Treni i jetes

Kohe me pare kam lexuar nje liber, ku jeta krahasohej me udhetimin me nje tren.

Nje shkrim teper interesant.

Jeta eshte si nje udhetim ne tren: Shpesh hipen e zbret, ka incidente,

Ne ndonje stacion ka surpriza te kendshme dhe ne ndonje tjeter ka merzitje.

  Wenn wir geboren werden und in den Zug einsteigen, treffen wir Menschen, von denen wir gauben,

dass sie uns während unserer ganzen Reise begleiten werden: unsere Eltern.

 Kur lindim dhe hipim ne tren, Takojme njerez, tek te cilet besojme,

qe do te na shoqerojne pergjate gjithe udhetimit: prinderit tane.

Per fat te keq e veteta eshte nje tjeter.

Ata zbresin ne nje stacion dhe na lene pa

dashurine dhe perzemersine e tyre, pa miqesine dhe shoqerine

e tyre.

Megjithate, ne tren hipin persona te tjere, qe per ne

do te jene shume te rendesishem. 

jane vellezerit dhe motrat tona, miqte tane dhe gjithe personat e mrekullueshem qe duam.

Dikush nga keta persona qe hipen, e

konsideron udhetimin si nje shetitje te vogel.

Te tjere gjejne vetem trishtim ne udhetimin e

tyre.

Dhe,me pas ka te tjere ne tren, te cilet gjithnje jane

prezent dhe te gatshem per te ndihmuar ata qe

kane nevoje.

Dikush,kur zbret le nje nostalgji te

perhershme...

Dikush hipen e zbret menjehere, dhe ne nuk e

kemi vene re...

Habitemi kur dikush nga pasagjeret, te cilin e duam, ulet ne nje vagon tjeter dhe ne kete pjese e bejme udhetimin vetem.

Natyrishtnuk frenohemi nga askush, te marrim mundimin, ti kerkojme dhe te shtyjme afrimin e tyreper ne vagonin tone.

per fat te keq, here-here nuk mund te

ulemi prane tyre ne vagon, sepse vendi perbri eshte zene.

Ska gje, keshtu eshte udhetimi: plot sfida, endrra, fantazi, shpresa dhe lamtumira… ....por pa kthim.

Te perpiqemi ta bejme kete udhetim ne menyren me te mire te mundshme.

Te perpiqemi te shkojme mire me

te afermit tane ne udhetimin qe po bejme, dhe te kerkojme tek ta me te miren..

Te kujtojme, se ne cdo pjese te udhetimit

nje nga shoket tane mund te lekundetdhe mundesisht do te kete nevoje per mirekuptimin tone.

Edhe ne do te lekundemi shpesh, dhe do te kemi nevoje per dike qe te na

kuptoje. 

Misteri i madh i udhetimit eshte se nuk e dime se kur

do te zbresim perfundimisht,

dhe aq me pak kur do te zbresin miqte tane,

dhe as ai qe eshte ulur prane nesh.

mendoj, se do te me vije shume keq kur te zbres nga treni..... Po, jam e bindur.

Ndarja nga gjithe miqte qe kam takuar gjate udhetimit,

do te jete e dhimbshme,te le vetem te dashurit e mi,

do te jete shume e trishte. Por kam shprese se ne fund te fundit

kur te mberrij ne stacionin kryesor kam pershtypjen se do ,

t’i shoh te gjithe te mberrijne me nje bagazh,

qe, kur hipen ne tren ende nuk e kishin.

Ajo qe me lumturon, eshte mendimi,

qe kam kontribuar ne rritjen dhe pasurimin e bagazhit te

tyre.

Ju, gjithe miqte e mi, te bejme te pamunduren, qe te bejme nje udhetim te bukur dhe ne fund t’ia

kete vlejtur. Te bejme te pamunduren qe kur te kemi zbritur te leme nje vend bosh, me nostalgji dhe kujtime te bukura per ata qe do te

marrin udhetimin. 

Atyre, qe bejne pjese ne kete udhetim timin, i uroj

UDHETIM TE MBARE !