase dissatisfaction. However, it is extremely difficult to decide what is exactly care-worthy and even more difficult to not care about things we unwilling care about.

I would like to remind ourselves that it is okay if something is unperfect. What really mat-ters is whether that something is important. We should always ask ourselves whether that thing we are unsatisfied about is one of our priorities and worthy, for our personal happi-ness, to be cared about. Of course, straightening out priorities is exhausting and confusing. The art of knowing what we should care about will probably take a lifetime to figure out. However, I guess it is an art worthy of our daily time and effort if it leads to more actual inner satisfaction.

Dharaha Thanapalasingham, UCM-student

The art of caringNowadays, it seems like we have to do so many things. We need to have a healthy lifestyle, good grades, enough internships, perfect skin, tons of friends, go out regularly, visit at least a few dozen countries, update our Instagram stories, read enough books and so on and so on… Time never stops and we feel like not a single minute should be wasted aimlessly. Need-less to say, that in practice these expectations often lead to increasing depression, loneliness

The club still has to be officially founded, but so far it already has about ten candidate members. They train every Thursday evening

between half past seven and nine on the Geus-selt’s outdoor courts. At the moment, we only have practice games, says Rooms. “It is such a

new sport; we ourselves are still trying to work out the best way to play the game.” YM

english sectionDiscussion between Council and Executive Board about new procedure for dean appointments

New University Council chairperson left a visiting cardThe first plenary session of the new University Council and its newly appointed chairperson, Amanda Kluveld, immediately caused fireworks. At the request of the Council, she put the new procedure for the appointing of deans as an additional item on the agenda. The Executive Board wanted to prevent this, but Kluveld stuck to her guns.

Up to three attempts were made by Executive Board chairman Martin Paul to postpone the

addition of the extra item, which was added to the University Council’s agenda at the last minute. He wanted to discuss it beforehand, he argued, but not on the basis of an article (published that same afternoon) in Observant. He wanted to talk about it on the basis of the memo, which the Executive Board could pro-vide for the next meeting. The Council’s chair wanted nothing to do with a postponement, “we respond to the news. This is an important issue for the Council”. Not in the least because

at this very moment, procedures have or are about to start for the recruitment of three deans; two in Randwijck and one at FASoS. The subject of discussion is the new procedure for the appointment of deans, recently intro-duced by the Executive Board. The main change is that from now on, not only will the rector be part of the Appointments Advisory Committee (AAC), but “in principle” the entire Executive Board. Moreover, the same Board also names two scientists from the faculty and a dean from

another faculty. The Faculty Council may put forward a student and an employee from the administrative and support staff (OBP). Fur-thermore, recruitment inside and outside the UM will take place simultaneously, and the Appointments Advisory Committee will also put forward an internal and external candi-date, after which the entire Executive Board

To be continued on page 14

New in Maastricht: spikeballWhat started as a Christmas gift has grown into the latest student sports club in Maas-tricht: spikeball club Cactus Maastricht. “Spikeball is a relatively new sport that started in the United States,” says Marcel Rooms, master’s student of Work and Organisation Psychology, and chairman as well as founder of the club. “It cannot really be compared to any other sport, but it has elements of vol-leyball and squash.” Spikeball is played with a small plastic volleyball, the size of a large orange. The ball can only be touched up to three times by a team before it has to touch a net in the centre of the playing field (a kind of trampoline). “Each team has two players and nobody has a fixed place on the court. Whoever reaches 21 points first, wins the set and in official competitions it is best-of-three,” Rooms explains.The idea for the club emerged after his room-mate had been given a spikeball set – a ball and a net – for Christmas. “It became a habit in our house, we played almost every day,” says Rooms. “We thought it was so much fun that we wanted to share and play it with more people. What better way than with a club?”

Photo: Loraine Bodewes


dreamseng

Alumni about their dreams: did they come true?

“If you spend too much time thinking about the future,

you don’t live in the moment”

No trains are running between Sittard and Maastricht this week. I’m at the mercy of a small local bus. It drops me off in Bunde, a village where you could hear a pin drop. I ring the doorbell of a terraced house across from a

playground. My interviewee’s boyfriend opens the door. “She’s just getting a pie from the bakery round the corner.” Inside, the house smells a bit musty. There’s a cuckoo clock on the wall and a floral-patterned armchair in front of the window. This is going to be the most boring interview of the whole

series, I think to myself. Yonne Tangelder (36) soon proves me wrong.

Psychology alumna Yonne Tangelder

“We’re renting this furnished house for a year. It belongs to a seventy-year-old woman whose husband passed away some time ago. She now lives with her new lover, who is ninety years old.” Yonne wastes no time telling me all about the turbulent life she’s been living. She’s a whimsical, adventurous person who, above all, followed her heart. This won’t come as a surprise to those who read the interview she did sixteen years ago. Her dream for the future was to be free, to do whatever she wanted, to see the world. “I’ll have the rest of my life to work,” she said. After receiving her degree in Psychology in 2006, she put her money where her mouth was. “I wanted to leave. It didn’t really matter where I would go. I was adrift, mentally exhausted. I didn’t know who I was and what I wanted in life.” She ended up in Tromsø, the largest city in northern Norway. It’s a place where the sun never sets in the summer. She would be working for a Dutch professor of Social Psychology there; he repea-tedly asked her if she was sure. “He thought I was mad.”

TestosteroneThere, near the northernmost point of Norway, she spent six months doing research, asking three hundred people whether they

were satisfied with their body. She fell madly in love with one of those three hundred people (she won’t tell me what either of them thought of his body). Yonne followed him all the way to Stord, an island shaped by the oil industry, in the middle of nowhere. “There are a lot of places like that in Norway.” Living there, she was bored to tears. “It’s almost exclusively inhabited by men with too much testosterone. In the pub, they mostly talked about the size of their boat.” After a few months, she managed to convince her boyfriend to travel the world with her – something she’d always dreamt of doing. “A wonderful experience.” Once back in Norway, they bought a flat in Trondheim. It needed work. “We survived travelling the world together, but home renovation ruined our relationship.”

ChessNewly single, she went back to her old love: chess (she was Dutch champion as a child). She met grandmaster Leif at a tournament in Fagernes, yet another Norwegian outpost. “It was love at first sight.” Maybe it was destiny. “On our first date, we found out that we played together at the World Junior Chess Championship in Brazil twenty-five years ago.” Following her heart again, she moved to Oslo to live with Leif and found a job at the drug information service. It wasn’t her dream job, but it was an interesting one. “It’s often parents who call. They don’t know what to do. Ask a few more questions and you realise there are a lot of problems in the family.” Her interest was sparked. “I’d like to work with children in a clinical context and help families regain their balance.” She’s not authorised to use the title of psychologist in Norway with her Dutch degree, though, which is why they currently reside in Bunde. “I’m doing a master’s in Mental Health in Maastricht in the hope of meeting the Norwegian requirements.”

The degree wasn’t the only reason why she temporarily returned to the Netherlands. “My mother had Alzheimer’s for years. We came back to have more contact with her.” She passed away a month ago. “It’s incredibly sad, but I’m glad we were nearby when it happe-ned.”

No ringShe and Leif (they’re not married – she already wasn’t interested in marriage years ago: “A ring won’t make my love stronger”) now have a three-year-old son. She enjoys motherhood, although it’s very challenging at times. “He’s a sensitive boy who occasionally throws inex-plicable temper tantrums.” She’s changed her mind about using a hands-off parenting style. She used to think she wouldn’t care if her child came home at three in the morning, but she’s learnt (also through her job) that children need limits. “As long as those limits are set lovingly.” Yonne doesn’t regret the choices she made in recent years. “I look forward, not back.” She doesn’t dream new dreams, though. “If you spend too much time thinking about the future, you don’t live in the moment.”

GjerneAnd that would’ve been the end of this article if it hadn’t been for the brief addendum Yonne emailed us after receiving it. Our interview had made her think. Marriage actually didn’t seem like such a bad idea after all. And that’s why, one sunny Tuesday morning, her son brought his father breakfast in bed and proudly showed him his T-shirt, which said: Dad, will you marry my mum? (in Dutch) “It took a few seconds for Leif to understand what ‘marry’ meant, but then a smile lit up his face and he said: gjerne.”

Niels van der Laan

Yonne Tangelder

(Un)fulfilled dreamsIn 2003 we interviewed UM students about their dreams for the future. Now, in 2019, it’s time to check in with them and see where they’re at. They’re about forty years old now; did their dreams come true? We’re using this special year (Observant is celebrating its 40th birthday!) as an opportunity to find out. Former student journalist Niels van der Laan, who wrote the majority of the interview articles in 2003, is wri-ting a fair share of this year’s articles as well. In addition to the previously interviewed alumni, we’re interviewing former Observant student journalists about their fulfilled and unfulfilled dreams.

Yonne as a psychology student in 2003


engbackground

Eating with Eichholtz

The Greekvegetarian paradox

with their choice, although they are some-times a bit overawed by fellow students who have dual nationality, speak three languages fluently and have lived in four countries.We decide to order ten mezedes, both hot and cold. That’s more than enough for a full meal for three people. We first receive a complimentary glass of ouzo. Dimitria tells me that a typical mezedes meal with friends at a Greek taverna is only accompanied by ouzo and water in just the right amounts to get everyone slightly tipsy, but not drunk. Wine is rare in these settings. Vegetables are another key ingredient of the perfect taverna meal: good tavernas serve super fresh greens from their own garden.Of the dishes we get, four are very good, two are reasonable, and three quite poor. I’ll start with the good ones. The saganaki-feta is warm feta cheese, fried in a very thin crust and served in honey. In Greece it would be sprinkled with sesame seeds, but even served without these it’s an excellent dish. The salty cheese contrasts wonderfully with the honey, and the somewhat dry and crumbly texture of the cheese goes great with the honey’s smoothness.The other feta-based dish we choose is kopa-nistis, a mousse of feta and peppers. This, too, is very tasty. It has exactly the right spiciness, and the mousse is wonderfully smooth.Our next dish is known in Greece as “meat for the poor”: Gigandes. Back at home, Dimitria and Sofia often eat these as an easy lunch: large dried white beans, cooked and served in a bit of tomato sauce with lots of fresh herbs. This may not sound like a very exciting com-bination, but it’s really outstanding. The beans are perfectly cooked and the sauce is very tasty. My companions are both very happy.The last very good dish we try is the fava, a hummus-like dip made from lentils. The first impression is a bit watery, and the flavour lacks the intensity that my dinner companions are used to. Despite this, we all agree that the taste is very pleasant. This dish is traditionally served plain in Greece, but the Omega variety comes with thinly sliced red onions. This combination works well.We are far less happy with the spanakopita, which is supposed to be spinach in filo, but comes in a failed attempt at puff pastry. It’s so greasy you hardly notice the spinach. Bou-rekia are aubergine croquettes, which can be very tasty. While aubergine doesn’t have much taste of its own, it’s a great sponge for flavours that are added to it and has a beautiful texture when done well. Unfortunately, no flavours were added to these bourekia, and the auber-gine feels a bit mushy. Before the horta psita arrives, Sofia and Bimitria tell an enthusiastic story about the way their grandmothers make horta by gently simmering the leaves of plants found in the wild, like dandelion and wild spinach, with just some olive oil and lemon juice. Their enthusiasm vanishes when the Omega variety arrives. It consists of the boring grilled vegeta-bles every self-styled trendy restaurant serves these days: bell peppers, aubergine, courgette. Neither wild greens nor flavours are anywhere to be found.Overall, we were both lucky and unlucky with our choices. But a common question to ask non-vegetarians like me is whether or not we missed the meat, and the answer is no. The dishes we tried offered ample variety in terms of taste and texture, and although some of them were not so great, the overall experience was a positive one.

Piet Eichholtz

In this series Professor Piet Eichholtz (Professor of Finance at the School of Business and Economics) trawls the streets of Maastricht in search of good food with a student or colleague and reports on his findings here.

I love meat, but it’s obvious that I will have to reduce my meat consumption. Given the excessive amount of nitrogen produced in the Netherlands, we have to decide whether to build less or to reduce the amount of livestock. Since the number of households is expected to increase by almost one million in the next three decades, and we don’t want these people to be homeless, the choice is clear: less livestock, and consequently less meat on the table.

So, I’ll try some vegetarian menus this acade-mic year. The trouble is that there are no vege-tarian restaurants in Maastricht. This is quite surprising for a city with a large academic community, and I have no doubt that this will change in the near future. For the time being, however, I have to make do with normal res-taurants that provide good vegetarian options. Fortunately, there are plenty of those.It may seem strange to choose a Greek res-

taurant for a vegetarian meal. Dutch people mostly go to Greek restaurants to eat the mixed grill, a dish that invariably includes a wide variety of cuts of all kinds of animals, grilled to oblivion. And main courses without meat or fish (never both) are indeed uncom-mon in Greece. However, in the mezedes, Greek cuisine does have a very strong tradition in vegetarian dishes. That’s why I’ll be trying a selection of vegetarian mezedes at

Ouzeria Omega in the city park, which offers no less than 42 different vegetarian choices.My dinner companions are Sofia Sideridou and Dimitria Tsintsifa. Sofia just arrived in Maastricht, and started the Master in Foren-sic Criminology in September. Dimitria is a second-year bachelor’s student of European Law. They both chose Maastricht University because of its international community and its excellent academic reputation. They’re happy

Kitchen Ouzeria Omega Photo: Loraine Bodewes


paarltjesVoor hetzelfde geld staan de paarltjes

iedere week ook op internet:

www.observantonline.nlcolofon RedactieadresSt. Servaasklooster 32

Postbus 616

6200 MD Maastricht

(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390

E [email protected]

W www.observantonline.nl

StichtingsbestuurHarald Merckelbach (vz), Hanneke Ramakers,

Catharien Kerkman

RedactieraadPiet Eichholtz (vz), Birsen Erdogan, Silvia

Evers, Stephanie Meeuwissen, Thomas

Vaessen, George Vogelaar

RedactieRiki Janssen

(hoofdredacteur) 043 - 38 85 384

Wendy Degens 043 - 38 85 382

Cleo Freriks 043 - 38 85 386

Yuri Meesen 043 - 38 85 385

Maurice Timmermans 043 - 38 85 381

Redactie-assistentMarion Janssens 043 - 38 85 390

Aan dit nummer werkten verder mee: Wammes Bos, Wim Groot, Niels van der Laan,

Dharaha Thanapalasingham, Mark Vluggen

FotografieLoraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/BasisontwerpSimone Golob, www.sgiv.nlVertalingeno.a. door B. Wall & P. Nekeman, Maud BovelanderDrukJanssen/Pers GennepMededelingenVoor het inleveren van mededelingen ziewww.observantonline.nl/Mededelingen of www.observantonline.nl/English/AnnouncementsAdvertentiesVoor regionale en interne adverteerders: Marion Janssens, 043 - 38 85 390, [email protected] overige adverteerders:Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,[email protected]: www.bureauvanvliet.com(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)AbonnementenObservant wordt gratis verspreid op de universiteit en op diverse locaties in Maastricht.Belangstellenden kunnen Observant thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per academisch jaar.HOPObservant is aangesloten bij het Hoger Onderwijs Persbureau© Stichting ObservantNiets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur geheel of gedeeltelijk worden overgenomen

We are looking for you! StAmorsplein 4 is reopening her doors! Student jobs in service/dishwashing. Whatsapp at: +31641319992

Jaren 30 woning te koop J. Hollmanstraat. Vraagprijs 399000,-- tel. 0615231585

HOE KUN JE JE VRIJE UURTJES BETER BESTEDEN DAN WERKEND IN DE LEUKSTE WINKEL VAN MAASTRICHT? EKOPLAZA-MAASTRICHT.NL/VACATURES

PERSONEEL GEZOCHT VOOR DE BEDIENING OP HET VRIJTHOF. BIJ INTERESSE 0654775134

BRASSERIE MONOPOLE ZOEKT GEZELLIGE COLLEGA’S – BEDIENING EN KEUKEN. NEEM CONTACT OP MET PIETER-BAS LAST +31651220310 OF LOOP BINNEN VRIJTHOF 3 M’TRICHT

PaarltjesPer letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde. Voor langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag tot en met donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop de Minderbroedersberg omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het appartementencomplex (rode baksteen) binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping. Digitaal inleveren kan ook, zie www.observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden Paarltjes te weigeren.

€ 3,00

€ 4,00

€ 5,00

€ 6,00

€ 7,00

€ 8,00

will make a choice. The controversial issue for the University Council is whether the new procedure con-stitutes a further specification or an amend-ment of the Administration and Management Regulation, (Bestuurs- en beheersreglement UM, or BBRUM). In the first instance, the University Council does not need to be con-sulted, in the second instance it’s formal approval is demanded. A discussion followed on the Dutch phrase ‘een lid van het college van bestuur’, in the present section 2.17, para-graph 3: “In preparation of the appointment of a dean, the Executive Board puts forward, after consultation with the board of the faculty, an Appointments Advisory Committee, including ‘een lid van het college van bestuur’.”

“It states very consciously one member of the Executive Board, not two or one or more”

Is that ‘a’ an absolute number (1), as some members argued (in the English version it states for example ‘one’ and not ‘a’, they said), or should it be read as ‘at least one’? The Execu-tive Board, which was advised by it’s own legal department, chooses the latter. Another point of discussion was whether the dean should or shouldn’t come from the faculty? In the eyes of University Council member and law professor Raymond Luja, it means ‘should’. Therefore, the new procedure is an amendment of the Admin-istration and Management Regulation and so requires the University Council’s approval. How does an outsider view this? Professor Raymond Schlössels, former employee of the Maastricht law faculty and since 2002 pro-fessor of State and Administrative Law in Nijmegen, says: “If I look at the whole package, the Executive Board wants to increase its influ-

ence considerably. A certain interpretation of the regulations allows that. You could read ‘one’ (‘een’) member as ‘a minimum of one’. You could appoint a dean from outside the UM, as long as you also offer the person concerned a faculty professorship. The question is whether this is in conflict with the spirit of the regula-tions. A dean needs the support of the faculty. With these adaptations, the ultimate power of decision in the case of the appointment of a dean is no longer with the faculty, but with the Executive Board.” When asked, the former head of the legal department of UM (now a pensioner) Jos Gerards and “practically the author of this BBRUM” explicitly says that there is indeed a conflict with ‘the spirit of the regulations’ here. Gerards: “It states very consciously one member of the Executive Board, not two or one

or more. Because that would add nothing to it, the Board can be consulted during the process anyway.” Further on he stresses that the plan to incorpo-rate the entire Board into the AAC/BAC as well as the ruling that there always need to be two candidates to be proposed, one from outside UM, mean much more than a simple specifi-cation of the regulations. “These are amend-ments that need to be formally approved by the U-council.”Eventually, it was decided that this issue should be put on the Research and Education Com-mittee’s agenda next month. Until then, vice-chairman of the Executive Board, Nick Bos, promised, no irreversible steps will be taken with regard to the recruitment of the deans.

Riki Janssen

Continued from page 11

newseng

#REN TEGEN KANKERWaar ren jij mee? Ga naar rentegenkanker.nl


paarltjes agenda academische zittingenAula Minderbroederberg 4-603-10, 10.00 uur: dhr. Dersim H. Yabasun,

LL.M.

03-10, 12.00 uur: dhr. Douglas J. Cronie, MA.

03-10, 14.00 uur: dhr. Norman Dytianquin,

MA.

03-10, 16.00 uur: dhr. Jorn Trommelen, MSc.

04-10, 10.00 uur: mw. Marieke J. Wissink, MSc.

04-10, 12.00 uur: dhr.ir. Maarten H.G.

Heusinkveld.

04-10, 16.30 uur: Afscheidscollege van Prof.dr.

Maarten Verkerk

08-10, 11.45 uur: mw. Ilaria Passarani, MSc.

09-10, 10.00 uur: dhr. Marian Schneider, MSc.

09-10, 12.00 uur: mw.drs. Francesca M.

Snoeijen-Schouwenaars

09-10, 16.00 uur: mw. Lotte E.J.R. Schyns, MSc.

10-10, 10.00 uur: dhr. Tom Luyten, MA.

10-10, 12.00 uur: mw.drs. Debbie Beumer

10-10, 16.30 uur: Afscheidscollege van Prof.dr.

Philip E.V.A. Van Kerrebroeck

(St. Janskerk)

11-10, 10.00 uur: mw. Geneviève A.J.C.

Crombag, MSc.

11-10, 12.00 uur: mw. Isabella (Elly) J.M.

Niesten, MSc.

11-10, 14.00 uur: dhr.drs. Stef. J.M. Smeets

11-10, 16.30 uur: Inauguratie van Prof.dr.

Ignace H.J.T. De Hingh

16-10, 12.00 uur: dhr. Tom P. Mennicken, LL.M.

16-10, 14.00 uur: mw. Christine Resch, MSc.

17-10, 14.00 uur: mw.drs. Mariëlle H.J. Pruppers

18-10, 14.00 uur: dhr. Sieb Kingma, LL.M.

18-10, 16.30 uur: Inauguratie van Prof.dr.

Harald Pfeifer

23-10, 10.00 uur: mw. Evelien Ph.J.G. Neis,

MSc.

23-10, 12.00 uur: mw. Irene M. Renaud, MSc.

23-10, 14.00 uur: mw. Anna K.J. Bolz, LL.M.

23-10, 16.00 uur: mw. Rachana Desai, MSc.

24-10, 10.00 uur: mw. Mattea Müller, MSc.

25-10, 10.00 uur: dhr. Robbert L. Harms, MSc.

25-10, 10.45 uur: dhr. Luca Filippi, MD.

25-10, 12.45 uur: mw. Monica Fumagalli, MD.

25-10, 14.00 uur: mw.ir. Marloes J.M. Peters

25-10, 16.30 uur: Inauguratie van Prof.dr. Bert

van den Braak

30-10, 10.00 uur: mw. Nina H.M. Bartelink,

MSc.

30-10, 14.00 uur: mw. Mira Bierbaum, MSc.

31-10, 12.00 uur: dhr. Sven O.R. Lönn, MSc.

31-10, 14.00 uur: mw. Irene E.G. van

Hellemond, MSc.

31-10, 16.00 uur: mw. Marie-Christine M.

Fregin, MA.

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

Interne vacatures • Junior Onderzoeker bij het Research Centrum voor Onderwijs & Arbeidsmarkt (ROA), SBE, 38 uur Vacaturenummer: AT2019.195 • Directeur FPN, 28.8-40 uur Vacaturenummer: AT2019.326 • Promovendus die een innovatieve zorgaanpak voor thuiswonende ouderen (reablement) vanuit een internationaal perspectief gaat onderzoeken, FHML, 36-40 uur Vacaturenummer: AT2019.327 • Communications Officer, SSC, 38 hours Vacancy number: AT2019.328 • Medewerker Communicatie ITEM, FdR, 18 uur Vacaturenummer: AT2019.329 • Studieadviseur FdR, 30.4-38 uur Vacaturenummer: AT2019.330 • Promovendus (PhD) voor onderzoek naar het leren van fouten in de zorgsector, SBE, 38 uur Vacaturenummer: AT2019.331 • PhD candidate on the role of mitochondria in the eye disorder glaucoma, FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2019.332 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht).

www.maastrichtuniversity.nl

Ieder uur krijgen 11 mensen trombose

Merlijn van Emmerik (20), third-year student of the Maastricht Science Programme, describes her style as: “ diverse, often rather masculine, but then as compensation a very female detail.”

Text: Cleo Freriks Photo: Loraine Bodewes

“You are a picture that

you can draw anew every day”

Second-hand“Almost all my clothes are second-hand. I don’t only think that it is a shame that we live in such a disposable society, I also love clothes that have a story. Like a shirt that I took from my father, another shirt from my grandfather, or a coat from my grandmother. She is no longer alive, but her coat is still being worn, I like that. The only tough thing is finding second-hand trousers in my size, but I solve that with a shoelace or some-thing.”

Can’t sleep“I think about my outfit the evening before. Sometimes, I can’t sleep if I can’t come up with something. I want to keep challenging myself and not revert back to the same clothes. But then it doesn’t take much time in the morning. Although there have been times when I was almost late because I kept changing my outfit.”

Takes gettingused to“I ask myself in a shop: can I do anything with this piece of cloth-ing? If so, I buy it. However, I sometimes think afterwards: why on earth did I buy that? I have to get used to it myself, it may take half a year, but then suddenly it is my favourite item. I never look at brand names, I don’t care about that. Some-times, I buy a designer piece by accident, which happened to be in a bag of vintage clothes sold by the kilo. I like to buy my clothes as cheaply as possible, but if I really fall for an expen-sive item, I will buy it anyway. Then its peas from a can for a week.”

Reactions“I study Natural Sciences (MSP), most people there don’t bother about what they are wear-ing. I got more reactions at secondary school. It was my goal to elicit reactions. I would put on two different shoes. Now my motivation is different. I do it for myself. You are your own picture that you can draw anew every day.”

Rainbow“It started off with shy blue plucks in my hair when I was 14. Since then, my hair has had all the pastel tints of the rainbow. I was a model for a hairdresser’s for a while; I went to shows with them. Then one day, I just shaved it all off. I like it the way it is now, it’s nice to see my original hair colour again. I hardly ever use make-up. I think it looks odd on me. My face is fine the way it is.”

Colour“I think colour is very impor-tant. It says a lot. The colours in my outfit should match. If I succeed well, it gives a certain sense of satisfaction. When I was still discovering my style, I sometimes wore colour combi-nations that just weren’t right. Then I just didn’t feel good the whole day.”

| Jaargang 40 | 3 oktober 2019 Een ... · Het Financieele Dagblad, de Limburger, Eindhovens...

Documents

Transcript of | Jaargang 40 | 3 oktober 2019 Een ... · Het Financieele Dagblad, de Limburger, Eindhovens...